درمان اعتیاد بدون همکاری خانواده محکوم به شکست است
دکتر امید فردین مهر پزشک مشاور و درمانگر اعتیاد، در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: موفقیت درمان در بسیاری از بیماری‌ها تنها به حضور و همکاری بیمار نیازمند است در حالی که اعتیاد یک بیماری فردی نیست و علاوه بر شخص مصرف کننده خانواده را نیز درگیر خود میکند به همین دلیل حضور خانواده فرد معتاد در جریان درمان موضوعی با اهمیت است.
مشارکت خانواده بیمار اعتیاد از دو جهت حائز اهمیت است: اولاً آسیب‌های وارد شده به اعضای خانواده باید تحت مداوا قرار گیرد و دوم خانواده باید مهارت‌هایی را فرا بگیرد که در مدت درمان و همچنین پس از اتمام درمان بتواند به درستی با بیمار خود رفتار کند.
در بسیاری از موارد علت اصلی اعتیاد ریشه در آموزه‌های تربیتی، رفتارها، گفتارها، سبک زندگی و فرهنگ خانواده دارد به همین دلیل برای آنکه روند درمان به درستی و با موفقیت طی شود باید مثلث درمانگر، بیمار و خانواده شکل بگیرد.
نقش خانواده در ترک اعتیاد شامل مجموعه‌ای از روش‌ها و رویکردهای درمانی است که در آن از قدرت خانواده برای ترک مواد استفاده میشود. در این رویکرد آسیب‌های اعتیاد بر فرد و خانواده‌اش کاهش می‌یابد.
وی با بیان اینکه بهبود روابط تخریب شده بین اعضای خانواده و فرد معتاد باید در جریان درمان انجام شود؛ افزود: اغلب الگوهای ناسازگارانه در میان اعضای خانواده منجر به گرایش فرد به اعتیاد میشود. در مسیر بهبودی یکی از اهداف درمانگر از بین بردن علت‌های خانوادگی در گرایش به مواد است.
در بیشتر موارد خانواده‌ها اعتقادی بر بیمار بودن فرد معتاد ندارند و فکر می‌کنند فرد می‌تواند هر وقت که خواست مواد را کنار بگذارد درواقع آنها اعتیاد او را یک مشکل رفتاری می‌دانند که با چند هفته مقاومت از بین می‌رود. در حالی که به هیچ وجه این طور نیست و باید به شکل ریشه‌ای و بالینی به این موضوع پرداخته شود.
فردین مهر خاطر نشان کرد: یکی از اشتباهات رایج در ترک، تلاش خودسرانه برای درمان می‌باشد. زمانی که فرد معتاد با میل خود و یا با اصرار خانواده تصمیم به ترک می‌گیرد به نحوی وارد پروسه درمان شده است. دیدگاه خانواده در این مرحله باید نسبت به زمانی که مصرف داشته تغییر کند، خانواده باید بداند ترک، روندی سخت بوده و فرد معتاد در این مدت تحریک پذیر است و نیاز به مراقبت بعد از ترک از جانب خانواده دارد.
مشارکت خانواده بیمار اعتیاد از دو جهت حائز اهمیت است: اولاً آسیب‌های وارد شده به اعضای خانواده باید تحت مداوا قرار گیرد و دوم خانواده باید مهارت‌هایی را فرا بگیرد که در مدت درمان و همچنین پس از اتمام درمان بتواند به درستی با بیمار خود رفتار کند.
در بسیاری از موارد علت اصلی اعتیاد ریشه در آموزه‌های تربیتی، رفتارها، گفتارها، سبک زندگی و فرهنگ خانواده دارد به همین دلیل برای آنکه روند درمان به درستی و با موفقیت طی شود باید مثلث درمانگر، بیمار و خانواده شکل بگیرد.
نقش خانواده در ترک اعتیاد شامل مجموعه‌ای از روش‌ها و رویکردهای درمانی است که در آن از قدرت خانواده برای ترک مواد استفاده میشود. در این رویکرد آسیب‌های اعتیاد بر فرد و خانواده‌اش کاهش می‌یابد.
وی با بیان اینکه بهبود روابط تخریب شده بین اعضای خانواده و فرد معتاد باید در جریان درمان انجام شود؛ افزود: اغلب الگوهای ناسازگارانه در میان اعضای خانواده منجر به گرایش فرد به اعتیاد میشود. در مسیر بهبودی یکی از اهداف درمانگر از بین بردن علت‌های خانوادگی در گرایش به مواد است.
در بیشتر موارد خانواده‌ها اعتقادی بر بیمار بودن فرد معتاد ندارند و فکر می‌کنند فرد می‌تواند هر وقت که خواست مواد را کنار بگذارد درواقع آنها اعتیاد او را یک مشکل رفتاری می‌دانند که با چند هفته مقاومت از بین می‌رود. در حالی که به هیچ وجه این طور نیست و باید به شکل ریشه‌ای و بالینی به این موضوع پرداخته شود.
فردین مهر خاطر نشان کرد: یکی از اشتباهات رایج در ترک، تلاش خودسرانه برای درمان می‌باشد. زمانی که فرد معتاد با میل خود و یا با اصرار خانواده تصمیم به ترک می‌گیرد به نحوی وارد پروسه درمان شده است. دیدگاه خانواده در این مرحله باید نسبت به زمانی که مصرف داشته تغییر کند، خانواده باید بداند ترک، روندی سخت بوده و فرد معتاد در این مدت تحریک پذیر است و نیاز به مراقبت بعد از ترک از جانب خانواده دارد.
