ابزار گردآوری در این طرح که در سال ۹۸ از سوی پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی و به سفارش موسسه ملی توسعه تحقیقات علوم پزشکی جمهوری اسلامی ایران انجام شده، پرسشنامه آکسفورد است که ۲۹ گویه ۴ گزینه‌ای و مقیاس ۶ درجه‌ای دارد.

بر اساس این پرسشنامه نمره شادکامی افراد از ۱ (کمترین) تا ۶ (بیشترین) متغیر است و به ترتیب شامل نمره‌های ۱-۲ (ناشاد)، ۲-۳ (تاحدودی ناشاد)‏، ۳-۴ (نه‌چندان شاد)، ۴ (تاحدودی شاد)، ۴-۵ (نسبتا شاد)، ۵-۶ (بسیار شاد) و ۶ (بسیار زیاد شاد) می‌شود.

با توجه به این نمره‌ها میانگین کشوری شادکامی در ایران در رده «نسبتا شاد» قرار دارد.
 

بر این اساس قم در بالاترین رده از نظر شادکامی و سمنان در پایین‌ترین رده قرار دارد. در این تحقیق سیستان و بلوچستان، هرمزگان و کهگیلویه و بویراحمد در رتبه‌های بعدی از نظر شادکامی قرار دارند.
 

 

نکته مهم پژوهش‌های انجام شده به اعتقاد مدیر پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی و مدیر طرح تحقیقاتی، رابطه معنادار وضعیت شغلی (بیکاری یا شاغل بودن) و نیز سطح درآمد با شادکامی است؛ به‌طوری که این دو مولفه عامل تعیین‌کننده در میزان شادکامی بوده است. منتظری در این‌باره به همشهری می‌گوید: «پژوهش‌های صورت گرفته نشان می‌دهد نابرابری در درآمد و اشتغال می‌تواند منجر به نابرابری در شادکامی افراد شود و به‌نظر می‌رسد یکی از راه‌های مؤثر در بهبود شادکامی، رسیدگی به معیشت و اشتغال است.»

به‌طور کلی می‌توان شادکامی را حالتی دانست که با هیجان‌های مثبت و خوشایند مشخص و دامنه آن از رضایت سطحی تا خوشحالی عمیق را شامل می‌شود. شادکامی یک معیار سلامت روانی است و بررسی‌های انجام شده نشان می‌دهد احساس شادی و رضایت در زندگی می‌تواند سلامتی فرد را بهبود ببخشد.