نتایج یک مطالعه اخیر نشان می دهد که بیشتر نگرانی های ما در واقع چقدر بعید هستند. محققان دانشگاه ایالتی پن  Penn State، از شرکت کنندگان خواستند هر زمان که متوجه شدند نگرانی های خاص خود را به مدت ده روز یادداشت کنند. باید خاطر نشان کرد که همه شرکت کنندگان مبتلا به اختلال اضطراب منتشر بودند. این اختلال با علایمی مانند نگرانی مداوم و عدم تمرکز و مشکلات خواب خود را نشان می‌دهد.

چهار بار در روز از طریق پیامک از آنها خواسته می شد تا نگرانی های دوساعت گذشته را ثبت کنند تا اطمینان حاصل شود که تا حد امکان نگرانی ها گرفته شده است. سپس شرکت کنندگان در مطالعه فهرستی از نگرانمی های خود را در 30 روز آینده هرشب بررسی کردند تا ببینند آیا هریک از آنها به واقعیت پیوسته است یا خیر. برای مثال:(من نگرانم که فردا در امتحان ریاضی قبول نشوم) این نگرانی قابل امتحان است. در حالی که (من در مقطعی از زندگی ام به سرطان مبتلا می شوم) اینطور نیست. هر فرد به طور متوسط سه تا چهار نگرانی قابل ازمایش در روز گزارش می کند.

نتیجه
مشخص شد 91 درصد از نگرانی‌های افراد هشدارهای نادرست بودند. و از آن 9 درصدی که بوقوع پیوستند نیز نتایج در یک سوم از مواقع بهتر از آنچه که تصور می‌شد به وقوع پیوست. برای حدود یک نفر از هر چهار شرکت کننده نیز، درصد به وقوع پیوستن نگرانی هایش صفر بود.

به قول لوکاس اس.لافرنیر و میشل جی نیومن، نویسندگان این مطالعه، این یافته ها بر «فریب نگرانی» تاکید می کند.  فریب کلمه خوبی برای توصیف ماهیت نگرانی است و به طور ضمنی از ما میخواهد که به آن توجه کنیم زیرا تهدید واقعی است. در واقعیت، تقریبا همیشه یک هشدار نادرست است.

بازبینی نگرانی‌ها برای افرادی که نگرانی هایشان کمتر به واقعیت نزدیک بود بسیار مفید بود. این روش میتواند راه حلی عملی برای رهایی از نگرانی های همیشگی این افراد باشد.


نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که افرادی که زیاد نگران هستند، «نگرانی را به عنوان وسیله‌ای ارزشمند برای مقابله نگاه می‌کنند». آنها ممکن است آن را برای شناسایی و جلوگیری از تهدیدات واقعی مفید بدانند، یا برای جلوگیری از چشم پوشی در هنگام وقوع اتفاقات بد.

نگاه کردن به داده های واقعی در مورد نگرانی های آنها احتمالاً باور آنها را در مورد مفید بودن آن تغییر داده است. از سوی دیگر، کشف این که نگرانی‌های فرد بر اساس واقعیت است، چندان مفید نیست.

محققان به احتمال "شمشیر دولبه" اشاره کردند و پیشنهاد کردند که "اگر برخی از شرکت‌کنندگان متوجه شوند که نگرانی‌های بیشتری به حقیقت می‌پیوندد، درمان ممکن است کمتر قدرتمند یا حتی مضر باشد."


این یک مطالعه نسبتاً کوچک (29 شرکت‌کننده) بود که همه آنها دانشجویان مقطع کارشناسی مبتلا به اضطراب فراگیر GAD بودند. اکثریت (90 درصد) زن و بیشتر سفیدپوستان (75 درصد) بودند. مهم است که ببینیم آیا این نتایج در یک نمونه بزرگتر و متنوع تر تکرار می شوند یا خیر.

در حال حاضر، منطقی است که به این نتیجه برسیم که ردیابی نگرانی‌های فرد می‌تواند راهی مؤثر برای کشف دقت آنها و کاهش ناراحتی ناشی از نگرانی مزمن باشد (به شرطی که نگرانی‌ها تایید نشده باشند). این یک یافته خوشایند است، به ویژه برای آن دسته از افراد مبتلا به GAD، که ممکن است تا یک چهارم از ساعات بیداری خود را درگیر نگرانی های مزاحم و ناراحت کننده بگذرانند.

این مطالعه در شماره آینده رفتار درمانی منتشر خواهد