رنج‌های مسیر زندگی
در راهی که قدم می‌گذاریم گاه پایمان به سنگی می‌خورد و زخمی می‌شویم و گاه به برکه جامانده از دریا می‌رسیم، گاه هوای سرد تا عمق استخوان هایمان نفوذ می‌کند و برخی اوقات آفتاب سوزان بدنمان را می‌سوزاند، همه‌ی این‌ها می‌تواند ما را نگران و آشفته می‌کند.
 

مسیری که اگر در آن بمانیم و زانوی غم بغل بگیریم، افسردگی و درماندگی انتظارمان را می‌کشد.

معنی آرامش این نیست که ما به مشکلی بر نخوریم، معنی آرامش این است که اگر سر راهمان با ناتوانی، بیماری، درماندگی، آسیب‌های جسمی، آزار دوستان و آشنایان، بد عهدی و بد برخوردی ِ دوستان و نزدیکان ومخالفت افراد نامهربان برخورد کردیم؛ متوقف نشویم.

چیزی که گام ما را محکم می‌کند و مشکلات را کم رنگ جلوه می‌دهد، در درون ماست. گام برداشتن استوار ما با نگاهی که به سوی آینده روشن، با هدف‌های اصیل و معنا‌های بلند داریم، در گرو انرژی درونی ماست.

سه منبع مهم که ذهن و اندیشه ما را تغذیه می کند، ایمان، امید و خوش بینی است ، اگر امید نباشد، حرکت ما متوقف می‌شود و به اولین مانع که برمی خوریم، می‌نشینیم و از حرکت باز می‌ایستیم.

هسته‌ اصلی ایمان و امید در خوش بینی است و خوش بینی انسان را به جلو می‌کشاند و انسان اسیر و زندانی رنج نمی‌شود.

مثلاً ما دچا ر بیماری می‌شویم، اما می‌توانیم خوش بین باشیم که بهبود پیدا می‌کنیم، یا اینکه در زندان می‌افتیم و می‌توانیم امید رهایی داشته باشیم، گاهی پیش می‌آید که با همسرمان به بن بست برخورد کنیم، اینجاست که خوش بینی به ما می‌گوید: دوباره باید حرکت کرد.