سگ، دست انسان‌ها را می‌خواند
ایندیپندنت فارسی: به گفته محققان، سگ می‌تواند بفهمد صاحبش کاری را عمدی انجام می‌دهد یا تصادفی.
محققان روانشناس آلمانی ۵۱ سگ را آزمودند تا ببینند آیا می‌توانند کارهای عمدی و غیرعمدی انسان‌ها را از هم تشخیص دهند یا نه.
آن‌ها دریافتند سگ‌ها وقتی فکر می‌کنند صاحبشان عمدا به آن‌ها جایزه نمی‌دهد، واکنش متفاوتی نشان می‌دهند؛ یعنی دراز می‌کشند و دیگر دم تکان نمی‌دهند.
این سگ‌ها را که از نژادهای مختلف و در سنین متفاوت بودند، یک به یک، تنها و بدون صاحبشان به اتاقی آرام وارد کردند. سپس محققان زن که در اجرای آزمایش همکاری داشتند، سگ‌ها را جلوی صفحه پلاستیکی شفافی بردند که سوراخی به قطر ۱۵ سانتی‌متر وسط آن بود. این زنان آن سوی این صفحه شفاف می‌نشستند و سعی می‌کردند از این دریچه به سگ پاداش بدهند.
محقق به دلایل عمدی یا غیرعمدی در نهایت به سگ موردنظر پاداش نمی‌داد.
در برخی موارد محقق جایزه را به سمت دریچه حرکت می‌داد و سپس ها ها گویان با حرکتی سریع آن را پس می‌کشید. آنگاه جایزه را دور از دسترس سگ مقابل او روی زمین قرار می‌داد. گاهی نیز به جای پس کشیدن عمدی جایزه، آن را «تصادفا» بر زمین می‌انداخت و داد می‌زد: «ای وای!»
آزمایش بعدی این بود که دریچه روی صفحه شفاف را می‌بستند و محققان وانمود می‌کردند جایزه را به سگ می‌دهند ولی در پایان، سرخورده «آه» می‌کشیدند و دوباره جایزه را جلوی خود بر زمین می‌گذاشتند.
زمانی‌که محقق عمدا جایزه را به سگ نمی‌داد، حیوان نسبت به زمانی که این اتفاق «تصادفی» رخ می‌داد، برای به دست آوردن جایزه بیشتر صبر می‌کرد.
وقتی سگ فکر می‌کرد محقق عمدا جایزه را نمی‌دهد، اغلب می‌نشست یا دراز می‌کشید و دیگر دم تکان نمی‌داد اما وقتی گمان می‌کرد که محقق صرفا دست و پا چلفتی است و اتفاقی جایزه‌اش را نمی‌دهد، اغلب می‌ایستاد و دم تکان می‌داد.
محققان این مطالعه بر این باورند که نشستن یا دراز کشیدن سگ‌ها نشانه مماشات و تلاش برای آرام کردن صاحبشان است. به همین ترتیب کاهش سرعت یا توقف دم تکان دادن را نشانه تمرکز سگ و به منزله راهی برای درک موقعیتی گیج‌کننده قلمداد کردند.
این محققان دانشگاه گوتینگن نتیجه گرفتند: «رفتار سگ‌های شرکت‌کننده در مطالعه ما آشکارا بسته به عمدی یا غیرعمدی بودن کارهای آزمایشگر متفاوت بود. سگ‌ها آشکارا برای رسیدن به جایزه‌ای که آزمایشگر عمدا نداده بود، نسبت به وقتی که دست و پا چلفتی بودن آزمایشگر یا وجود مانع عامل نرسیدنشان به جایزه بود، بیشتر صبر می‌کردند. پس سگ‌ها بین کارهای عمدی و غیرعمدی آزمایشگر تمایز قائل می‌شدند.»
آن‌ها دریافتند سگ‌ها وقتی فکر می‌کنند صاحبشان عمدا به آن‌ها جایزه نمی‌دهد، واکنش متفاوتی نشان می‌دهند؛ یعنی دراز می‌کشند و دیگر دم تکان نمی‌دهند.
این سگ‌ها را که از نژادهای مختلف و در سنین متفاوت بودند، یک به یک، تنها و بدون صاحبشان به اتاقی آرام وارد کردند. سپس محققان زن که در اجرای آزمایش همکاری داشتند، سگ‌ها را جلوی صفحه پلاستیکی شفافی بردند که سوراخی به قطر ۱۵ سانتی‌متر وسط آن بود. این زنان آن سوی این صفحه شفاف می‌نشستند و سعی می‌کردند از این دریچه به سگ پاداش بدهند.
محقق به دلایل عمدی یا غیرعمدی در نهایت به سگ موردنظر پاداش نمی‌داد.
در برخی موارد محقق جایزه را به سمت دریچه حرکت می‌داد و سپس ها ها گویان با حرکتی سریع آن را پس می‌کشید. آنگاه جایزه را دور از دسترس سگ مقابل او روی زمین قرار می‌داد. گاهی نیز به جای پس کشیدن عمدی جایزه، آن را «تصادفا» بر زمین می‌انداخت و داد می‌زد: «ای وای!»
آزمایش بعدی این بود که دریچه روی صفحه شفاف را می‌بستند و محققان وانمود می‌کردند جایزه را به سگ می‌دهند ولی در پایان، سرخورده «آه» می‌کشیدند و دوباره جایزه را جلوی خود بر زمین می‌گذاشتند.
زمانی‌که محقق عمدا جایزه را به سگ نمی‌داد، حیوان نسبت به زمانی که این اتفاق «تصادفی» رخ می‌داد، برای به دست آوردن جایزه بیشتر صبر می‌کرد.
وقتی سگ فکر می‌کرد محقق عمدا جایزه را نمی‌دهد، اغلب می‌نشست یا دراز می‌کشید و دیگر دم تکان نمی‌داد اما وقتی گمان می‌کرد که محقق صرفا دست و پا چلفتی است و اتفاقی جایزه‌اش را نمی‌دهد، اغلب می‌ایستاد و دم تکان می‌داد.
محققان این مطالعه بر این باورند که نشستن یا دراز کشیدن سگ‌ها نشانه مماشات و تلاش برای آرام کردن صاحبشان است. به همین ترتیب کاهش سرعت یا توقف دم تکان دادن را نشانه تمرکز سگ و به منزله راهی برای درک موقعیتی گیج‌کننده قلمداد کردند.
این محققان دانشگاه گوتینگن نتیجه گرفتند: «رفتار سگ‌های شرکت‌کننده در مطالعه ما آشکارا بسته به عمدی یا غیرعمدی بودن کارهای آزمایشگر متفاوت بود. سگ‌ها آشکارا برای رسیدن به جایزه‌ای که آزمایشگر عمدا نداده بود، نسبت به وقتی که دست و پا چلفتی بودن آزمایشگر یا وجود مانع عامل نرسیدنشان به جایزه بود، بیشتر صبر می‌کردند. پس سگ‌ها بین کارهای عمدی و غیرعمدی آزمایشگر تمایز قائل می‌شدند.»
