یادگیری حرکتی
Low-Tech)
Kinesthetic Learning)
یادگیری حرکتی که بهش یادگیری لمسی(hands-on learning) یا عملی هم گفته
میشه، بر پایه
هوشهای چندگانه هست
که دانشآموزان ر
و مجبور به انجام دادن کاری یا ساختن چیزی
میکنه. در محیط یادگیری حرکتی، دانشآموزها به جای
گوشدادن یا
نگاهکردن به درس، فعالیتهای فیزیکی انجام
میدن. تجربههای عملی،
نقاشیکردن، نقش
بازیکردن، ساخت و ساز و استفاده از نمایشنامه و ورزش از نمونههای فعالیتهای حرکتی در کلاس
هستن.
هر چند که این روش تدریس راه مناسبی برای مشغول نگه داشتن دانشآموزها و بعضی اوقات صرفا بیدار نگه داشتن اونهاست، ولی به ندرت از فعالیتهای یادگیری حرکتی استفاده
میشه. یک دلیلش اینه که، برخلاف محبوبیت تئوریهای شیوه یادگیری، مدرکی وجود ندار
ه که
نشون بده تدریس براساس یک شیوه یادگیری خاص، نتایج تحصیلی بهتری ر
و به بار
مییاره.
یک جنبه مثبت یادگیری حرکتی (kinesthetic learning) اینه که به ندرت به تکنولوژی وابسته هست
، چون این شیوه برای حرکت و خلاقیت بیشتر ارزش قائله تا
مهارتهای تکنولوژیکی. این به معنای سادگی و
ارزون بودن استفاده از این شیوه تدریس هم
هست. همینطور با کاربرد این روش تدریس
دانشآموز مدت زمان
کمتری از صفحات نمایشگر استفاده
میکنه. اگ
ه به دانشآموزان حق انتخاب بدیم که چطور با استفاده از حرکت اطلاعات جدید رو یادبگیرن یا
مهارتهای جدیدی تجربه کنن
، یادگیری حرکتی
میتونه بیشتر دانشآموز محور باش
ه تا معلم محور
.