خاطرات بد دوران کودکی‌تان را به فرزندان خود نگویید!

او در ادامه افزود: خانواده ها برای کودکان خود درباره تنبیه‌هایشان در گذشته  صحبت نکنند. كودكان امروزه به دلايل مختلف احساس نا امنی بيشتری می کنند  و با بيان این گونه مطالب  بسیار مضطرب می شوند.  بيان خاطرات بد گذشته والدين برای كودكان نوعی خودافشايی محسوب می شود،  خودافشايی در اصل يک مهارت برای كسب بهتر ارتباط موثر به حساب می آید كه در بسياری از موارد مورد استفاده قرار می گيرد.


شقاقی بیان کرد: نكته  مهم اين است كه خانواده ها  هنگام رو به رو شدن  با شرايط سخت نباید از خودافشایی استفاده کنند. خودافشايی بايد به يک اتحاد ختم شود اتحادی که ارتباط عميق ايجاد كند تا  به رشد،  بهبود  و مقابله با گسستگی و عدم درک متقابل بیانجامد و از رفتارهای مخرب مثل انتقاد و تحقير جلوگيری شود.  بيان خاطرات بد منجر به تاييد احساس نگرانی و خود افشايی  در كودک می شود. خانواده ها با تعریف خاطرات تنبیه خود برای کودکان موجب ایجاد  رويدادهای استرس زا در کودک می شوند. 

بنابراين پيشنهاد می شود به جای تعريف خاطرات بد با کودکانتان  بیشتر همدلی  كنيد. همدلی شما با احساس کودکتان  به اين معني است كه او را درک کرده و آن را می پذیرید.  هيجان فرزندتان در چنين شرايطی فروكش كرده و فرصتی برای تفكر صحيح و حل مسائل ايجاد می شود.

این روانشناس بیان کرد: بسیاری از والدین با مفهوم واقعی اضطراب آشنا نیستند، آنان فکر می‌کنند که اگر کودک سرمساله‌ای گریه کند، اضطراب دارد یا اصولا به مساله اضطراب توجهی ندارند. اضطراب در واقع، حالت ناخوشایندی از نگرانی و ترس است که منبع خاصی برای آن وجود ندارد.

او گفت: این نگرانی، ترس و اضطراب موجب می‌شود موقعیت و رفتار کودک دچار برخی مشکلات شود و سطح عملکرد او پایین می‌آید؛ در واقع منظور از سطح عملکرد در روانشناسی، سطح عملکرد انطباقی است. یعنی کودک در رفتار اجتماعی، تحصیلی و ارتباط خود با خانواده به خاطر ترس مبهم و نگرانی اش، دچار مشکل می‌شود.