۱۹ شهریور (۱۰ سپتامبر)؛ روز جهانی پیشگیری از خودکشی
میگنا: هر ساله در تاريخ دهم سپتامبر به مناسبت «روز جهاني پيشگيري از خودکشي» و به منظور افزايش اطلاع رساني در زمينه اقدامات پيشگيرانه ضروري با هدف کاهش نرخ قربانيان خودکشي در سراسر جهان، مراسم ويژه‌اي در کشورهاي مختلف برگزار مي‌شود. برگزاري مراسم روز جهاني پيشگيري از خودکشي به سازمان‌ها، آژانس‌هاي دولتي و افراد اين فرصت را مي‌دهد تا سطح آگاهي‌هاي خود را در مورد خودکشي، بيماري‌هاي ذهني مرتبط با خودکشي و پيشگيري از خودکشي افزايش دهند.
از آنجایی که خودکشی یک عامل مخرب و ساختار شکن در هر جامعه ای بشمار می آید و شنیدن اخباری حاوی چنین واژه ای برای هر فردی ناراحت کننده می باشد سازمان ملل روز ۱۱ سپتامبر میلادی معادل با ۱۹ شهریور ماه خورشیدی را روز جهانی پیشگیری از خودکشی نامید. که در این روز تمامی کمپین های که در راستای تحقق بخشیدن به اهداف بشر دوستانه فعالیت می نمایند برنامه های ویژه ای برگزار می نمایند.
سالانه ۲۰ تا ۶۰ میلیون نفر در جهان دست به خودکشی می‌زنند اما تنها یک میلیون نفر از آنها در اقدام خود موفق میشوند. خودکشی رفتار و پدیده‌ای ضد اجتماعی است که معمولا در پی فشارهای اجتماعی و خانوادگی شکل می‌گیرد.
از سال ۲۰۱۱، بر پایه تخمین‌ها سالیانه ۱٬۰۰۰٬۰۰۰ تن با خودکشی به زندگی خود پایان میدهند. «یعنی یک خودکشی در هر ۴۰ ثانیه یا ۳٬۰۰۰ خودکشی در هر روز.»
طبق آمارهای سازمان بهداشت جهانی از در کنار هر یک خودکشی موفق ۲۰ خودکشی ناموفق صورت می‌گیرد؛ این یعنی در هر ۳ ثانیه یک خودکشی ناموفق در جهان انجام می‌شود.خودکشی «مهم‌ترین سبب مرگ‌ومیر جوانان ۱۵ تا ۲۴ سال است.»
آمار مرگ‌ومیر افراد بر اثر خودکشی به تنهایی بیشتر از آمار مرگ‌ومیر افراد در جنگ‌ها و قتل‌هاست. خودکشی ۱۳امین عامل مرگ‌ومیر در سراسر جهن است. بر پایه‌گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی خودکشی عامل نیمی از مرگ‌ومیرهای خشن در جهان به حساب می‌آید.
طبق گفته برایان میشارا، مدیر مجمع جهانی پیشگیری از خودکشی، «آن‌هایی که خود را می‌کشند تعدادشان از آن‌هایی که در جنگ‌ها، حوادث وحشت‌افکنی و نزاع خیابانی کشته میشوند بیشتر است.» انتظار می‌رود تا ۲۰۲۰ شمار افرادی که سالیانه خودکشی می‌کنند به بیش از ۱٫۵ میلیون تن برسد.
سازمان ملل اظهار می‌دارد که افرادی که بر اثر حمله انتحاری می‌میرند قصد خودکشی ندارند و تنها می‌خواهد دیگران را بکشند و شاید خودکشی هدف دومشان باشد.
طبق آمارهای سازمان بهداشت جهانی از در کنار هر یک خودکشی موفق ۲۰ خودکشی ناموفق صورت می‌گیرد؛ این یعنی در هر ۳ ثانیه یک خودکشی ناموفق در جهان انجام می‌شود.خودکشی «مهم‌ترین سبب مرگ‌ومیر جوانان ۱۵ تا ۲۴ سال است.»
آمار مرگ‌ومیر افراد بر اثر خودکشی به تنهایی بیشتر از آمار مرگ‌ومیر افراد در جنگ‌ها و قتل‌هاست. خودکشی ۱۳امین عامل مرگ‌ومیر در سراسر جهن است. بر پایه‌گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی خودکشی عامل نیمی از مرگ‌ومیرهای خشن در جهان به حساب می‌آید.
طبق گفته برایان میشارا، مدیر مجمع جهانی پیشگیری از خودکشی، «آن‌هایی که خود را می‌کشند تعدادشان از آن‌هایی که در جنگ‌ها، حوادث وحشت‌افکنی و نزاع خیابانی کشته میشوند بیشتر است.» انتظار می‌رود تا ۲۰۲۰ شمار افرادی که سالیانه خودکشی می‌کنند به بیش از ۱٫۵ میلیون تن برسد.
سازمان ملل اظهار می‌دارد که افرادی که بر اثر حمله انتحاری می‌میرند قصد خودکشی ندارند و تنها می‌خواهد دیگران را بکشند و شاید خودکشی هدف دومشان باشد.
طبق گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی ۱/۳ همه خودکشی‌های موفق جهان با آفت‌کش(قرص برنج) صورت پذیرفته‌است. «فروش برخی از این آفت‌کش‌ها طبق معاهدات سازمان ملل ممنوع است.»
سازمان بهداشت جهانی از کشورهای آسیایی می‌خواهد تا فروش آفت‌کش‌هایی همچون ارگانوفسفات را که در بیشتر خودکشی‌های ناموفق مصرف می‌شود را منع یا محدود کنند. این گونه از آفت‌کش‌ها در بیشتر کشورها ممنوع هستند.
دلیل نامگذاری روز جهانی جلوگیری از خود کشی
سازمان بهداشت جهانی از کشورهای آسیایی می‌خواهد تا فروش آفت‌کش‌هایی همچون ارگانوفسفات را که در بیشتر خودکشی‌های ناموفق مصرف می‌شود را منع یا محدود کنند. این گونه از آفت‌کش‌ها در بیشتر کشورها ممنوع هستند.
دلیل نامگذاری روز جهانی جلوگیری از خود کشی
آنچه باعث این نامگذاری و به طور کلی ابراز نگرانی نسبت به پدیده خودکشی شده، این است که با توجه به افزایش بیکاری، فشارهای مالی و بحرانهای اقتصادی و همچنین بروز انواع اختلالات روانی از جمله اضطراب، افسردگی، اعتیاد به مواد مخدر و الکل، احتمال خودکشی در افراد بیشتر شده و از طرف دیگر آمارهایی که از سوی سازمان بهداشت جهانی (WHO) و سازمان های بهداشتی کشورها منتشر می‌شود، نگرانی جهانی از میزان خودکشی جوانان و نوجوانان را افزایش داده است.
تفاوت اقدام به خودکشی بین زنان و مردان
معمولا در اکثر کشورها از نظر آماری تعداد زنانی که خودکشی می‌کنند از مردها بیشتر است. در اروپا زنان چهارده برابر مردان اقدام به خودکشی می‌کنند، اما تعداد خودکشی های موفق نزد مردان دو برابر است.
مردان از روش‌های رادیکال‌تر مانند گلوله و دار زدن استفاده می‌کنند و زن‌ها اکثرا دارو می‌خورند. البته مسائل آماری، نمی‌توانند توضیح دهند که چرا زنان از روش‌هایی استفاده می‌کنند که امکان مردن در آن کمتر است.
آمار تنها تفاوت میان زن و مرد را نشان می‌دهد. تغییر شرایط اجتماعی دراروپا، هم نوع خودکشی‌ها را تغییر داده و هم تفاوت‌های بین دو جنس را. این‌که زن‌ها به صورت حداقلی هم که شده، به یکسری حقوق برابر دست یافته‌اند، باعث شده که تا حد زیادی میزان خودکشی در زنان کمتر شود. اما در گزارشاتی دیگر آمده است جز کشور چین، در دیگر کشورها میزان خودکشی مردان از زنان بیشتر است. در جهان غرب نرخ مرگ‌ومیر مردان بر اثر خودکشی سه یا چهار برابر زنان است.
در کشور ما هم مانند سایر نقاط جهان، این روند نگرانی جامعه‌شناسان، روان شناسان و آسیب‌شناسان اجتماعی را به همراه داشته و آنها نسبت به در نظر گرفتن راهکارهای مقابله با این مقوله هشدار میدهند. امیدواریم که باتدابیر مفید مسئولان عرصه بهداشت روان آمار خودکشی در کشور عزیزمان روز به روز کاهش پیدا کند. یادمان باشد که خودکشی قابل پیشگیری و وظیفه همه است.
می‌توان به فردی که افسردگی شدید دارد یا حرف خودکشی را می‌زند، کمک کرد، باید از نصیحت آدم افسرده و ناامید پرهیز کرد. درس اخلاق دادن بیهوده است زیرا احساس ناتوانی و گناه را در فرد مبتلا تشدید می‌کند.
نباید گفت همه از پس این مشکل برآمده‌اند و راضی هستند و تو چرا نمی‌توانی. مهم این است که از انزوای فرد جلوگیری شود. فرد باید بتواند از میل خود به خودکشی حرف بزند و کسی صحبت‌های او را گوش بدهد. نباید مشکلات فرد افسرده و در آستانه خودکشی را کوچک کرد و دست کم گرفت و هم‌زمان نباید فکر کرد که صحبت کردن در این باره ممکن است قبح تصمیم به خودکشی را از بین ببرد و میل به آن را تشدید کند.
بسیاری خانواده‌ها فکر می‌کنند اگر در این زمینه‌ها سکوت کنند، به نوعی کمک کرده‌اند. اما اگر فرد بییند که توسط دیگران فهمیده می‌شود و در مورد او دورادور قضاوت نمی‌شود، در حالش موثر خواهد بود.
در فرانسه تحقیق کرده بودند که حدود ۷۵ درصد کسانی که تصمیم به خودکشی داشته‌اند وقتی توانسته‌اند با کسی در این مورد حرف بزنند، تصمیم خود را تغییر داده‌اند. یک بخش دیگر که مربوط به مسائل اجتماعی است، باید مشاوران و آموزگاران در مدارس با علایم خودکشی در دوران نوجوانی مانند افسردگی و انزوا و میل به تنهایی آشنا شوند و نسبت به آن حساسیت نشان دهند و بعد از شناسایی فرد در معرض خطر دانش آموز را به کلنیک های روان شناسی ارجاع دهند.
