شما، هم‌دست راست دارید و هم‌دست چپ، اگر این دو به‌صورت مستقل تصمیم می‎گرفتند، شما دیگر با این دو دست نمی‎توانستید کاری را انجام بدهید. اما چون این دو دست خود تصمیم‎گیرنده نیستند، بلکه مغز و اراده انسان است که بر دست راست و چپ حکومت می‎کند و اوست که تصمیم می‎گیرد، لذا دست‌ها باهم همکاری می‎کنند و هماهنگ‌اند.
 

با یک‌‌دست کاغذ می‎گیرید و با یک‌دست می‎نویسید. خیّاط‎ها با یک‌دست پارچه را می‎گیرند، با دست دیگر می‌دوزند. آشپزها با یک‌دست، دیگ را می‎گیرند، با دست دیگر غذا را به هم می‎زنند و چون فرمانده یکی است این دودست این‌چنین باهم همکاری می‎کنند. اگر خدای‌ ناکرده در وجود ما دو فرمانده وجود داشت، معلوم است که چه اتفاقی می‎افتاد!

حال فرض کنید، اگر پدری نسبت به بچه‌ خود تندی کند، مثلاً بگوید: چرا این کار را کردی؟ آن‌گاه مادر بگوید: اتفاقاً کار بچه درست بوده و خوب کاری هم کرده است. یا یکی به بچه بگوید: تو خیلی بی‎ادب هستی. دیگری به او بگوید: اتفاقاً تو از همه مؤدب‎تر هستی. یکی بچه را بزند و دیگری او را نوازش کند.

چنین برخوردهایی موجب می‎شود که بچه بی‌تربیت بار بیاید. وقتی این‌گونه عمل شود، بچه شکایت پدر را به مادر و شکایت مادر را به پدر می‎برد و ضمن این‌که بین آن‌ها دعوا راه می‎اندازد، خود بچه نیز نسبت به پدر و مادر بی‎اعتقاد و بی‎اعتنا می‎شود.