پدرهای فامیل ما با وجود اختلاف‌های فراوانی که در اسم، شغل، شکل، سایز و سایر موارد دارن، در یک مورد با هم مشترکن؛ به هیچ عنوان ضایع نمی شن. یعنی چی؟ یعنی همه‌شون از یک کنار بوی سیگاری که راننده تاکسی کشیده و روی لباس پسرهاشون نشسته رو از بوی سیگار واقعی تشخیص می دن! همه‌شون بلدن که چه‌جوری توی گروه‌ها استیکر اشتباه‌شون رو طوری پاک کنن که قبل از دو تیک، برای بقیه اعضا هم پاک بشه. اصلا استیکر اشتباهی نمی‌فرستن و ممکنه فقط به‌جای گل‌های چشمک‌زن «جمعه زیبایی داشته باشین»، گیف قوی سفید «جمله زیبایی بود» بفرستن. همه‌شون جهت صحیح ماسک رو بلدن که کدوم طرفش بیرون و بیلبیلکش کدوم‌ور باشه. حتی زمانی که مدرسه‌ها حضوری بود، همه پدرهای فامیل ما می‌دونستن بچه‌هاشون کلاس چندم هستن، اسم معلم‌هاشون چیه، تعداد واحدهای ترم دانشگاه‌شون رو بلد بودن و حتی می‌دونستن کدوم یکی از بچه‌هاشون ورزش، هنر و انشا داره و اگه دیر بیاد خونه، رفته کدوم گیم‌نت کال‌آف‌دیوتی زده! پدرهای فامیل ما علاقه خاصی به اخبار تلویزیون دارن ولی هروقت هرکس کانال رو عوض کنه، بازم علاقه‌شون رو به اون مسابقه یا سریال یا مشاعره یا حتی روش پخت میرزاقاسمی در وگ هشت‌پارچه نشون میدن و کسی نمی‌تونه حرص‌شون رو دربیاره. از همه عجیب‌تر، پدرهای فامیل ما به شدت سرشون تو قیمت‌هاست و هیچ‌وقت از دیدن عدد 500 روی برچسب یک شلوار دچار رعشه یا تعجب نمی شن و با جمله «چقدر مفته، بریم یه دوری بزنیم» خیلی طبیعی صحنه رو خالی می‌کنن.

پدرهای فامیل ما هیچ‌وقت ضایع نمی شن، به جز روز پدر. پدری تو فامیل ما نیست که از کادوی این روزش تعجب نکنه. هرقدر هم خودشون رو برای یک کمربند یا زیرپوش آماده کنن، بازم با دیدن یه گوشی پرچم‌دار نسل جدید یا یک جفت لاستیک برای ماشین‌شون، یا همون کفشی که سه ساله دوست دارن بخرن ولی نمی‌خرن، جا می‌خورن!