نتایج یک مطالعه جدید هشدار می دهد که داشتن احساس تنهایی که در دوران کودکی شروع شود، می تواند تأثیری ماندگار برای بقیه زندگی فرد داشته باشد. به همین دلیل والدین باید مراقب شرایط روحی فرزندان خود باشند.
تیمی از پژوهشگران در اتریش دریافتند که خطر احساس افسردگی و تنهایی در سن ۵۰ سالگی یا بیشتر برای افرادی که در دوران کودکی خود تنها بوده و دوستی نداشتند به ندرت یا هرگز دوستان راحت در دوران کودکی نداشتند، 1.24 برابر بیشتر است.
این یافته ها نشان داد شرایط زندگی زمانی که نوجوانان در حال رشد هستنداز جمله داشتن دوستان و خواهر و برادر کمتر، روابط کم کیفیت با والدین، سلامت بد و بزرگ شدن در خانواده فقیرتر با میزان بالاتری از تنهایی در آینده ارتباط دارد.
محققان همچنین دریافتند که ویژگی های شخصیتی بیش از ۱۰ درصد از احساس تنهایی در سن ۵۰ سالگی را تشکیل می دهند، در حالی که شرایط زندگی در دوران کودکی تا ۷ درصد ابر این احساس تاثیر دارد. امروزه افسردگی و احساس تنها بودن به کانون فزاینده تحقیقات تبدیل شده است زیرا مطالعات بیشتر آن را با بدتر شدن سلامت جسمی و روانی مرتبط می دانند.
در این مطالعه، دکتر سوفی گاسمولر (Sophie Guthmuller) از دانشگاه اقتصاد و تجارت وین و همکارانش از داده های بررسی سلامت، پیری و بازنشستگی در اتحادیه اروپا استفاده کردند که اطلاعات مربوط به سلامت و امور مالی افراد بالای ۵۰ سال را در سراسر اروپا جمع آوری می کند. آن ها همچنین در این مطالعه به داده های خانواده و شبکه های اجتماعی نیز توجه کردند.
این تیم مطالعاتی دریافتند در حالی که سلامت ضعیف عامل اصلی ارتباط با افسردگی و حس تنهایی در سنین بالاتر است، حمایت اجتماعی در سنین بالاتر نیز بر شرایط روحی انسان موثر است.
نویسندگان این مطالعه خاطرنشان کردند که شانس تنهایی در سن ۵۰ سالگی در میان افرادی که در کودکی با مادر خود رابطه نامناسب یا ضعیفی داشتند در مقایسه با افرادی که رابطه مادری عالی داشتند، 1.34 برابر بیشتر بود. گفتنی است زمانی که فردی در یک خانواده کم درآمد بزرگ شود، احساس تنهایی وی 1.21 برابر بیشتر از افرادی بود که در خانواده های مرفه زندگی می کردند.
این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که تنهایی در میان افراد دارای شخصیت روان رنجور شایع تر است و در افرادی که سطوح بالاتری از وظیفه شناسی، برون گرایی، موافق پذیری و صراحت هستند، کمتر دیده می شود.
یافته های این پژوهش، اهمیت شبکه های اجتماعی و حمایت در سنین بالاتر و همچنین نقش و ویژگی های شخصیتی و شرایط دوران کودکی را تایید می کند. تیم دکتر گاسمولر به این نتیجه رسیدند که مداخلات اولیه برای هدف قرار دادن تنهایی، بسیار کلیدی هستند و مداخلاتی که با هدف افزایش حمایت اجتماعی در زندگی انجام می شوند باید با همه تیپ‌های شخصیتی سازگار شوند.
این تیم مطالعاتی در خاتمه توضیحات خود تاکید کردند: همانطور که انتظار می رفت این مطالعه نشان می دهد که وضعیت سلامتی و حمایت اجتماعی در سنین کودکی دو عامل اصلی مرتبط با تنهایی در سن بالای ۵۰ سال هستند.
جالب اینجاست که این مطالعه نشان می دهد که ویژگی های شخصیتی و شرایط زندگی در دوران کودکی به طور قابل توجهی با تنهایی در مراحل بعدی زندگی، پس از کنترل مجموعه ای از شرایط بعدی زندگی مرتبط است. با توجه به روند افزایش تنهایی دوران کودکی و تأثیر همه‌گیری کووید۱۹ بر زندگی کودکان، یافته های این مطالعه اهمیت مداخلات اولیه زندگی برای مقابله با تأثیر طولانی‌مدت بر تنهایی را تأیید می کند. شرح کامل این یافته ها در آخرین شماره مجله تخصصی PLOS One منتشر شده است.
این یافته ها نشان داد شرایط زندگی زمانی که نوجوانان در حال رشد هستنداز جمله داشتن دوستان و خواهر و برادر کمتر، روابط کم کیفیت با والدین، سلامت بد و بزرگ شدن در خانواده فقیرتر با میزان بالاتری از تنهایی در آینده ارتباط دارد.
محققان همچنین دریافتند که ویژگی های شخصیتی بیش از ۱۰ درصد از احساس تنهایی در سن ۵۰ سالگی را تشکیل می دهند، در حالی که شرایط زندگی در دوران کودکی تا ۷ درصد ابر این احساس تاثیر دارد. امروزه افسردگی و احساس تنها بودن به کانون فزاینده تحقیقات تبدیل شده است زیرا مطالعات بیشتر آن را با بدتر شدن سلامت جسمی و روانی مرتبط می دانند.
در این مطالعه، دکتر سوفی گاسمولر (Sophie Guthmuller) از دانشگاه اقتصاد و تجارت وین و همکارانش از داده های بررسی سلامت، پیری و بازنشستگی در اتحادیه اروپا استفاده کردند که اطلاعات مربوط به سلامت و امور مالی افراد بالای ۵۰ سال را در سراسر اروپا جمع آوری می کند. آن ها همچنین در این مطالعه به داده های خانواده و شبکه های اجتماعی نیز توجه کردند.
این تیم مطالعاتی دریافتند در حالی که سلامت ضعیف عامل اصلی ارتباط با افسردگی و حس تنهایی در سنین بالاتر است، حمایت اجتماعی در سنین بالاتر نیز بر شرایط روحی انسان موثر است.
نویسندگان این مطالعه خاطرنشان کردند که شانس تنهایی در سن ۵۰ سالگی در میان افرادی که در کودکی با مادر خود رابطه نامناسب یا ضعیفی داشتند در مقایسه با افرادی که رابطه مادری عالی داشتند، 1.34 برابر بیشتر بود. گفتنی است زمانی که فردی در یک خانواده کم درآمد بزرگ شود، احساس تنهایی وی 1.21 برابر بیشتر از افرادی بود که در خانواده های مرفه زندگی می کردند.
این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که تنهایی در میان افراد دارای شخصیت روان رنجور شایع تر است و در افرادی که سطوح بالاتری از وظیفه شناسی، برون گرایی، موافق پذیری و صراحت هستند، کمتر دیده می شود.
یافته های این پژوهش، اهمیت شبکه های اجتماعی و حمایت در سنین بالاتر و همچنین نقش و ویژگی های شخصیتی و شرایط دوران کودکی را تایید می کند. تیم دکتر گاسمولر به این نتیجه رسیدند که مداخلات اولیه برای هدف قرار دادن تنهایی، بسیار کلیدی هستند و مداخلاتی که با هدف افزایش حمایت اجتماعی در زندگی انجام می شوند باید با همه تیپ‌های شخصیتی سازگار شوند.
این تیم مطالعاتی در خاتمه توضیحات خود تاکید کردند: همانطور که انتظار می رفت این مطالعه نشان می دهد که وضعیت سلامتی و حمایت اجتماعی در سنین کودکی دو عامل اصلی مرتبط با تنهایی در سن بالای ۵۰ سال هستند.
جالب اینجاست که این مطالعه نشان می دهد که ویژگی های شخصیتی و شرایط زندگی در دوران کودکی به طور قابل توجهی با تنهایی در مراحل بعدی زندگی، پس از کنترل مجموعه ای از شرایط بعدی زندگی مرتبط است. با توجه به روند افزایش تنهایی دوران کودکی و تأثیر همه‌گیری کووید۱۹ بر زندگی کودکان، یافته های این مطالعه اهمیت مداخلات اولیه زندگی برای مقابله با تأثیر طولانی‌مدت بر تنهایی را تأیید می کند. شرح کامل این یافته ها در آخرین شماره مجله تخصصی PLOS One منتشر شده است.