درمسیر تاب آوری

فاطمه فلاح در یادداشتی اختصاصی برای باشگاه تاب آوری نوشت : در مسیر تاب‌آوری، خوش شانسی تعیین کننده نیست ، تاب آوری را باید آموخت، این مسیر عمیق است و درد جزء جدایی ناپذیر از آن است. با این حال این مسیر مملو از عشق، خنده، حکمت و زیبایی است.
یکی از دلایلی که درد عاطفی بیشتر به نظر می‎رسد این است که بیشتر ما تا حد زیادی از تغییر می‌ترسیم اما در حال حاضر تمامی ما با تغییراتی در سطوح مختلف زندگی روبرو هستیم همچون تغییرات جهانی، اقتصادی، سیاسی، بهداشتی، خانوادگی، عاطفی، شخصی و غیره. بخشی از مسیر تاب‌آوری این است که چگونه خود را در درون درد ببینیم، اما نباید خود را قضاوت کنیم و یا تلاش کنیم که به سرعت اشتباه خود را اصلاح کنیم. بلکه باید با افکار و احساساتمان شفاف باشیم و خود را بپذیریم و در انجام این کار، چند سوال مهم را از خود بپرسیم:

• چگونه درد عاطفی را کنترل کنم؟
  آیا واکنش فیزیکی به آن دارم؟
  آیا تمایل دارم از آن اجتناب کنم یا آن را به حداقل برسانم؟
  آیا با حواس پرت کردن خودم به روزمرگی‌ها، آن را انکار می‌کنم؟

اینکه چگونه در زمینه درد به خود نگاه می‌کنیم می‌تواند به ما بینشی در مورد نحوه برخورد با موضوع بدهد. افراد تاب‌آور بسیار مراقب هستند، اما این بدین معنا نیست که آنها مسئله را انکار می‌کنند یا وانمود می‌کنند که مسئله عمیقاً آنها را آزار نمی‌دهد، بلکه این افراد می‌توانند تشخیص دهند که افکار سازنده در مقابل افکار مخرب چیست؟ آنها می‌دانند که افکارشان می‌تواند بر احساساتشان و در نتیجه بر عملکرد آنها تأثیر بگذارد، در نتیجه می‌توانند در مواجه با مسائل تاب‌آور باشند.
برای درک بهتر مثالی را ذکر می‌کنیم: فردی را تصور کنید که مبتلا به بیماری سرطان است، با این حال رفتار او بسیار پذیرفته می‌باشد. این بدین معنا نیست که او فقط منتظر مرگ بوده یا تسلیم شده است، بلکه او در اینباره بسیار واقع بین بوده و تمام کارهایی که مد نظرش می‌باشد را انجام می‌دهد و ازین جهت سپاسگزار است.
حال شاید شما به این موضوع مشکوک شوید و این را نوعی انعطاف پذیری غیرعادی تصور کنید، چون هنوز روند بهبودی کامل در این بیماری رخ نداده است، اما این فرد بیماری خود را به چالش کشیده و خود را تسلیم این روند نکرده است. او به این امر متعقد است که جریان زندگی برای او چالش هایی خواهد داشت و همه چیز میتواند خوبی مطلق باشد؛ نکته قابل ذکر این است که افراد تاب‌آور می‌توانند تمرکز خود را از درد، حتی برای مدت کوتاهی، تغییر دهند. و نکته اینجاست که این تغییر ظریف، روحیه آنها را بالا می برد و سبب می‌شود روزنه جدیدی از زندگی برای آنها گشوده شود.
در تاب‌آوری قدرت زیادی برای یافتن چیزی که منتظر آن هستیم وجود دارد، اغلب افراد تاب‌آور می‌گویند، علیرغم اینکه از مسئله‌ای غم انگیز رنج می برند، اما توانسته‌اند دید خود را به اتفاق‌های خوبی که در انتظار آنها است دلگرم کنند، این امر ممکن است مهمانی رفتن، کتابخوانی جمعی، کلاس ورزشی یا حتی یک تماس تلفنی باشد. آن‌ها سنگینی درد را می‌فهمند اما در عین حال سبکی انتظار برای تجربه‌ی در پیش رو را حس می‌کنند. تمرکز بر اینکه که هر روز به خوبی پیش می‌رود به آنها کمک می‌کند احساس خودکنترلی و خوش‌بینی داشته باشند که در تاب آوری بیشتر به آنها حائز اهمیت است.
همچنین در این مسیر، افراد تاب‌آور معتقدند چیزهایی وجود دارد که آنها می‌توانند آن را کنترل کنند. و به این ترتیب آنها تمایل دارند روی آن تمرکز کنند مثل افکار، احساسات و اقدامات خودشان. کارهای کوچکی را که انجام می دهند برایشان بسیار ارزشمند می‌باشد، در حالی که ممکن است برای دیگران بی اهمیت به نظر برسند و این طرز تفکر به رفاه کلی و خوشنودی خاطر آنها کمک می‌کند.
کسانی که در مسیر تاب آوری هستند، معتقدند هنوز در زندگی خوبی‌های بسیاری وجود دارد. آنها به دنبال کسانی هستند که معرفت و حکمت را آموزش می‌دهند و مهربانی و عشق را تمرین می‌کنند.