میگنا: درخود ماندگی یا طیف اوتیسم یک نوع اختلال رشدی فراگیر با شروع قبل از 3 سالگی است. این کودکان ممکن است علاقه ای به دیگران نشان ندهند و نسبت به اشیا دل مشغولی شدید داشته باشند.

والدین این کودکان بعد از مدتی در می یابند که نوزادان یا نوپایان آنها به بلند کردن یا در آغوش گرفتن به طور طبیعی پاسخ نمیدهند.

اکثر این کودکان اختلال در ارتباط با دیگران دارند تماس چشمی برقرار نمیکنند.

گفتارشان ممکن است صدایی مانند آدم آهنی داشته باشند یا مثل طوطی هر چیزی را که میشنوند تکرار کنند.

امروزه طیف اوتیسم حدود7.5 در 10000 کودک تخمین زده شده است. این اختلال در میان تمام دامنه هوشی روی میدهد. این اختلال ممکن است همراه با صرع –ناتولنی های یادگیری روی دهد.

سالیان سال، روانشناسان بر این باور بودند که علت اوتیسم را میتوان به نگرش ها و رفتار والدین نسبت داد اما امروزه روانکاوان به این نتیجه رسیده اند که اختلال طیف اوتیسم به دنبال اختلال در مغز روی میدهد.

توصیه میشود که مداخله آموزشی ویژه فشرده و زودرس توسط معلمان آموزش دیده ویژه آغاز شود.

کارآمدترین آموزش، زمانی است که فرد نوزاد یا نوپاست آغاز شود. حداقل 25 ساعت در هفته در تمام مدت سال در محیط های چندگانه(خانه-مدرسه).

برای کمک به فرد اوتیسم به نکات زیر توجه کنید:
محیط قابل پیش بینی خلق کنید.
در محیط درسی سایر دانش آموزان را به برقراری با دانش آموز اوتیسم تشویق کنید.


درمان افراد مبتلا به طیف اوتیسم:
درمان افراد اوتیسم طیف وسیعی از داروهای نورولپتیک مانند هالوپریدول و روان محرک ها مانند ریتالین را شامل میشود. پاسخ به درمان دارویی در هر فرد متفاوت است.