نقش خانواده در تشدید خودشیفتگی افراد چیست؟

به گفته روان شناسان خود شیفتگی نوعی اختلال شخصیتی است که با ویژگی هایی چون؛ اقتدار، خودنمایی، برتری جویی، خودستایی و غرور خودرا نشان می دهد.
 

از آن جایی که در خودشیفتگی با انتظارات بالای افراد  در موفقیت و مورد تحسین واقع شدن همراه است ، مواجهه با رویداد های تهدیدکننده می تواند آن را جریحه دار کند و  در نتیجه به افسردگی منجر شود. 
 

 

این افراد در درک و پیش بینی افکار، احساسات و رفتارهای دیگران و هم در تجربه احساسی مناسب در مواجهه با احساسات دیگران دچار نقص و کاستی می باشند. از این رو نمی توانند واکنشی مثبت در برابر احساسات دیگران از خود بروز دهند.
 

افرادخود شیفته دائما درحال مقایسه دیگران بوده و برتری نسبت به آنان را حق طبیعی خود می دانند و برای اثبات آن تلاش می کند.
 

 

عوامل گوناگونی می تواند منجر به خود شیفتگی شود که در این میان، نقش خانواده به طور چشمگیری مشاهده می شود. اگر محیط خانواده دستخوش تنش، دگرگونی و سردی روابط بین اعضا قرار گیرد و نیازهای عاطفی نوجوان در آن ارضاء نشود، اختلالاتی مثل خود شیفتگی پدیدار خواهد شد.
 

بسیاری از روانکاوان نیز بر این باورند که ریشه بسیاری از ناهنجاری هایی مثل خودشیفتگی را باید در نخستین جایگاه پرورش افراد یعنی خانواده جست و جو کرد. امروزه به دلایلی چون؛ عملکرد نامطلوب خانواده، ناآگاهی والدین از شیوه های فرزند پروری و افزایش فرزند سالاری، این اختلال روندی صعودی پیدا کرده است.
 

خانواده هایی که دارای فرزندان خود شیفته هستند، فضای خشم آلودی بر زندگی آن ها حاکم است، مهر و محبت در این خانواده ها دیده نمیشود و فرزندان فاقد مهارت هایی چون؛ حل مسأله و همدلی خواهند بود. هم چنین حمایت عاطفی در این گونه خانواده ها اندک بوده و روابط اعضای آن به هم تنیده و آشفته خواهد بود.
 

افزایش فرزند سالاری، آسیب های شدید عاطفی در دوران کودکی و استفاده از رسانه هایی چون؛ اینترنت و ماهواره  می تواننداین اختلال را تشدید می کنند.
 

تقویت عزت نفس و ارتقاء آن، تغییر در زیر بنا و ساختار فکری و به چالش کشیدن افکار و از همه مهم تر خانواده درمانی و تبادل و انتقال عواطف در خانواده و پرکردن خلأهای روانی و عاطفی در خانواده  را می توان از جمله راهکارهای درمان این اختلال دانست.