کوچینگ مدل T-GROW / پندارفاضل
برگرفته از رویکرد رفتاری در روانشناسی
پندارفاضل در یادداشتی اختصاصی برای میگنا نوشت : می‌توان گفت مدل GROW معمول‌ترین چارچوب کوچینگ (رهیاری) مورد استفاده در سراسر جهان است. عمومیت این مدل به‌خاطر سادگی آن است که در عین حال که پیش‌زمینه روانشناسی دارد، «مدل 4 بلوکی» را ارائه می‌دهد که در حل مسئله مسیری قدم به قدم را طی می‌کند.
این ابزار نخستین بار توسط سِر جان ویتمور،گراهام الکساندر و آلن فاین در طول فعالیت‌های خود به عنوان مشاوران سازمانی در بریتانیا گسترش یافت. ریشه این مدل در روانشناسی رفتاری است و بر اساس تمرکز بر هدف و میل به تعیین، دستیابی و سنجیدن نتایج است. GROW با سایر تکنیک‌های کوچینگ (رهیاری) قابل ادغام است و همچنین فراتر از کوچینگ (رهیاری) به عنوان فرآیند حل‌مساله کاربرد دارد.
میلز دانلی این مدل را گسترش دارد و از نظر او بهترین پیشنهاد این بود که آن را مدل «T-GROW» بنامیم. در ادامه به این مدل می‌پردازیم که مرحله آغازین را به‌عنوان مرحله مقدماتی برای ورود به مدل GROW مطرح می‌کنیم.
روانشناسی رفتاری
با توجه به تمرکز مدل GROW بر رفتار به جای افکار، می‌توان آن را با سنت روانشناسی رفتاری متناسب دانست و از یکی از مدل‌های رفتاری در کوچینگ (رهیاری) است که به‌طور کامل با نظریات روانشناسی تناسب دارد، چراکه تمرکز آن بر اقدامات عملی است، گرچه، طی گسترش این مدل در طول این سا‌ل‌ها با اینکه مدلی مبتنی بر رفتار و اقدامات است مانند دیگر مدل‌ها، از سایر نظریات و فنون دیگر رویکردها تأثیر گرفته است.
به‌طور مثال این مدل مقیاس‌گذاری را از راه‌حل محور، وضعیت‌های ادراکی و بافت زمینه‌ای را از گشتالت، یا یافتن ارزش‌ها را از رویکرد انسان‌گرا به عاریه گرفته است. افزون بر این در مدلی با عنوان T-GROW که گسترش‌یافته این مدل است، بحث مقدماتی پیرامون موضوع مراجع نیز اضافه شده است.
مدل T-GROW در کوچینگ
این مدل شامل چهار مرحله اصلی و یک مرحله مقدماتی است که به‌طور انعطاف‌پذیری توسط رهیار بکار گرفته میشود. رهیار کار خود را با طرح موضوع آغاز می‌کند به سمت هدف پیش می‌رود، سپس واقعیت موجود را بررسی می‌کند. در ادامه پس از شناسایی وضعیت موجود، آغاز به خلق گزینه‌های پیش رو پرداخته میشود و در نهایت با جمع‌بندی و اقدام عملی بر اساس انتخاب مراجع جلسه به پایان می‌رسد. هر یک از مراحل فرایند خاصی دارد و برخی از آن‌ها زیرمرحله‌هایی را شامل میشود.
مرحله مقدماتی: مقدمات آغاز اهداف
پیش از تعیین هدف شناسایی موضوع جلسه که بر اساس آن هدف تعریف و مشخص میشود مرحله مهمی است که با از دست دادن آن تلاش برای تعیین هدف جلسه ناشیانه خواهد بود. بر این اساس پیش از ورود به مرحله هدف‌گذاری به موضوع مدنظر مراجع می‌پردازیم. در این فرایند، توضیح دقیق موضوع ضروری نیست.
آنچه شما خواهید این است که زمینه‌ای که مراجع نیاز دارد به آن بپردازد را شناسایی کنید، اهمیت موضوع را درک کنید و گاهی احساسات مراجع را در مورد موضوع بررسی کنید. گاهی تعیین چشم‌انداز یا هدف بلندمدت رهپو می‌تواند کارآمد باشد. به عنوان رهیار، به دنبال لحظه‌ای هستید که چیزی در درونتان بگوید: «این چیزی است که او می‌خواهد در موردش صحبت کنند.». خواست مراجع را باید بتوانید در درونتان حس کنید و صرفاً به بررسی سطحی موضوع نپردازید. باید آنچه مراجع در آن لحظه می‌خواهد در شما هم اشتیاقی ایجاد کرده باشد که بتوانید فرایند را پیرامون آن ایجاد کنید.
مرحله 1: تعیین هدف در مدل GROW
پس از طرح موضوع وارد مرحله هدف می‌شوید که شامل کار شما برای تعیین هدف است. این کار ممکن است با در نظر گرفتن دستور حامی مالی و عوامل مرتبط با بافت زمینه‌ای، با بررسی کلی از منظور گسترده‌تر مکالمه، آغاز شود. سپس به سمت کاوش یک قصد بخصوص و تمرکز به جلسه فردی حرکت کند. به بیان ساده‌تر در این مرحله از موضوعی کلی به ابعاد مختلف زیرین آن رجوع می‌کنیم به‌طوری‌که از ابهام به سمت وضوح و ز کلیت به سمت جزئی کردن پیش می‌رویم.
هدف رهیار طی این مرحله از مدل این است که به مراجع کمک کند تا یک هدف مشخص، قابل اندازه‌گیری و معنادار برای جلسه تعیین کند. هرچه هدف واضح‌تر باشد و برای مراجع معنادارتر باشد، احتمال پیشرفت بیشتر میشود.
در نتیجه، تشویق مراجع به تعریف معیارهای شفاف موفقیت، نقاط عطف، و همچنین فکر کردن در مورد میزان اهمیت قصد و چگونگی اتصال آن به سایر واقعیت‌ها و ارزش‌های آن‌ها مفید است.
مرحله 2: بررسی واقعیت کنونی
رهیار در مرحله دوم، مراجع را تشویق می‌کند تا موقعیت کنونی را همان‌طور که به موضوع انتخابی مربوط است، بررسی کند. گاهی ممکن است مراجع بخواهد به‌سرعت وارد عمل شود و از بررسی موضوع و آنچه پیش از این امتحان کرده است و دلیل عدم موفقیتش صرف نظر کنند. طی این مرحله از مدل، هدف رهیار این است که به مراجعش کمک کند که عقب بایستد سؤالات باز، زمانی را برای تأمل در مورد تمام پیامدهای موقعیت اختصاص دهد. زمان تأمل علاوه بر گسترش و تعمیق درک مراجع، پایه‌ای را برای مرحله بعد؛ تولید و ارزیابی گزینه‌ها، فراهم می‌کند. گاهی هدف ظاهر شده نیاز به شفاف‌سازی یا تجدیدنظر دارد. این مدل به صورتی طراحی شده است که منعطف و سازگار با نیازهای مراجع باشد، بنابراین این امکان برای رهیار وجود دارد که در صورت نیاز به کار بیشتر باز به مرحله هدف بازگردد تا آن را شفاف‌سازی یا اصلاح کند.
برای مراجع مفید است که حین بحث واقعیت، به بررسی آنچه تا آن زمان امتحان کرده بپردازد و موانع دستیابی به نتیجه مطلوب، بررسی وضعیت از دیدگاه‌های مختلف ذی‌نفعان، شناسایی علل و اثرات احتمالی، و تفکر در مورد تأثیرات بر عملکرد مراجع و همکارانش را از نظر بگذراند. هم‌زمان با بحث درباره این جوانب، ممکن است که از میان این ملاحظات راه‌حل‌های احتمالی ظهور کند. با این وجود، مهم است که رهیار به مراجع خود کمک کند تا این موضوعات را کنار بگذارد و به بررسی واقعیت متمرکز شود.
در این مرحله برای رهیار آسان است که پرسش‌های باز را به‌صورت یک مصاحبه نیمه ساختاریافته پی بگیرد مهم است رهیار به خاطر داشته باشد که مکالمه کوچینگ (رهیاری) در خدمت به مراجع است، به این معنی که سؤالات نباید بر گردآوری پیش‌فرض‌های رهیار متمرکز شود، بلکه باید در جهت تعمیق خودآگاهی و بینش مراجع و بر اساس آمادگی و نیاز مراجع پی گرفته شود.
مرحله 3: ایجاد و ارزیابی گزینه‌ها
در بهترین حالت مرحله گزینه‌ها دارای دو بخش فرعی است که آن‌ها را با عناوین تولید گزینه، و ارزیابی گزینه‌ها، مشخص می‌کنیم. مهم است این دو را به هم مرتبط نکنید، چرا که در مرحله ایجاد گزینه‌ها نیاز به تفکر خلاقانه وجود دارد و در این شرایط اگر سؤالاتی مبتنی بر ارزیابی پرسیده شود، خلاقیت مراجع را کور می‌کند و گزینه‌های پیش رو محدود خواهد شد. پیش از آغاز ارزیابی و بررسی مزایا و معایب هر یک از گزینه‌ها، رهیار باید به ایجاد ایده‌هایی هرچند احمقانه بها دهد تا فرد بتواند به راه‌حل‌های بدیعی برسد.
در این بخش فرعی برای ایجاد گزینه‌ها با بارش فکری و استفاده از ایده‌نویسی شرایطی برای ایجاد هر چه بیشتر ایده‌ها فراهم می‌کنید. گاهی ممکن است موضوعی در ابتدا یک فرصت احمقانه به نظر برسد، در حالی که می‌تواند بذر مناسبی ایجاد نماید.
آنچه در اینجا اهمیت دارد این است که رهیار، از طریق سؤالات باز از مراجع حمایت کند تا به گزینه‌ها وسعت بخشد. اغلب برای خود مراجع آسان نیست که به تنهایی این فرایند را پیش ببرد. بر این مبنا، نقش رهیار در این مسئله می‌تواند به طور ویژه‌ای در گسترش تفکر آنان مفید واقع شود.
به محض اینکه احساس کردید چندین گزینه ایجاد شده است، آن‌ها را دسته بندی کنید و به بخش دوم این مرحله بپردازید ارزیابی گزینه‌ها تفکر انتقادی نیاز دارد. در نظر داشته باشید در این مرحله تفکر انتقادی را با انتقاد از ایده‌های مراجع اشتباه نگیرید. شما باید در این مرحله کمک کنید خود فرد این ارزیابی را پیش ببرد و بسته به ترجیح او بررسی موضوع بپردازید. مهم نیست به طور رسمی و با استفاده از مجموعه‌ای از معیارهای از پیش تعیین شده این ارزیابی پیش برود، یا به طور غیررسمی‌تر با صحبت درباره مزایا و خطرات هر گزینه پرداخته شود، چیزی که اهمیت دارد این است که مراجع بتواند با نگاهی شفاف‌تر در گزینه‌ها تأمل کند تا بتواند در مرحله بعد بهترین گزینه که متناسب با خواست اوست انتخاب نماید.
مرحله 4: جمع‌بندی/اراده مسیر پیش رو
تا این مرحله از مکالمه، مراجع ایده‌های زیادی را ایجاد خواهد کرد که برخی از آن‌ها در ذهن او راه‌حل‌های عملی هستند. این مرحله شامل کمک به مراجع برای انتخاب گزینه بخصوص یا گزینه‌هایی است که به آن‌ها انگیزه حرکت به جلو را می‌دهد. گسترش «برنامۀ اقدامات» باید به نحوی باشد که مراجع نسبت به آن احساس اطمینان کند و قادر باشد با آن پیشرفت کند. سپس از مراجع خواسته میشود که قدم‌های عملیاتی قابل اجرایی که علاقه‌مند است انجام دهد را شناسایی کند.
دعوت از مراجع به منظور در نظر گرفتن انگیزه برای عمل هم کارآمد است. ممکن است از مراجع بخواهید با در نظر گرفتن مقیاس 1 تا 10، انگیزه‌اش را مقیاس‌بندی کند. اگر نمره مراجع کمتر از 7 باشد احتمال پایبندی مراجع به اقداماتش بسیار کم خواهد شد. بر این اساس برای افزایش امتیاز مراجع از سرمایه‌های انسانی و معنوی، پشتیبانی‌هایی که می‌تواند در مسیر از آن‌ها بهره بگیرد کمک بگیرید. این تیم حمایتی انگیزه ایجاد می‌کند و سرمایه‌ها یا توانایی‌هایی را فراهم کند تا فرد مسئول بماند.
قدم نهایی این است که از مراجع دعوت شود تا فرایندی که در جلسه پیش رفت به عنوان راهبردی استفاده کند تا بینش بیشتری درباره خود برسد و برای فرا یادگیری بر آن تأمل کند. استفاده از دو یا سه پرسش در این مرحله موجب جذابیت جلسه برای مراجع میشود و این توانایی را به آن‌ها می‌دهد که به درک بهتری برسند که چارچوب GROW می‌تواند چیزی باشد که بتوانند با خود [از جلسه] ببرند و به عنوان ابزاری برای سایر موضوعات به کار ببرند.
کلام آخر
مدل GROW به دلیل سادگی‌اش به یکی از محبوب‌ترین مدل‌های کوچینگ (رهیاری) در جهان تبدیل شده است. این مدل که مبتنی بر نظریات روانشناسی رفتاری است و به‌راحتی در یاد می‌ماند و استفاده از آن چه به عنوان رهیار چه به عنوان ابزاری برای خودرهیاری، ساختار مفیدی برای مکالمات حل مسئله ایجاد می‌کند. در این مطلب مدل T-GROW را که توسعه یافته مدل GROW است بررسی کردیم، مراحل مدل را شرح دادیم و تله‌های احتمالی در هر مرحله را معرفی نمودیم. بیان کردیم که در مدل ابتدایی GROW آنچه در نظر گرفته نشده است این است که یافتن موضوع که اولین و نسبتاً حساس‌ترین مرحله است غفلت شده است.
در آخر توجه به این نکته اهمیت فراوانی دارد که بدانیم به طور مشخص نمی‌توانیم خط برشی بین دو مرحله ایجاد نماییم. افزون بر این همان‌طور که در شکل می‌بینید فلش‌هایی که بین تمام مراحل وجود دارد نشان می‌دهد که با اینکه این مراحل به‌صورت تئوری این‌طور دسته‌بندی شده‌اند، حتی گاهی در یک مرحله نیاز پیدا می‌کنیم به مراحل دیگر بپردازیم.
این ابزار نخستین بار توسط سِر جان ویتمور،گراهام الکساندر و آلن فاین در طول فعالیت‌های خود به عنوان مشاوران سازمانی در بریتانیا گسترش یافت. ریشه این مدل در روانشناسی رفتاری است و بر اساس تمرکز بر هدف و میل به تعیین، دستیابی و سنجیدن نتایج است. GROW با سایر تکنیک‌های کوچینگ (رهیاری) قابل ادغام است و همچنین فراتر از کوچینگ (رهیاری) به عنوان فرآیند حل‌مساله کاربرد دارد.
میلز دانلی این مدل را گسترش دارد و از نظر او بهترین پیشنهاد این بود که آن را مدل «T-GROW» بنامیم. در ادامه به این مدل می‌پردازیم که مرحله آغازین را به‌عنوان مرحله مقدماتی برای ورود به مدل GROW مطرح می‌کنیم.
روانشناسی رفتاری
با توجه به تمرکز مدل GROW بر رفتار به جای افکار، می‌توان آن را با سنت روانشناسی رفتاری متناسب دانست و از یکی از مدل‌های رفتاری در کوچینگ (رهیاری) است که به‌طور کامل با نظریات روانشناسی تناسب دارد، چراکه تمرکز آن بر اقدامات عملی است، گرچه، طی گسترش این مدل در طول این سا‌ل‌ها با اینکه مدلی مبتنی بر رفتار و اقدامات است مانند دیگر مدل‌ها، از سایر نظریات و فنون دیگر رویکردها تأثیر گرفته است.
به‌طور مثال این مدل مقیاس‌گذاری را از راه‌حل محور، وضعیت‌های ادراکی و بافت زمینه‌ای را از گشتالت، یا یافتن ارزش‌ها را از رویکرد انسان‌گرا به عاریه گرفته است. افزون بر این در مدلی با عنوان T-GROW که گسترش‌یافته این مدل است، بحث مقدماتی پیرامون موضوع مراجع نیز اضافه شده است.
مدل T-GROW در کوچینگ
این مدل شامل چهار مرحله اصلی و یک مرحله مقدماتی است که به‌طور انعطاف‌پذیری توسط رهیار بکار گرفته میشود. رهیار کار خود را با طرح موضوع آغاز می‌کند به سمت هدف پیش می‌رود، سپس واقعیت موجود را بررسی می‌کند. در ادامه پس از شناسایی وضعیت موجود، آغاز به خلق گزینه‌های پیش رو پرداخته میشود و در نهایت با جمع‌بندی و اقدام عملی بر اساس انتخاب مراجع جلسه به پایان می‌رسد. هر یک از مراحل فرایند خاصی دارد و برخی از آن‌ها زیرمرحله‌هایی را شامل میشود.
مرحله مقدماتی: مقدمات آغاز اهداف
پیش از تعیین هدف شناسایی موضوع جلسه که بر اساس آن هدف تعریف و مشخص میشود مرحله مهمی است که با از دست دادن آن تلاش برای تعیین هدف جلسه ناشیانه خواهد بود. بر این اساس پیش از ورود به مرحله هدف‌گذاری به موضوع مدنظر مراجع می‌پردازیم. در این فرایند، توضیح دقیق موضوع ضروری نیست.
آنچه شما خواهید این است که زمینه‌ای که مراجع نیاز دارد به آن بپردازد را شناسایی کنید، اهمیت موضوع را درک کنید و گاهی احساسات مراجع را در مورد موضوع بررسی کنید. گاهی تعیین چشم‌انداز یا هدف بلندمدت رهپو می‌تواند کارآمد باشد. به عنوان رهیار، به دنبال لحظه‌ای هستید که چیزی در درونتان بگوید: «این چیزی است که او می‌خواهد در موردش صحبت کنند.». خواست مراجع را باید بتوانید در درونتان حس کنید و صرفاً به بررسی سطحی موضوع نپردازید. باید آنچه مراجع در آن لحظه می‌خواهد در شما هم اشتیاقی ایجاد کرده باشد که بتوانید فرایند را پیرامون آن ایجاد کنید.
مرحله 1: تعیین هدف در مدل GROW
پس از طرح موضوع وارد مرحله هدف می‌شوید که شامل کار شما برای تعیین هدف است. این کار ممکن است با در نظر گرفتن دستور حامی مالی و عوامل مرتبط با بافت زمینه‌ای، با بررسی کلی از منظور گسترده‌تر مکالمه، آغاز شود. سپس به سمت کاوش یک قصد بخصوص و تمرکز به جلسه فردی حرکت کند. به بیان ساده‌تر در این مرحله از موضوعی کلی به ابعاد مختلف زیرین آن رجوع می‌کنیم به‌طوری‌که از ابهام به سمت وضوح و ز کلیت به سمت جزئی کردن پیش می‌رویم.
هدف رهیار طی این مرحله از مدل این است که به مراجع کمک کند تا یک هدف مشخص، قابل اندازه‌گیری و معنادار برای جلسه تعیین کند. هرچه هدف واضح‌تر باشد و برای مراجع معنادارتر باشد، احتمال پیشرفت بیشتر میشود.
در نتیجه، تشویق مراجع به تعریف معیارهای شفاف موفقیت، نقاط عطف، و همچنین فکر کردن در مورد میزان اهمیت قصد و چگونگی اتصال آن به سایر واقعیت‌ها و ارزش‌های آن‌ها مفید است.
مرحله 2: بررسی واقعیت کنونی
رهیار در مرحله دوم، مراجع را تشویق می‌کند تا موقعیت کنونی را همان‌طور که به موضوع انتخابی مربوط است، بررسی کند. گاهی ممکن است مراجع بخواهد به‌سرعت وارد عمل شود و از بررسی موضوع و آنچه پیش از این امتحان کرده است و دلیل عدم موفقیتش صرف نظر کنند. طی این مرحله از مدل، هدف رهیار این است که به مراجعش کمک کند که عقب بایستد سؤالات باز، زمانی را برای تأمل در مورد تمام پیامدهای موقعیت اختصاص دهد. زمان تأمل علاوه بر گسترش و تعمیق درک مراجع، پایه‌ای را برای مرحله بعد؛ تولید و ارزیابی گزینه‌ها، فراهم می‌کند. گاهی هدف ظاهر شده نیاز به شفاف‌سازی یا تجدیدنظر دارد. این مدل به صورتی طراحی شده است که منعطف و سازگار با نیازهای مراجع باشد، بنابراین این امکان برای رهیار وجود دارد که در صورت نیاز به کار بیشتر باز به مرحله هدف بازگردد تا آن را شفاف‌سازی یا اصلاح کند.
برای مراجع مفید است که حین بحث واقعیت، به بررسی آنچه تا آن زمان امتحان کرده بپردازد و موانع دستیابی به نتیجه مطلوب، بررسی وضعیت از دیدگاه‌های مختلف ذی‌نفعان، شناسایی علل و اثرات احتمالی، و تفکر در مورد تأثیرات بر عملکرد مراجع و همکارانش را از نظر بگذراند. هم‌زمان با بحث درباره این جوانب، ممکن است که از میان این ملاحظات راه‌حل‌های احتمالی ظهور کند. با این وجود، مهم است که رهیار به مراجع خود کمک کند تا این موضوعات را کنار بگذارد و به بررسی واقعیت متمرکز شود.
در این مرحله برای رهیار آسان است که پرسش‌های باز را به‌صورت یک مصاحبه نیمه ساختاریافته پی بگیرد مهم است رهیار به خاطر داشته باشد که مکالمه کوچینگ (رهیاری) در خدمت به مراجع است، به این معنی که سؤالات نباید بر گردآوری پیش‌فرض‌های رهیار متمرکز شود، بلکه باید در جهت تعمیق خودآگاهی و بینش مراجع و بر اساس آمادگی و نیاز مراجع پی گرفته شود.
مرحله 3: ایجاد و ارزیابی گزینه‌ها
در بهترین حالت مرحله گزینه‌ها دارای دو بخش فرعی است که آن‌ها را با عناوین تولید گزینه، و ارزیابی گزینه‌ها، مشخص می‌کنیم. مهم است این دو را به هم مرتبط نکنید، چرا که در مرحله ایجاد گزینه‌ها نیاز به تفکر خلاقانه وجود دارد و در این شرایط اگر سؤالاتی مبتنی بر ارزیابی پرسیده شود، خلاقیت مراجع را کور می‌کند و گزینه‌های پیش رو محدود خواهد شد. پیش از آغاز ارزیابی و بررسی مزایا و معایب هر یک از گزینه‌ها، رهیار باید به ایجاد ایده‌هایی هرچند احمقانه بها دهد تا فرد بتواند به راه‌حل‌های بدیعی برسد.
در این بخش فرعی برای ایجاد گزینه‌ها با بارش فکری و استفاده از ایده‌نویسی شرایطی برای ایجاد هر چه بیشتر ایده‌ها فراهم می‌کنید. گاهی ممکن است موضوعی در ابتدا یک فرصت احمقانه به نظر برسد، در حالی که می‌تواند بذر مناسبی ایجاد نماید.
آنچه در اینجا اهمیت دارد این است که رهیار، از طریق سؤالات باز از مراجع حمایت کند تا به گزینه‌ها وسعت بخشد. اغلب برای خود مراجع آسان نیست که به تنهایی این فرایند را پیش ببرد. بر این مبنا، نقش رهیار در این مسئله می‌تواند به طور ویژه‌ای در گسترش تفکر آنان مفید واقع شود.
به محض اینکه احساس کردید چندین گزینه ایجاد شده است، آن‌ها را دسته بندی کنید و به بخش دوم این مرحله بپردازید ارزیابی گزینه‌ها تفکر انتقادی نیاز دارد. در نظر داشته باشید در این مرحله تفکر انتقادی را با انتقاد از ایده‌های مراجع اشتباه نگیرید. شما باید در این مرحله کمک کنید خود فرد این ارزیابی را پیش ببرد و بسته به ترجیح او بررسی موضوع بپردازید. مهم نیست به طور رسمی و با استفاده از مجموعه‌ای از معیارهای از پیش تعیین شده این ارزیابی پیش برود، یا به طور غیررسمی‌تر با صحبت درباره مزایا و خطرات هر گزینه پرداخته شود، چیزی که اهمیت دارد این است که مراجع بتواند با نگاهی شفاف‌تر در گزینه‌ها تأمل کند تا بتواند در مرحله بعد بهترین گزینه که متناسب با خواست اوست انتخاب نماید.
مرحله 4: جمع‌بندی/اراده مسیر پیش رو
تا این مرحله از مکالمه، مراجع ایده‌های زیادی را ایجاد خواهد کرد که برخی از آن‌ها در ذهن او راه‌حل‌های عملی هستند. این مرحله شامل کمک به مراجع برای انتخاب گزینه بخصوص یا گزینه‌هایی است که به آن‌ها انگیزه حرکت به جلو را می‌دهد. گسترش «برنامۀ اقدامات» باید به نحوی باشد که مراجع نسبت به آن احساس اطمینان کند و قادر باشد با آن پیشرفت کند. سپس از مراجع خواسته میشود که قدم‌های عملیاتی قابل اجرایی که علاقه‌مند است انجام دهد را شناسایی کند.
دعوت از مراجع به منظور در نظر گرفتن انگیزه برای عمل هم کارآمد است. ممکن است از مراجع بخواهید با در نظر گرفتن مقیاس 1 تا 10، انگیزه‌اش را مقیاس‌بندی کند. اگر نمره مراجع کمتر از 7 باشد احتمال پایبندی مراجع به اقداماتش بسیار کم خواهد شد. بر این اساس برای افزایش امتیاز مراجع از سرمایه‌های انسانی و معنوی، پشتیبانی‌هایی که می‌تواند در مسیر از آن‌ها بهره بگیرد کمک بگیرید. این تیم حمایتی انگیزه ایجاد می‌کند و سرمایه‌ها یا توانایی‌هایی را فراهم کند تا فرد مسئول بماند.
قدم نهایی این است که از مراجع دعوت شود تا فرایندی که در جلسه پیش رفت به عنوان راهبردی استفاده کند تا بینش بیشتری درباره خود برسد و برای فرا یادگیری بر آن تأمل کند. استفاده از دو یا سه پرسش در این مرحله موجب جذابیت جلسه برای مراجع میشود و این توانایی را به آن‌ها می‌دهد که به درک بهتری برسند که چارچوب GROW می‌تواند چیزی باشد که بتوانند با خود [از جلسه] ببرند و به عنوان ابزاری برای سایر موضوعات به کار ببرند.
کلام آخر
مدل GROW به دلیل سادگی‌اش به یکی از محبوب‌ترین مدل‌های کوچینگ (رهیاری) در جهان تبدیل شده است. این مدل که مبتنی بر نظریات روانشناسی رفتاری است و به‌راحتی در یاد می‌ماند و استفاده از آن چه به عنوان رهیار چه به عنوان ابزاری برای خودرهیاری، ساختار مفیدی برای مکالمات حل مسئله ایجاد می‌کند. در این مطلب مدل T-GROW را که توسعه یافته مدل GROW است بررسی کردیم، مراحل مدل را شرح دادیم و تله‌های احتمالی در هر مرحله را معرفی نمودیم. بیان کردیم که در مدل ابتدایی GROW آنچه در نظر گرفته نشده است این است که یافتن موضوع که اولین و نسبتاً حساس‌ترین مرحله است غفلت شده است.
در آخر توجه به این نکته اهمیت فراوانی دارد که بدانیم به طور مشخص نمی‌توانیم خط برشی بین دو مرحله ایجاد نماییم. افزون بر این همان‌طور که در شکل می‌بینید فلش‌هایی که بین تمام مراحل وجود دارد نشان می‌دهد که با اینکه این مراحل به‌صورت تئوری این‌طور دسته‌بندی شده‌اند، حتی گاهی در یک مرحله نیاز پیدا می‌کنیم به مراحل دیگر بپردازیم.
