درک موقعیت‌های خطرناک با سینه‌خیز رفتن
به نقل از مدیکال‌نیوز، محققان اظهار کردند: نوزادان با لمس اجسام و نگاه دقیق به آنها یاد می‌گیرند که چگونه سطوح ایمن از ناایمن را تشخیص دهند و از افتادن اجتناب کنند. محافظت بیش از حد از نوزادان با محدودکردن فرصت‌های حرکتی، ایمنی محسوب نمی‌شود بلکه توسعه درک موقعیت‌های خطرناک را به تاخیر می‌اندازد.
نتایج یک مطالعه در دانشگاه اوتاگو نیوزیلند نشان می‌دهد که هرچه کودک تجربه سینه‌خیز رفتن بیشتری داشته باشد، بیشتر از افتادن در آب اجتناب میکند.
یافته‌های این بررسی بخشی از یک مطالعه طولی درباره تاثیر تجربه حرکتی بر اجتناب از افتادن نوزادان در اثر سقوط ناگهانی است.
دکتر کارولینا برنی، محقق این بررسی گفت: رفتار نوزادان در اطراف وان پر از آب مورد آزمایش قرار گرفت. تفاوت اصلی بین نوزادانی که سقوط کردند و آنانی که از افتادن در آب اجتناب کردند، فقط میزان تجربه سینه‌خیزرفتن آنان بود.
دکتر برنی همچنین مطالعه‌ای در مورد نحوه تعامل نوزادان با شیب منتهی به آب انجام داده است که در نشریه Developmental Psychobiology ارائه شده است.
نتایج این تحقیق نیز نشان داد، سینه‌خیز رفتن به نوزادان اجازه می‌دهد تا در شیب تدریجی مانند ساحلی که به اقیانوس منتهی میشود، وارد آب شوند. در این مورد تجربه حرکتی، هیچ تاثیری بر رفتار نوزادان نداشت و آنان رفتار خطرناک را انجام می‌دادند.
محققان قبل از انجام این بررسی، آمار غرق‌شدن نوزادان (تعداد نوزادان غرق‌شده در سال) بر اثر حوادثی در استخر یا ساحل و اینکه در چه سنی رخ داده است را می‌دانستند. رویکرد جدید چگونگی ارتباط نوزادان با منابع آبی و اینکه از چه زمانی خطر را درک می‌کنند مورد بررسی قرار داد.
دکتر برنی می‌گوید: اگر می‌خواهیم راهبردهای بهتری برای جلوگیری از غرق‌شدن در کودکان خردسال ایجاد کنیم، باید بدانیم که چگونه آنان با آب تعامل دارند و چگونه یاد می‌گیرند عواقبی که تعامل با آب می‌تواند ایجاد کند را درک کنند.
در این مطالعه همچنین شیب‌های خطرناک در نظر گرفته شد اما والدین و مراقبان باید هوشیاری بیشتری درباره دسترسی کودکان به این راه‌ها داشته باشند و از دسترسی آنان به محیط‌های آبی اجتناب کنند.
یافته‌های این بررسی بخشی از یک مطالعه طولی درباره تاثیر تجربه حرکتی بر اجتناب از افتادن نوزادان در اثر سقوط ناگهانی است.
دکتر کارولینا برنی، محقق این بررسی گفت: رفتار نوزادان در اطراف وان پر از آب مورد آزمایش قرار گرفت. تفاوت اصلی بین نوزادانی که سقوط کردند و آنانی که از افتادن در آب اجتناب کردند، فقط میزان تجربه سینه‌خیزرفتن آنان بود.
دکتر برنی همچنین مطالعه‌ای در مورد نحوه تعامل نوزادان با شیب منتهی به آب انجام داده است که در نشریه Developmental Psychobiology ارائه شده است.
نتایج این تحقیق نیز نشان داد، سینه‌خیز رفتن به نوزادان اجازه می‌دهد تا در شیب تدریجی مانند ساحلی که به اقیانوس منتهی میشود، وارد آب شوند. در این مورد تجربه حرکتی، هیچ تاثیری بر رفتار نوزادان نداشت و آنان رفتار خطرناک را انجام می‌دادند.
محققان قبل از انجام این بررسی، آمار غرق‌شدن نوزادان (تعداد نوزادان غرق‌شده در سال) بر اثر حوادثی در استخر یا ساحل و اینکه در چه سنی رخ داده است را می‌دانستند. رویکرد جدید چگونگی ارتباط نوزادان با منابع آبی و اینکه از چه زمانی خطر را درک می‌کنند مورد بررسی قرار داد.
دکتر برنی می‌گوید: اگر می‌خواهیم راهبردهای بهتری برای جلوگیری از غرق‌شدن در کودکان خردسال ایجاد کنیم، باید بدانیم که چگونه آنان با آب تعامل دارند و چگونه یاد می‌گیرند عواقبی که تعامل با آب می‌تواند ایجاد کند را درک کنند.
در این مطالعه همچنین شیب‌های خطرناک در نظر گرفته شد اما والدین و مراقبان باید هوشیاری بیشتری درباره دسترسی کودکان به این راه‌ها داشته باشند و از دسترسی آنان به محیط‌های آبی اجتناب کنند.
مرجع : خبرگزاری ایسنا
