در تایید اقدام سازمان نظام در معرفی روانشناسان فاقد مجوز

فرض کنید من با تحصیلات دکترای روانشناسی بالینی، در یک دوره مراقبت‌های ویژه چشم که مخصوص عموم است شرکت کنم، چندین کتاب تخصصی بخوانم و در همه کنفرانسهای مرتبط با چشم پزشکی شرکت کنم؛ دانشی که به دست می آورم به من این اجازه را می دهد که در مورد چشم پزشکی نظر بدهم؟ و یا کسی می پذیرد که چشم او را معاینه کنم و به او پیشنهاد عینک یا هر نوع معالجه ای بدهم؟ آیا صلاحیت این را دارم که توصیه تخصصی در باب چشم پزشکی بدهم؟


پس چرا روانشناسی، مشاوره و کوچینگ به زمینی تبدیل شده که هر کسی با گذراندن یک دوره آموزشی، با مهارت‌های سخنوری و با توانایی‌های فروش و بازاریابی می تواند هر محتوایی را به روح و روان و ذهن افراد تزریق کند؟

ممکن است به سازمان نظام روانشناسی و مشاوره انتقاداتی وارد باشد و حتما همکاران ما در نظام و در دانشگاه‌ها در صدد حل مشکلات و اختلافاتی هستند که در هر خانواده ای پیش می آید ولی به کسی که به صورت آکادمیک، روانشناسی و رشته های مرتبط نخوانده؛ چطور به خود اجازه می دهد در مورد سازمانی متشکل از این همه متخصص و تحصیلکرده نظر دهد و یا آن را زیر سوال ببرد؟ آیا من صلاحیت زیر سوال بردن سازمان نظام پزشکی را دارم؟ قطعا جواب خیر است.

روانشناسی زرد یعنی مخاطبی که حرفهای قشنگ و غیر علمی را بر علم و سختی‌هایش ترجیح می دهد، روانشناسی زرد از آن جایی می آید که ما بدون دانستن پیشینه علمی افراد به آنها اعتماد می کنیم؛ فارغ از اینکه تخصص و علم، فراتر از زیبا حرف زدن و سخنوری است.

روانشناسی زرد را بشناسید و بدانید با هر مدرک انگلیسی زبانی، نمی شود روانشناس و مدرس و مشاور و کوچ شد.

هزار نکته باریکتر ز مو اینجاست...
در هیچ جای دنیا، کسی بدون مجوزهای رسمی اجازه تدریس و آموزش در حیطه های مرتبط با روانشناسی و مشاوره را ندارد، ولی اینجا ایران است! حرکت شایسته نظام روانشناسی را ارج می نهم و از همکاران علمی و دانشگاهی استدعا دارم اختلافات را کنار بگذارند، شخصی سازی نکنند و روانشناسی، مشاوره و کوچینگ را به متخصصان آن بسپارند.

باشد که روان، جسم و ذهن افراد نیز مانند جسمشان ارزشمند شود و جامعه ما، هر متاعی را با اسم‌های جذاب و زیبا نپذیرد.