از خبرنامه انجمن روانشناسی ایران ، زمستان 1400
کیمیا فضلی
از زمانی‌که کووید-19 برای اولین بار شناخته شد، متیو نولز نگران این بود که بهترین خبر برای علم و بشریت - پیشرفت واکسن ممکن است هزینه احساسی شخصی داشته باشد.

   تنها با فکر کردن به سوزن، چیزی را که نولس ترس های غیرمنطقی نامید را تداعی می‌کند. او در هفته‌های قبل از دریافت اولین واکسن کووید-19 خودش در فوریه، نگران بود که با سوزنی به اندازه عرض یک انژکتور گوشت مواجه شود، یا اینکه دست پرستار هنگام تزریق، سر بخورد و سوزن را به عمق بازویش بفرستد.

   فرد 42 ساله که ساکن آلاباما بود، گفت: "من می‌دانم که این چیزها قرار نیست اتفاق بیفتد، اما هنوز به ذهن من می‌آیند.” درحالی که نولز اولین دوز خود را در 10 فوریه دریافت می­کرد، به فرایند تزریق با حمله عصبی پاسخ داد. او از حال رفت (غش کرد) و کسی با آمبولانس تماس گرفت.

   چنین اضطراب هایی نادر نیستند و می‌توانند مانع از مراقبت های پزشکی مهم شوند. یک مطالعه فراتحلیلی نشان داد که 8٪ از کارکنان مراقبت‌های بهداشتی در بیمارستان‌ها و 18٪ از کارگران در مراکز مراقبت طولانی مدت به دلیل ترس از سوزن از واکسن آنفولانزا اجتناب می‌کنند (مک‌لنون و راگرز2019، مجله پرستاری پیشرفته، جلد75، شماره1). یک مطالعه کانادایی، بر اساس نظرسنجی از والدین و کودکان تورنتو، نشان داد که 7٪ از بزرگسالان و 8٪ از کودکان ترس از سوزن را به عنوان دلیل اصلی عدم دریافت واکسن های توصیه شده گزارش کردند(تادیو و همکاران2012، واکسن جلد30، شماره32).

   اکنون افراد باید ترس‌های دیرینه در مورد سوزن‌ها و تزریق‌ها را در مقابل مزایای نجات‌دهنده زندگیشان توسط واکسن موثر علیه یک ویروس بسیار مسری ارزیابی کنند. برای بیمارانی که به دنبال کمک هستند، روان‌شناسان می‌توانند برای کسانی که ترس آنها در سطح پایین‌تری قرار دارد، مواجهه‌درمانمواجهه‌درمانی را برای ترسناک‌ترین و دردناک‌ترین راهبردهای مدیریت آنها استفاده کنند، که شامل حواس‌پرتی، تغییر چارچوب مثبت، و استفاده از کرم‌های بی‌حس‌کننده است.

   دکتر کاترین برنی، روان‌شناس بالینی و استادیار دانشگاه کلگری در آلبرتا، کانادا، گفت: مشخص نیست که ترس از تزریق تا چه حد باعث دلسردی افراد با توجه به خطرات درگیر در همه گیری کووید19 می‌شود. به گفته روان‌شناسان متخصص در ترس از سوزن و مدیریت درد، روان‌شناسان باید آماده کمک به بیمارانی باشند که چنین ترس‌هایی را می‌پذیرند و آماده ارائه راهنمایی به متخصصان مراقبت‌های بهداشتی که ممکن است با این بیماران مواجه شوند، باشند.

دکتر مگان مک مورتری، استادیار روان‌شناسی در دانشگاه گوئلف در انتاریو، کانادا، گفت: حتی اگر بیماران معیارهای تشخیصی برای اختلال فوبیای تزریق خون را نداشته باشند، این ترس‌ها می‌توانند بازدارنده باشند.

   مک مورتری گفت: اگر بیماران دارای سطوح بالایی از ترس از سوزن هستند، "میل به اجتناب یا پریشانی بسیار زیاد در طول عمل(تزریق) دارند"، روان‌شناسان باید برای کمک به آنها تلاش کنند. او گفت که احتمالاً به مواجهه‌درمان مواجهه‌درمانی نیاز خواهد بود، زیرا راهبردهای مدیریت درد به تنهایی "وقتی سطح بالایی اضطراب و ترس از آن را دارید، موثر نیستند.”


طیف سوزن
مک مورتری گفت که احساس احتیاط در مورد تزریق و خونگیری «نسبتاً طبیعی است». او گفت: "چیزی در بدن شما تزریق یا خارج می‌شود.” "دردی هم وجود دارد.”

   به گفته برنی، مهم ترین ترس­های تزریق ممکن است به یک تجربه منفی مرتبط باشد، به احتمال زیاد در سال های پیش دبستانی که واکسن ها رایج هستند. به ویژه کودکان می‌توانند تحت تأثیر صحبت‌های ترسناک اطرافیان خود مانند خواهر و برادر، والدین یا پزشکان قرار گیرند. او گفت که تصاویر در رسانه های محبوب و گزارش‌های خبری نیز می‌تواند باعث ایجاد ترس شود. در سال 2019، مجله Self با آکادمی اطفال آمریکا برای گردآوری منبعی از عکس‌های موجود رایگان که رسانه‌ها می‌توانند از آن‌ها استفاده کنند و فاقد تصویر کودکان گریان و سوزن‌های بزرگ است، همکاری کرد.

   مک مورتری گفت، بزرگسالان مبتلا به اضطراب قابل توجه ممکن است واکسن یا تزریق خون را به تعویق بیاندازند یا از آن صرف نظر کنند، و کودکان ممکن است صراحتا از واکسن زدن خودداری کنند. آن دسته از بیمارانی که حتی با درجه بالاتری از ترس یا فوبیای قابل تشخیص روبرو هستند، ممکن است حمله عصبی مانند نولس را تجربه کنند. حمله عصبی از افزایش ضربان قلب و فشار خون بیمار و سپس کاهش ناگهانی آن ناشی می‌شود. نتیجه می‌تواند این باشد که بیمار غش کند یا علائم دیگری از جمله سرگیجه، حالت تهوع یا تعریق را تجربه کند.

   در آن روز فوریه، پس از اینکه پرستار به او گفت کارش تمام شده است، نولس ابتدا احساس خوبی داشت. او به خاطر می‌آورد: «من بازدم عمیقی انجام دادم، قبل از رفتن به محیط انتظار که در آن بیماران برای هرگونه واکنش پس از تزریق تحت نظر بودند. » او گفت:«در عرض سه دقیقه، می‌توانستم احساس کنم که تمام بدنم بی‌حس شده و به نوعی گزگز می­کند.”من در حال تقلا برای نفس کشیدن بودم. دید من به هم ریخته بود. می‌توانستم احساس کنم همه چیز کند شده است. »


مقابله با ترس از واکسن کووید19
لیندسی کوهن، دکترای روان‌شناسی در دانشگاه ایالتی جورجیا در آتلانتا، گفت: یکی از چالش‌های کاهش ترس از تزریق در مقایسه با سایر فوبیاها، مانند ترس از سگ، این است که افراد می‌توانند برای سال‌ها از واکسن یا سایر تداخلات سوزنی اجتناب کنند. با توجه به فوریت جذب واکسن در حال حاضر، کوهن توصیه می‌کند که روان‌شناسان با بیمارانی که با ترس از تزریق دست و پنجه نرم می‌کنند در مورد ارزش ها و اهداف خود صحبت کنند تا انگیزه را افزایش دهند. آیا آن‌ها می‌خواهند بر ترس‌های خود از تزریق تسلط پیدا کنند زیرا در زندگی‌شان تداخل دارند یا می‌خواهند راهبردهایی را بیاموزند که به سادگی از فرآیند واکسیناسیون کووید19 عبور کنند؟

   کوهن گفت، اگر مورد دوم باشد، "شما احتمالاً می‌توانید برخی از تکنیک‌های مقابله سریع و آسان را به آنها آموزش دهید تا کمی تسلط داشته باشند" قبل از واکسیناسیون، تنفس عمیق، آرام‌سازی پیشرونده عضلانی یا تصویرسازی در صورت امکان را امتحان کنید. شرح حال بیمار با تزریق نیز باید به درمان کمک کند، مانند اینکه آیا در گذشته پاسخ حمله عصبی داشته است؟

کوهن همچنین پیشنهاد می‌کند که با هر بیمار برنامه ای برای فکر کردن در مورد تمام مراحل مواجهه با واکسن ایجاد کنید. آیا بیمار از دانستن کارهایی که پرستار در زمان واقعی انجام می‌دهد، از جمله ازبین‌بردن سر و صدا قبل از تزریق راحت‌تر است؟ یا ترجیح می‌دهند با تماشای یک ویدیو یا گوش دادن به موسیقی از طریق هدفون تا حد امکان حواس خود را پرت کنند؟ او گفت که بیمار باید آن ترجیحات را بیان کند و از هر کسی که واکسن را تزریق می‌کند کمک بخواهد.

   برنی گفت، مزیت بالقوه حواس پرتی این است که مغز ما ظرفیت زیادی برای توجه به یک چیز دارد. سطح بالایی از ترس می­تواند بر آن غلبه کند. اما در زمینه سطوح پایین‌تر ترس، حواس پرتی واقعا مفید است. » برنی گفت که برنامه­ی دو دوز دریافتی برای برخی از واکسن‌های تایید شده کووید19 می‌تواند استرس بیشتری را برای بیمارانی که از سوزن‌گریزی رنج می‌برند ایجاد کند. اما روان‌شناسان می‌توانند با بیماران در چارچوب مجدد مثبت کار کنند و بر آنچه با اولین دوز یا آخرین تزریقی که می‌توانند به خاطر بسپارند تمرکز کنند.

او گفت: "اگر چیزها را به شیوه ای واقعا وحشتناک و ناراحت‌کننده به یاد بیاوریم، به احتمال زیاد انتظار داریم که دفعه بعد بدتر شوند.”

   برنی گفت، روان‌شناسان همچنین می‌توانند بیماران را تشویق کنند تا در طول این روش خودگویی مثبت را تمرین کنند.”حتی در طول آن به خود بگویید: "من می‌توانم این کار را انجام دهم" یا "من این کار را انجام می‌دهم زیرا دریافت واکسن برای من مهم است.” هر جمله مثبتی که به آنها کمک کند.” برنی همچنین به بیماران می‌گوید که کرم‌های بی‌حس‌کننده‌ای وجود دارد که بدون نسخه به فروش می‌رسند که اگر 30 دقیقه تا یک ساعت قبل استفاده کنند، می‌توانند درد تزریق را کاهش دهند.

او به روان‌شناسان توصیه می‌کند که با بیماران بر روی تکنیک های تنفس عمیق که می‌توانند در طول این روش استفاده کنند کار کنند تا پاسخ جنگ یا گریز آنها و همچنین تنش در ناحیه عضلانی که واکسن تزریق می‌شود کاهش یابد. برنی گفت: "پریشانی و درد بسیار به یکدیگر مرتبط هستند.” هر چه [بیماران] مضطرب تر باشند، با تنش بیشتری بدن خود را نگه می‌دارند. »
 
رسیدگی به فوبیای سوزن قابل تشخیص
مطالعات نشان می‌دهد که 3 تا 4 درصد از افراد واجد شرایط داشتن فوبیای سوزن هستند که با رفتار اجتنابی، ترس شدید غیرمنطقی، و خطر سرگیجه یا غش کردن، در حین یا در انتظار یک عمل مشخص می‌شود (وانی آل, و همکاران، عصب‌شناسی رفتاری، 2014). مک مورتری گفت، اما با توجه به اینکه چنین افرادی اغلب در وهله اول از سیستم بهداشتی اجتناب می‌کنند، احتمالاً این رقم دست کم گرفته می‌شود.

   مک مورتری گفت: به بیمارانی مانند نولس که واکنش حمله عصبی به تزریق داشته‌اند، می‌توانند تکنیکی را آموزش دهند که از تنش عضلانی برای کمک به افزایش فشار خون آنها استفاده می‌کند. تکنیک تنش کاربردی که توسط روان‌شناس بالینی سوئدی، لارس گوران اوست، دکترا توسعه یافته، بر بیمارانی تکیه دارد که گروه‌های عضلانی اصلی مانند عضلات پا یا معده را برای تقریباً 10 تا 15 ثانیه منقبض می‌کنند تا زمانی که صورتشان برافروخته یا گرم شود، و سپس ماهیچه‌ها را به مدت 20 تا 30 ثانیه به حالت اولیه شل می‌کنند. مک مورتری گفت: با فعال کردن این ماهیچه‌ها و تکرار این فرآیند تا پایان عمل، هدف این است که فشار خون بیمار به اندازه کافی بالا بماند تا از غش کردن جلوگیری شود.

   مک مورتری بیان کرد که تحقیقات نشان می‌دهد، برای افرادی که می‌خواهند بر فوبیای قابل تشخیص یا سطوح بالای ترس غلبه کنند، مواجهه‌درمانی احتمالاً رویکرد بهینه است. او به نوشتن یک دستورالعمل بالینی کمک کرد که استفاده از درمان مبتنی بر مواجهه را برای درمان سطوح بالای ترس از تزریق، در کودکان 7 سال و بالاتر و در بزرگسالان توصیه می‌کرد (مک مورتری و همکاران2016، مجله درمان شناختی رفتاری، جلد45، شماره3).

   همچنین او بیان کرد که در طول مواجهه‌درمانی، یک روان‌شناس با بیمار کار می‌کند تا سلسله مراتبی از مواجهه‌ها را ایجاد کند، که با چیزی شروع می‌شود که کمترین اضطراب را ایجاد می‌کند و سپس آن مواجهه را افزایش می‌دهد. او گفت، اما ابتدا روان‌شناس به بیمار کمک می‌کند تا کانون اصلی ترس را مشخص کند، خواه درد باشد یا قرار گرفتن در معرض خون یا ظاهر خود سوزن. با در نظر گرفتن این تمرکز، سلسله مراتب مواجهه‌ها را می‌توان توسعه داد.

   مک مورتری گفت: در یک سناریو، بیمار ممکن است با تصاویر سوزن‌ها شروع کند، ابتدا به نقاشی‌های خطی و سپس به تصاویر واقعی‌تر نگاه می‌کند. او گفت که بعداً، قرار گرفتن در معرض ممکن است شامل دست زدن به یک سوزن پلاستیکی یا تزریق یک حیوان عروسکی قبل از رفتن به سمت قرار گرفتن در معرض مستقیم‌تر، مانند تماشای عکس گرفته شده توسط شخص دیگری باشد.
مک مورتری گفت، اگرچه مواجهه‌درمان مواجهه‌درمانی ممکن است در یک جلسه طولانی‌تر کامل شود، اما اغلب به جلسات و مواجهه‌های متعدد نیاز دارد.

او تاکید کرد که مهمتر از همه، این یک فرآیند پلکانی(مرحله‌ای) است که نمی‌توان آن را کوتاه کرد. از طریق این مواجهه‌ها، بیمار یاد می‌گیرد که بر ترس‌های نامتناسب خود غلبه کند و متوجه شود که پیامدهای ترسناک محقق نمی‌شوند یا اینکه از آنها جان سالم به در خواهند برد. مک مورتری گفت: بسیار مهم است که بیمار درمان مواجهه را زودتر ترک نکند، چه با ترک درمان یا با بستن کتاب در مورد عکس های سوزن های اضطراب‌آور، زیرا انجام این کار با ادامه حلقه اجتناب همراه است و ترس او را تداوم می‌بخشد. او گفت: "آنها از تپه نگرانی بالا می‌روند و سپس در بالاترین نقطه فرار می‌کنند.” "بنابراین آنها یاد نمی‌‌گیرند که ترس، از بین خواهد رفت.”

   به عقیده کوهن، اگر مردم کمک دریافت نکنند، تشدید شدن این ترس‌ها خطرناک است، به ویژه با توجه به اینکه بسیاری از افراد پس از رسیدن به سن بلوغ به ندرت واکسن دریافت می‌کنند. او گفت، بنابراین، آنها از مزایای قرار گرفتن در معرض طبیعی دوره‌ای بهره نمی‌برند.”در تمام مدت آنها می‌توانند شناخت و ترس خود را در مورد آن بدون هیچ مدرک متقابلی ایجاد کنند.”

داشتن یک تزریق موفقیت‌آمیز می‌تواند به توقف ایجاد این ترس کمک کند، حتی اگر مانع موفقیت باشد به سادگی آن را از طریق تزریق انجام دهید. با وجود اولین دوز دشوار خود، نولس مصمم بود دومین دوز را دریافت کند. این بار جایگاه واکسن به همسرش اجازه داد تا او را همراهی کند و او غش نکرد. او پیروزمندانه از طریق پیامک گزارش داد: "این بار خیلی بهتر عمل کردم.”
 

ترجمه کیمیا فضلی  از اینجا
این مقاله برگرفته از سایت APA. org است.