چگونه از شر وسواس خلاص شویم

میگنا: این افراد حداقل یک ساعت از وقت خود را در شبانه روز، صرف این وسواس‌های فکری و عملی می‌کنند، این بیماری در تمامی زمینه‌ها بر زندگی فرد اثر منفی می گذارد که شامل روابط اجتماعی، رابطه زناشویی، تحصیل و شغل است.

وسواس‌های فکری به اشکال متفاوت بروز می‌‌کنند، به عنوان مثال  می توان به ترس بی دلیل از میکروب‌ها و عفونت‌ها، شستن بیش از حد دست‌ها و اشیاء، استرس قفل کردن درب خانه یا اتومبیل، چک کردن مدام شیرهای آب و گاز، وسواس در انجام همه کارها به صورت ایده آل و چیدن اشیاء به صورت کاملا منظم و در ردیف خاص اشاره کرد.

  بعضی از موارد وسواس در شستن دستها یا بستن شیر آب، بیشتر خود فرد را آزار می‌دهند، ولی برخی دیگر مانند وسواس در چیدن منظم اشیاء، معمولا باعث رنجش همسر و فرزندان و سایر اطرافیان می شود، چون در صورت به هم خوردن این نظم، فرد دچار وسواس و عصبانیت می شود و ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان دهد.

معمولا اکثر افراد بالغ از داشتن وسواس آگاهی دارند، ولی همه آنها، آن را به عنوان یک بیماری تلقی نمی‌کنند. از سوی دیگر، کودکان معمولا از داشتن وسواس خود آگاهی ندارند، از آنجایی که بیماری وسواس در صورت درمان نشدن تشدید می شود و تمام شئونات زندگی فرد را تحت الشعاع خود قرار می‌دهد، شایسته است که در صورت تشخیص، هر چه زودتر مورد درمان قرار گیرد.


درمان بیماری وسواس چیست؟
 درمان‌های دارویی و روان شناسی برای این بیماران به کار برده می‌شوند. از آنجا که افراد مبتلا به این بیماری معمولا دچار کمبود ماده‌ای به نام سروتونین در مغز خود هستند، درمان‌های دارویی معمولا تجویز داروهای موسوم به «مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین» است که جلوی بازجذب ماده سروتونین را در مغز می‌گیرد.
درمان‌های روانشناسی معمولا به شکل رفتار درمانی است و به کمک روان درمانگر صورت می پذیرد. در این روش فرد برای مدت کوتاهی و با درخواست درمانگر (و یا با اجبار او) در مواجهه با عاملی که از آن پرهیز می کند قرار می‌گیرد ولی درمانگر بیمار را از دادن پاسخ نهی می‌کند.

در واقع به فرد آموزش داده می شود که چگونه در مقابل عادات تکراری وسواس گونه خود مقاومت کند و واکنشی نشان ندهد. این روش درمانی در طی جلسات متعدد و با افزایش زمان رویارویی ادامه می یابد. تحقیقات نشان داده است که وقتی درمان های دارویی و روان شناسی به همراه هم به کار برده می‌شوند، نتایج درمانی بهتری نشان می دهند.

به هر حال با توجه به اینکه حدود یک تا سه درصد افراد در جوامع مختلف دچار این بیماری هستند، شناخت علائم این بیماری و درمان‌های موجود می‌تواند کمکی بزرگ در راهنمایی این افراد به سوی درمان باشد.