حسن محمدی کارشناس ارشد روانشناسی بالینی افزود: کاربرد نمایش و قصه در آموزش و تربیت، تاریخی به قدمت تفکر انسان دارد، در واقع نمایش نوعی واکنش به مسائل زندگی است.
وی ادامه داد: ریشه نمایش در کودکی، بازی است. کودک بازی می‌کند تا لذت ببرد اما در این مسیر، با بازی و دیدن نمایش، راه به ارتباطات اجتماعی و شراکت در جامعه پیدا می‌کند.
بسیاری از روشهای تربیتی و اصلاح رفتار در حوزه روانشناسی، قابلیت نمایشی شدن را دارند. در این شیوه، کودک به دنبال درک موضوع نمایش و قصه آموزشی روانشناسی می‌رود و روانشناس با استفاده از قصه و نمایش عروسکی، سوال‌های ذهنی کودک را پاسخ می‌دهد.
در این فضا کودک خلاق می‌شود، حرف می‌زند و ابراز وجود می‌کند، مشکلات رفتاری خود را بدون احساس ترس می بیند و به دنبال تغییر و اصلاح آنها می‌رود.
اگر روانشناس به دنبال هدف بلند مدت و پایداری برای کار خود در حوزه تربیت فرزند باشد، استفاده از قصه و نمایش عروسکی یکی از بهترین روشهای رسیدن به این هدف است.
به کارگیری ابزار قصه و نمایش برای شناخت و فهم مشکلات رفتاری کودکان، ایجاد فضایی شاد و بیان توصیه‌های رفتاری به صورت اثرگذار و ماندگار، از مهم‌ترین دلایلی است که روانشناسان را به استفاده از این روش ترغیب می‌کند.
این روانشناس بالینی گفت: کودکان با شنیدن و دیدن قصه‌ها، با شخصیت‌های نمایش ارتباط برقرار می‌کنند؛ به اشتباهات و خطاهای آنها می‌خندند و توصیه‌هایی را که در قالب قصه بیان می‌شود یاد می‌گیرند.
دریافت صفحه با کد QR