چرا ملچ و ملوچ دیگران دیوانه‌کننده است؟
اگرچه جویدن و هورت کشیدن موقع صرف غذا برای بیشتر مردم، موضوع خطرناکی به نظر نمی آید، اما کسانی که دچار میسوفونی(misophonia) یا به عبارتی «نفرت از صدا» هستند، همین صداها می تواند آنها را به شدت تحریک کند، تا حدی که واکنش هایی از جمله انزجار، اضطراب، عصبانیت و حتی خشونت از خود بروز دهند.
اسکن های مغزی که از سوی پژوهشگران دانشگاه نیوکاسل انجام شده، نشان داده است که در افراد دچار میسوفونی، ارتباط و اتصال قوی تری بین بخشی از مغز که صداها را پردازش می کند و بخشی از قشر یا کورتکس پریموتور(پیش حرکتی) مغز که حرکات عضلات دهان و گلو را کنترل می کند، وجود دارد.
صدابیزاری یک عارضه مغزی است
به گزارش گاردین،هنگامی که برای افراد مبتلا به میسوفونی یک «صدای محرک» پخش می شد، اسکن ها نشان می داد که منطقه مغزی دخیل در حرکات دهان و گلو در مقایسه با گروه داوطلبی که این اختلال را نداشتند، بیش از حد فعال می شود.
سوکبیندر کومار، دانشمند علوم اعصاب دانشگاه نیوکاسل می گوید: «آنچه ما دریافتیم این است که این صدای محرک در شرایط میسوفونی، ناحیه موتور یا ناحیه حرکت در مغز را فعال می کند، به گونه ای که فرد با اینکه فقط در حال شنیدن صداست، احساس می کند که این صدا به درون او نفوذ می کند.»
کومار و همکارانش معتقدند، صداهای محرک، آنچه را که «سیستم عصبی آینه ای» مغز نامیده می شود، فعال می کنند. تصور می شود که نورون های آینه ای، هم وقتی که یک فرد حرکتی را انجام می دهد و هم فقط آن حرکت را می بیند، فعال می شوند.
فعال کردن سیستم نورون آینه ای با صدای محرک، باعث نشد که افراد مبتلا به میسوفونی به طور غیرارادی شروع به جویدن یا بلعیدن کنند، اما محققان معتقدند که می تواند باعث تمایل به آنچه که «بیش تقلیدی» می نامند، شود. کومار می گوید که برخی از افراد درگیر این وضعیت، آنها را وادار به «تقلید» می کند، زیرا باعث آرامش آنها می شود؛ شاید با تاکید دوباره بر کنترل حس هایی که احساس می کنند.
اگر یافته های منتشر شده در مجله نوروساینس با پژوهش های بعدی همسو باشد، می تواند راه را برای درمان های موثرتر میسوفونی که به نظر برخی از بیماران بسیار ناخوشایند است، هموار کند. کومار می گوید: سیستم نورون آینه ای قابلیت یادگیری دارد. بنابراین ممکن است رابطه میان یک صدای خاص را که برای برخی افراد دیوانه کننده است با اثرات ناراحت کننده ای که تجربه می کنند، قطع کند. تحقیقات انجام شده در انگلیس طی سال جاری میلادی نشان داد که حدود ۱۲ درصد از افرادی که مورد آزمایش قرار گرفته اند، علائم متوسطی از میسوفونی را تجربه کرده اند و ۰/۳ درصد در وضعیت شدید قرار داشته اند.
تیم گریفیتس، متخصص مغز و عصب‌شناسی شناختی دانشگاه نیوکاسل که پژوهشگر ارشد این مطالعه است، می گوید: «این پژوهش، اهمیت درمان میسوفونی را به عنوان مسئله ای به مراتب قابل توجه تر از یک مشکل مرتبط با مناطق پردازش صدا در مغز، نمایان کرد» و افزود که درمان های موثر باید ناحیه موتور مغز را هم در نظر بگیرند.
صدابیزاری یک عارضه مغزی است
به گزارش گاردین،هنگامی که برای افراد مبتلا به میسوفونی یک «صدای محرک» پخش می شد، اسکن ها نشان می داد که منطقه مغزی دخیل در حرکات دهان و گلو در مقایسه با گروه داوطلبی که این اختلال را نداشتند، بیش از حد فعال می شود.
سوکبیندر کومار، دانشمند علوم اعصاب دانشگاه نیوکاسل می گوید: «آنچه ما دریافتیم این است که این صدای محرک در شرایط میسوفونی، ناحیه موتور یا ناحیه حرکت در مغز را فعال می کند، به گونه ای که فرد با اینکه فقط در حال شنیدن صداست، احساس می کند که این صدا به درون او نفوذ می کند.»
کومار و همکارانش معتقدند، صداهای محرک، آنچه را که «سیستم عصبی آینه ای» مغز نامیده می شود، فعال می کنند. تصور می شود که نورون های آینه ای، هم وقتی که یک فرد حرکتی را انجام می دهد و هم فقط آن حرکت را می بیند، فعال می شوند.
فعال کردن سیستم نورون آینه ای با صدای محرک، باعث نشد که افراد مبتلا به میسوفونی به طور غیرارادی شروع به جویدن یا بلعیدن کنند، اما محققان معتقدند که می تواند باعث تمایل به آنچه که «بیش تقلیدی» می نامند، شود. کومار می گوید که برخی از افراد درگیر این وضعیت، آنها را وادار به «تقلید» می کند، زیرا باعث آرامش آنها می شود؛ شاید با تاکید دوباره بر کنترل حس هایی که احساس می کنند.
اگر یافته های منتشر شده در مجله نوروساینس با پژوهش های بعدی همسو باشد، می تواند راه را برای درمان های موثرتر میسوفونی که به نظر برخی از بیماران بسیار ناخوشایند است، هموار کند. کومار می گوید: سیستم نورون آینه ای قابلیت یادگیری دارد. بنابراین ممکن است رابطه میان یک صدای خاص را که برای برخی افراد دیوانه کننده است با اثرات ناراحت کننده ای که تجربه می کنند، قطع کند. تحقیقات انجام شده در انگلیس طی سال جاری میلادی نشان داد که حدود ۱۲ درصد از افرادی که مورد آزمایش قرار گرفته اند، علائم متوسطی از میسوفونی را تجربه کرده اند و ۰/۳ درصد در وضعیت شدید قرار داشته اند.
تیم گریفیتس، متخصص مغز و عصب‌شناسی شناختی دانشگاه نیوکاسل که پژوهشگر ارشد این مطالعه است، می گوید: «این پژوهش، اهمیت درمان میسوفونی را به عنوان مسئله ای به مراتب قابل توجه تر از یک مشکل مرتبط با مناطق پردازش صدا در مغز، نمایان کرد» و افزود که درمان های موثر باید ناحیه موتور مغز را هم در نظر بگیرند.
منبع: همشهری آنلاین
