تولد زودتر از موعد نوزاد نارس، و لزوم مراقبت‌های فزاینده از او، موجب افزایش استرس و نگرانی در والدین می‌شود. بر همین اساس پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران تاثیر مشارکت پدران نوزادان نارس، را بر پیوند با نوزاد و خود کارآمدی پدران بررسی کردند.
 

این مطالعه به روش مداخله نیمه تجربی در بین ۸۰ پدر نوزاد نارس (تولد زیر ۳۷ هفته) که دربخش مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان آرش بستری بودند، صورت گرفت و در روز سوم بستری نوزاد از پدران خواسته شد پرسش‌نامه تحقیق را تکمیل کنند. سپس این پدران در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. در گروه مداخله آموزش‌های لازم مراقبت از این نوزادان به آن‌ها داده می شد. 

نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که رابطه معناداری بین مشارکت پدران در مراقبت از نوزاد و میزان پیوند و خودکارآمدی آنان قبل و بعد از مطالعه وجود دارد. همچنین بین طول مدت بستری و نمره پیوند رابطه عکس وجود دارد.

بدین ترتیب هرچه میزان مشارکت پدر در مراقبت از نوزاد بیشتر باشد، احساس خودکارآمدی در آنان افزایش می‌یابد و این مساله می‌تواند به ترخیص زود هنگام منجر شده و از بستری مجدد نوزادان پیشگیری کند.

پژوهشگران این مطالعه پیشنهاد می‌کنند که توجه مراقبین بهداشتی به نقش مهم و اثرگذار پدر بیشتر معطوف شود تا با استفاده از نیروی پدران از مزایای این مشارکت بهره‌مند شده و به دنبال آن سیستم بهداشت و جامعه نیز منتفع شود. 

نتایج این پروژه تحقیقاتی با عنوان «بررسی تاثیر مشارکت پدران نوزادان نارس براساس اصول مراقبت تکاملی بر پیوند با نوزاد و خود کارآمدی آنان» در پایگاه نتایج پژوهش‌های سلامت کشور منتشر شده و  ژیلا میرلاشاری از دانشگاه علوم پزشکی تهران مجری اصلی این طرح تحقیقاتی است.