چگونه با سوگ سقط مکرر جنین کنار بیاییم؟
به گزارش میگنا، دکتر عاطفه قنبری جلفایی، روانپزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران در گفتگو با سیناپرس گفت: سقط جنین یكی از شایع ترین عوارض بارداری است. معمولا پانزده تا بیست درصد حاملگی ها منتهی به سقط می شوند. گاهی این سقط ها می تواند حیات مادر را نیز تهدید كند. امروزه به درمان جسمی سقط جنین بیشتر از اثرات روانی آن اهمیت داده می شود.
سوگ و افسردگی از مهمترین واکنش های روحی و روانی مادران به سقط جنین است. سوگ پس از سقط جنین حتی می تواند به اندازه سوگ از دست دادن یكی از اعضای خانواده باشد.
اغلب چهل درصد زنان پس از سقط جنین دچار نشانه هایی مانند «غم و اندوه»، «اختلال خواب»، «تمایل به صحبت راجع به احساس فقدان» یا «اشتیاق به داشتن فرزند از دست رفته» می شوند. احساس گناه و سرزنش خود نیز می تواند در مادر ایجاد شود. همچنین امکان دارد فرد پس از سقط جنین دچار علایمی مانند افسردگی و اضطراب شود.
سقط جنین معمولا غیر منتظره و ناگهانی است. اغلب کسی نیز با فرد احساس همدردی زیادی نمی کند. همچنین مراسم سوگواری نیز برگزار نمی شود. اطرافیان نیز به جای شنیدن درک احساسات او، با گفتن اینکه «چیز مهمی نبود» یا «هنوز بچه ای وجود نداشت كه برایش غصه بخوری»، فرصت ابراز هیجانات منفی را از فرد سوگوار می گیرند. همه این عوامل به تشدید علائم سوگ دامن می زند.
از سوی دیگر تحمل سقط در برخی از افراد راحت تر از سایران است. حاملگی اول، سقط های مكرر قبلی، سابقه ناباروری، عدم حمایت خانواده و سابقه اختلالات روانپزشكی از جمله فاکتورهایی هستند که می توانند شدت این سوگواری را تشدید کنند.
گاهی انجام سونوگرافی پیش از سقط سبب می شود تا تصویری ملموس تر و واضح تر از جنین در ذهن مادر شکل بگیرد و رابطه عاطفی قوی میان او و جنین ایجاد شود و پس از سقط بر احساس فقدان مادر بیفزاید.
اغلب علایم سوگ پس از گذشت دو هفته برطرف می شود اما گاهی ممکن است این علایم ماه ها و حتی سال ها نیز به طول بینجامد و در زمان تعیین شده برای وضع حمل، سالگرد سقط یا حتی حاملگی بعدی این احساسات دوباره برای مدت كوتاهی زنده شوند.
برای كاهش اثرات روحی و روانی سقط جنین نیاز به حمایت خانواده ها و پرسنل پزشكی است. پزشكان باید با ارایه اطلاعاتی مناسب، بیمار را نسبت به علت سقط جنین آگاه کنند. همچنین ابهامات آنها را در مورد شانس بارداری بعدی برطرف كنند.
اگر علائم سوگ در بیمار بسیار شدید باشد یا منجر به افسردگی و اضطراب شود، حتما مراجعه به روانپزشك برای درمان های دارویی و غیر دارویی توصیه می شود. خانواده ها نیز باید با بیمار احساس همدلی کنند و به او اجازه بیان نگرانی هایش را بدهند. آنها لازم نیست هنگام شنیدن غم و حرف خاصی بزنند. حتی سكوت، شنیدن صحبت ها یا فشردن دست های او می تواند کارساز باشد.
سوگ و افسردگی از مهمترین واکنش های روحی و روانی مادران به سقط جنین است. سوگ پس از سقط جنین حتی می تواند به اندازه سوگ از دست دادن یكی از اعضای خانواده باشد.
اغلب چهل درصد زنان پس از سقط جنین دچار نشانه هایی مانند «غم و اندوه»، «اختلال خواب»، «تمایل به صحبت راجع به احساس فقدان» یا «اشتیاق به داشتن فرزند از دست رفته» می شوند. احساس گناه و سرزنش خود نیز می تواند در مادر ایجاد شود. همچنین امکان دارد فرد پس از سقط جنین دچار علایمی مانند افسردگی و اضطراب شود.
سقط جنین معمولا غیر منتظره و ناگهانی است. اغلب کسی نیز با فرد احساس همدردی زیادی نمی کند. همچنین مراسم سوگواری نیز برگزار نمی شود. اطرافیان نیز به جای شنیدن درک احساسات او، با گفتن اینکه «چیز مهمی نبود» یا «هنوز بچه ای وجود نداشت كه برایش غصه بخوری»، فرصت ابراز هیجانات منفی را از فرد سوگوار می گیرند. همه این عوامل به تشدید علائم سوگ دامن می زند.
از سوی دیگر تحمل سقط در برخی از افراد راحت تر از سایران است. حاملگی اول، سقط های مكرر قبلی، سابقه ناباروری، عدم حمایت خانواده و سابقه اختلالات روانپزشكی از جمله فاکتورهایی هستند که می توانند شدت این سوگواری را تشدید کنند.
گاهی انجام سونوگرافی پیش از سقط سبب می شود تا تصویری ملموس تر و واضح تر از جنین در ذهن مادر شکل بگیرد و رابطه عاطفی قوی میان او و جنین ایجاد شود و پس از سقط بر احساس فقدان مادر بیفزاید.
اغلب علایم سوگ پس از گذشت دو هفته برطرف می شود اما گاهی ممکن است این علایم ماه ها و حتی سال ها نیز به طول بینجامد و در زمان تعیین شده برای وضع حمل، سالگرد سقط یا حتی حاملگی بعدی این احساسات دوباره برای مدت كوتاهی زنده شوند.
برای كاهش اثرات روحی و روانی سقط جنین نیاز به حمایت خانواده ها و پرسنل پزشكی است. پزشكان باید با ارایه اطلاعاتی مناسب، بیمار را نسبت به علت سقط جنین آگاه کنند. همچنین ابهامات آنها را در مورد شانس بارداری بعدی برطرف كنند.
اگر علائم سوگ در بیمار بسیار شدید باشد یا منجر به افسردگی و اضطراب شود، حتما مراجعه به روانپزشك برای درمان های دارویی و غیر دارویی توصیه می شود. خانواده ها نیز باید با بیمار احساس همدلی کنند و به او اجازه بیان نگرانی هایش را بدهند. آنها لازم نیست هنگام شنیدن غم و حرف خاصی بزنند. حتی سكوت، شنیدن صحبت ها یا فشردن دست های او می تواند کارساز باشد.
مرجع : سیناپرس
