بلوغ عاطفی یعنی اینکه بدانید چطور احساسات تان را کنترل کنید، به جای مقصر دانستن دیگران مسئولیت اشتباهات تان را برعهده گیرید و عقاید دیگران را بپذیرید.

متأسفانه رسیدن به دوران بزرگسالی به معنای رسیدن به بلوغ عاطفی نیست و این امر می تواند عواقبی منفی ای برای فرزندان داشته باشد. در ادامه می خواهیم ببینیم پدر و مادری که خود به بلوغ عاطفی نرسیده اند چه ویژگی هایی دارند.


۱- فقط رسیدگی به نیازهای فیزیکی تان را بلدند
والدینی که رشد عاطفی نداشته اند ممکن است همواره از تأمین شدن نیازهای اساسی فرزندان خود اطمینان حاصل کنند. ممکن است برایشان غذا، مسکن و امکان تحصیل فراهم و هنگام بیماری از آن ها مراقبت کنند. اما چنین پدر و مادری در دادن حمایت عاطفی خیلی خوب نیستند.

وقتی فرزندشان از چیزی نگران یا ناراحت است، ممکن است احساسات او را نادیده بگیرند چون برایشان قابل درک نیست که بچه ای که تأمین شده می تواند مشکلاتی داشته باشد.



۲- ابراز احساسات‌شان را بلد نیستند
ابراز احساسات عمیق خود برای پدر و مادرهایی که از رشد عاطفی برخوردار نبوده اند، کار راحتی نیست. برای یک بچه مهم است که بداند دوستش دارند اما چنین پدر و مادرهایی در ابراز محبت خیلی خوب نیستند.
 

اگر در خانواده شما ابراز احساسات خود جایی ندارد و درباره آن ها صحبت نمی شود ممکن است به خاطر نحوه تربیت پدر و مادرتان باشد. آن ها حالا می ترسند اگر بخواهند با فرزند خود در سطح عاطفی عمیق تری ارتباط برقرار کنند، آسیب پذیر یا ضعیف به نظر برسند.



۳- تفاوت‌ها را برنمی‌تابند
پدر و مادرهایی که رشد عاطفی نداشته اند فکر می کنند فقط آن ها هستند که روش درست انجام هر کاری را می دانند. اگر نظر متفاوتی داشته باشید، بحث با آن ها برای رسیدن به حد وسط و کنار آمدن با یکدیگر کار بی فایده ای است چون نظر شما برای آن ها اصلاً پذیرفته نیست. به همین دلیل احتمالاً در کودکی همیشه مجبور بودید هر کاری را مطابق میل والدین تان و به آن شکلی که آن ها برای شما صلاح می دانستند، انجام دهید.

 

پدر و مادرهایی که رشد عاطفی نداشته اند ابراز احساسات خود به شکلی سالم را بلد نیستند، به همین دلیل ممکن است برایشان سخت باشد که بگویند چه احساسی دارند. در عین حال، ممکن است انتظار داشته باشند که فرزندشان به نحوی از احساس و نیاز آن ها باخبر باشد. و اگر فرزندشان این موضوع را نداند، ناراحت می شوند و کاری می کنند که فرزندشان به خاطر تأمین نکردن نیازهایشان احساس گناه کند.


۴- رفتارهای بچگانه ای دارند
پدر و مادرهایی که رشد عاطفی نداشته اند ابراز احساسات خود به شکلی سالم را بلد نیستند، به همین دلیل ممکن است برایشان سخت باشد که بگویند چه احساسی دارند. در عین حال، ممکن است انتظار داشته باشند که فرزندشان به نحوی از احساس و نیاز آن ها باخبر باشد.
 

و اگر فرزندشان این موضوع را نداند، ناراحت می شوند و کاری می کنند که فرزندشان به خاطر تأمین نکردن نیازهایشان احساس گناه کند.



۵- زیاد به شما پرخاش می‌کنند
یکی از اَشکال ناتوانی در ابراز صحیح احساسات خود این است که ندانید چطور باید آن ها را کنترل کنید. به همین دلیل پدر و مادری که از رشد عاطفی برخورد نبوده اند ممکن است اغلب از کوره در روند و حتی فرزند خود را برای هر چیزی که آن ها را ناراحت کرده سرزنش کنند.
 

احتمالاً در کودکی وقت هایی که پیش پدر و مادرتان بودید خیلی مراقب گفتار و کردارتان بودید چون می ترسیدید که آن ها را عصبانی کنید.



۶- هیچ تلاش عاطفی ای نمی‌کنند
تلاش عاطفی همان کارهایی است که باید برای حفظ رابطه خود با دیگران انجام دهید. در خانواده ای که پدر و مادر از رشد عاطفی برخوردار نبوده اند، بار این کار بر دوش فرزندان قرار دارد.
 

آن ها هستند که یک رابطه ی اجباری را ترمیم می کنند، حتی اگر علت اجباری شدن این رابطه خودشان نباشند. از سویی دیگر، پدر و مادر ممکن است هرگز به اشتباهات خود اذعان نکنند و عذرخواه رفتارهای خود نباشند.



۷- ثبات رفتاری ندارند
پدر و مادرهای محروم از رشد عاطفی، خود و احساسات شان به راحتی تحت تأثیر دیگران یا عوامل خارجی قرار می گیرد. خلق و خو و نحوه ی تعامل آن ها با فرزندشان ممکن است اغلب متغیر باشد. آن ها ممکن است زمانی حضور پررنگی در زندگی فرزند خود داشته باشند اما ناگهان بی تفاوت و منفعل شوند.

 

_{منبع: روزیاتو}