به گزارش میگنا نوشتن راجع به واقعه­ ای که پایان یافته خیلی تاثیرگذار نیست زیرا آن واقعه دیگر پایان یافته و فرد پایانش را می­داند و در واقع قبلا روایت آن را نوشته است. دقیقا به همین دلیل است که زندگی­نامه­ هایی که توسط خود افراد نوشته می­شوند کاملا صحت ندارند.

جیمز پنبیکر که یک روانشناس اجتماعی است توانسته است در تحقیقاتش به ارتباط محکمی میان تاب ­آوری و نوشتن روایت پی ببرد. تحقیقات جیمز که بیشتر بر روی ارتباط میان زبان و بهبودی پس از حادثه انجام شده است نشان داده است که نوشتنِ حادثه ­ای که برای فرد بار احساسی سنگینی داشته است می­تواند سیستم ایمنی او را قوی کند و به فرد قدرت ببخشد.
شرح حادثه به صورت نوشتاری و توصیف کامل آن، فشارها را کم می­کند و در نتیجه فرد سریعتر به بهبودی می­رسد. اگر افراد زمانی که تحت فشار هستند سعی کنند وقایع را بنویسند می­توانند خود را در برابر ابتلا به اختلالات روان­تنی محافظت کنند، همچنین افرادی که در مورد سختی ­هایی که در زندگی دارند می­نویسند، کمتر به خدمات درمانی نیاز پیدا می­کنند.
نکته­ بسیار مهمی که باید در نوشتن وقایع در ذهن داشته باشیم این است که فرد بتواند احساسی که راجع به آن واقعه دارد را بنویسد و فقط داستان را تعریف نکند.
نویسندگان معمولا این موضوع را تجربه کرده­ اند و می­گویند نوشتن راجع به اتفاق بزرگ زندگی­ شان تجربه ­ای رهایی بخش بوده­ است و پس از تمام شدن کار نوشتن، حالشان بسیار بهتر شده است.
حس رهایی بخشی که فرد تجربه می­کند تنها بر اثر تغییراتی که در سیستم ایمنی اتفاق می­افتند نیست، بلکه طبق نظر پنبیکر، نوشتن علاوه بر تغییر سیستم ایمنی می­تواند به پردازش شناختی نیز کمک کند. نوشتن کمک می­کند که فرد قادر شود خاطره­ دردناک خود را از شکل احساس به شکل کلام تبدیل کند.
در همین رابطه، مطالعه ­ای بر روی گروهی از افرادی که به تازگی شغل خود را از دست داده بودند انجام شد و از این افراد خواسته شد که احساسات و افکارشان را راجع به بیکار شدنشان بنویسند.
نتایج نشان داد که گروهی که احساسات خود را نوشته بودند نسبت به گروه شاهد که این کار را نکرده بودند در یافتن شغل جدید بسیار موفق ­تر عمل کردند و این تفاوت در حدی بود که گروه شاهد نسبت به شرکت در این مطالعه ابراز نارضایتی کردند.
نکته اینجاست که نوشتن باعث نشده بود که افراد گروه تجربی بیشتر به دنبال شغل بگردند و در نتیجه سریعتر شغل پیدا کنند، بلکه نوشتن سبب شده بود که مدل تفکر این افراد نسبت به وضعیتی که در آن قرار داشتند عوض شود و روایت جدیدی برای خود ایجاد کنند که به آنها کمک می­کرد به روش متفاوتی به دنبال شغل بگردند.

جنیفر پالس (Jennifer Pals ) محققی است که بر روی نوشتن به عنوان یک روش درمانی تحقیق می­کند.
جنیفر معتقد است که بهبودی از طریق نوشتن یک فرآیند سه مرحله ­ای است.
در مرحله­ اول، نوشتن ابزاری است که از طریق آن فرد می­تواند تاثیری که واقعه ­ای بر روی او گذاشته است را قبول کند.
در مرحله­ دوم، فرد می­تواند از طریق نوشتن، روایتی را که برای خود ساخته مشاهده کند و زمانی که این اتفاق افتاد
مرحله سوم که عوض شدن روایت است رخ می­دهد. باید بدانیم که کوچ­ ها ( رهیاران ) در تمامی این مراحل دخیل هستند.

نوشتن در لحظه
مطالعه­ دیگری که ارزش نوشتن را نشان می­دهد توسط جاشوآ اسمیت ( Jashua Smyth ) انجام شده است. در متا­آنالیزی که جاشوآ انجام داد مشخص شد که نوشتن زمانی تاثیرگذار است که فرد راجع به واقعه ­ای که هم­اکنون در حال وقوع است بنویسد و نه اتفاقی که در زمان گذشته رخ داده است،
و نکته­ مهم دیگر این است که نوشتن را تا زمانی که رویداد هنوز پایان نیافته ادامه دهد. نوشتن راجع به واقعه­ ای که پایان یافته خیلی تاثیرگذار نیست زیرا آن واقعه دیگر پایان یافته و فرد پایانش را می­داند و در واقع قبلا روایت آن را نوشته است. دقیقا به همین دلیل است که زندگی­نامه­ هایی که توسط خود افراد نوشته می­شوند کاملا صحت ندارند.