خود را تکان دهید، حرکت یا گریه کنید!

ما با ظرفیتی برای رهایی از احساساتی به دنیا آمده ایم که روی بدن ما اثر می گذارند. در واقع تمام پستانداران از جمله انسانها دارای چنین برنامه ریزی هستند. بعد از این که آهویی از دست حیوان درنده ای می گریزد، می لرزد. وقتی زنی زایمان می کند، بدون کنترل می لرزد. این به دلیل آن است که بدن آنها عواطف و احساسات شدید را رها می سازد.

راه های دیگر برای رهایی احساسات، اشک ریختن و صداست. اشکها در خود سمومی دارند که وقتی اشک می ریزیم، سموم رها می شوند. حرکت کردن،اشک ریختن و صدا باعث می شوند که تنش های مزمن سیستم عصبی، تنش ماهیچه ای و تنش های فیشیا برون ریزی شوند. اما تکان دادن، رقصیدن،اشک ریختن و ناله کردن تنها زمانی شروع می شوند که می توانید احساس امنیت کنید و تا زمانی که ریلکس شوید، ادامه می یابد.

من دوست خوبی دارم که وقتی قایق بزرگی به سرش برخورد کرد، تا مدتی از ضربه آن رنج می برد. او پسری قوی و رقابت کننده ای ماهر و فردی حرفه ای در ساخت قایق است. همانطوریکه می توانید حدس بزنید، گریه و زاری در ذات او نیست. حدود شش سال پس از این که سرش مجروح شد، متوجه شد که حین معاینه پزشکی، با به یاد آوردن جزئیات تصادف به شدت زار می زند. این اتفاق چند بار افتاد. او نمی توانست باور کند.

به وی اطمینان داردم که نهایتا آنقدر احساس امنیت می کند تا تنش های مزمن سلولهایش را رها سازد. الزامی است که فضای امنی داشته باشید که در آن واقعا ریلکس شوید و خود را رها کنید. این رهایی با گریه و تکان دادن خود و آواز خواندن و رقصیدن امکان پذیر است.

یادتان باشد که اگر کودکی در دوران کودکی سیستم عصبی بسیار تحریک شده ای داشته باشد، ذهن نیمه هوشیار را عقاید و باورهایی پر می کنند که دست به دست در خانواده ها می چرخند تا تمام تجارب کودکی را توجیه سازند. برای مثال اگر والدی کودک خود را رها کند تا آنقدر گریه کند که کودک استرس خود را رها سازد، کودک ممکن است در پاسخ اینطور نتیجه گیری کند که من نمی توانم به کسی اطمینان کنم، بهتر است به خودم اعتماد کنم. و این باور در بافت همبند وی ذخیره شده و ممکن است روی نحوه نگرش و حرکت کودک و فردی که در آینده جذب می کند، اثر بگذارد.

تنش ها با توجه به تمام تجارب جدید و محرکاتی که کودک ناگزیر است به آنها پاسخ بدهد، به مرور زمان در بدن وی انباشته می شود و او نمی تواند آنها را کاملا رها کرده و به وضعیت آرامش بخش برسد. این به آن علت است که زمانی که کودک کاملا ریلکس می شود، احتمال آن دارد که دوباره آشفته شود.

ماندن در تنش مزمن بسیار راحتتر است، و چسبیدن به تنش مزمن آغاز آن است که انعطاف پذیری ذاتی خود را از دست بدهیم. اگر واقعا احساس امنیت کنیم، در مواقع لازم محل مناسبی برای گریه داشته باشیم و هر وقت لازم است بتوانیم بخوابیم. آن وقت فیشیای ما آن فشرده نخواهد شد و مشکلات سلامتی نخواهیم داشت. اشکهای نریخته و گریه های نکرده در بدن جمع شده و فشار سلولی بالا می رود که در نتیجه باعث التهاب سلولی می شوند.

خیلی از بزرگترها وقتی احساس می کنند که می خواهند گریه کنند، آن وقت شروع به کنترل خود می کنند. این چیزی است که در کودکی آموخته اند. مخصوصا برای مردانی که آموخته اند هرگز گریه نکنند و یا آسیب پذیری و ضعف خود را قبول می کنند و این اصلا مفید نیست.

وقتی احساسات قوی بر انگیخته می شوند، آن وقت بسنجید ببینید که آیا محل مناسبی برای بیان آنها دارید.

اگر احساسات خود را بیان کنید، آیا محل مناسبی برای تخلیه دارید. اگر نه، به بدن تان اجازه بدهید که بعدا به آنها رسیدگی کند و اگر مایل اید بدن تان را تکان دهید.

شاید اولش احساس کنید که در صورت گریه کردن هرگز درد و رنج تان التیام پیدا نمی کند. اما متوجه می شوید که بدن تان هوشمند است. بدن تان مثل کودکی که اجازه گریه کردن را دارد، می داند چه وقت دست از گریه بردارد.

اغلب بعد از گریه 10 سال جوانتر به نظر می رسید. فشار درون سلولهای شما برداشته می شود و شما به گریه به سطح تازه ایی از لذت و آزادی می رسید. وقتی در صورت لزوم به خودتان اجازه گریه بدهید. آن وقت احتمال آنکه فیشیای بدن تان انباشته شود و حرکات شما را محدود می کند را از بین می برید.

سیستم جالبی است، مگرنه؟ یک سم زدایی درونی، بار دیگر که اشک به چشمان تان می آید و بغض راه گلویتان را می بندد، گریه را امتحان کنید. تنفس عمیق و آرام نیز به شما به میزان زیادی کمک می کند. با بینی خود 10 بار آرام دم و بازدم کنید. هر بار که استرس دارید و یا می خواهید کمی آرامش بگیرید، تنفس آرام را امتحان کنید. این کار می تواند موثر باشد، بدن شما از شما بسیار ممنون خواهد شد. زندگی را آسان بگیرید.


*زندگی را آسان بگیرید
نویسنده: کریستین نورتراپ
مترجم: عفت حیدری