نظارت بر سلامت روان کودکان با کمک ربات‌ها
به گزارش تی ای، تعداد زیادی از دانشجویان و دانش آموزان از مشکلات سلامت روان رنج می‌برند که این موضوع بر توانایی‌های فیزیکی، اجتماعی و شغلی آنها تاثیر می‌گذارد. چندین فناوری برای کاهش تاثیر منفی اختلالات سلامت روان پیشنهاد شده است با این حال، گزارش ارزیابی این فناوری‌ها(اگر انجام شود) اغلب نتایج متفاوتی را در بهبود سلامت روانی کاربران نشان می‌دهد.
در مطالعات قبلی، ربات‌های اجتماعی، پتانسیل ایجاد رابطه و اتحاد کاری خوبی با کاربران را از خود نشان داده بودند. در یک مطالعه جدید، گروهی متشکل از متخصصان رباتیک، دانشمندان کامپیوتر و روانپزشکان دانشگاه کمبریج با استفاده از یک مربی ربات اجتماعی، نحوه تاثیر مداخلات روانشناسی مثبت به دانش اموزان ساکن در خوابگاه‌های کالج‌ها را مورد بررسی قرار دادند.
این مطالعه شامل ۲۸ کودک بین هشت تا ۱۳ سال بود. یک ربات انسان نما به اندازه کودک برای اجرای یک سری پرسشنامه استاندارد روانشناختی برای ارزیابی بهزیستی روانی هر شرکت کننده استفاده شد.
کودکان مایل بودند به ربات اعتماد کنند و گاهی اطلاعاتی را که هنوز از طریق روش ارزیابی استاندارد پرسشنامه‌های آنلاین یا حضوری نگفته بودند را با ربات به اشتراک بگذارند. این اولین بار است که از ربات‌ها برای ارزیابی سلامت روانی کودکان استفاده میشود.
به گفته دانشمندان، اگرچه قرار نیست ربات‌ها جایگزین مشاوران سلامت روان باشند اما می‌توانند مکمل مفیدی برای روشهای سنتی ارزیابی سلامت روان باشند.
دانشمندان سپس آزمایشی را برای تعیین اینکه آیا ربات‌ها می‌توانند ابزار مفیدی برای ارزیابی سلامت ذهنی کودکان باشند یا خیر طراحی کردند. گاهی اوقات، روش‌ها و پرسشنامه‌های سنتی نمی‌توانند نقص‌های سلامت روانی را در کودکان تشخیص دهند. دانشمندان می‌خواستند ببینند آیا ربات‌ها می‌توانند به این فرآیند کمک کنند یا خیر.
در این مطالعه از یک ربات انسان‌نما به نام Nao که حدود ۶۰ سانتی متر قد دارد استفاده شد و سپس ۲۸ شرکت کننده بین هشت تا سیزده سال برای یک جلسه ۴۵ دقیقه‌ای با آن ربات ملاقات کردند. محققان این مطالعه و والدین کودکان از اتاق مجاور آنها را تماشا می‌کردند. کودکان و والدین یا سرپرست آنها یک پرسشنامه استاندارد آنلاین را قبل از هر جلسه تکمیل کردند تا سلامت روانی هر کودک ارزیابی شود.
در طول هر جلسه، ربات چهار کار مختلف را انجام داد:
درباره خاطرات شاد و غمگین کودکان در هفته‌ای که سپری کردند، سؤالاتی پرسیده شد.
یک پرسشنامه خلق و خو و احساسات کوتاه(SMFQ) انجام شد.
یک کار تصویری با الهام از تست درک کودکان(CAT) انجام شد که در آن از کودکان خواسته میشود به سوالات مربوط به تصاویر نشان داده شده پاسخ دهند.
در انتها نیز مقیاس بازبینی شده اضطراب و افسردگی کودکان(RCADS) برای اضطراب فراگیر، اختلال هراس و خلق و خوی پایین انجام شد.
کودکان براساس پرسشنامه خلق و خو و احساسات کوتاه به سه گروه تقسیم شدند تا محققان دریابند چقدر احتمال دارد آنها با مشکلات ذهنی دست و پنجه نرم کنند. شرکت کنندگان در طول جلسه با صحبت کردن یا لمس حسگرهای روی دست و پای ربات با ربات تعامل داشتند. حسگرهای اضافی ضربان قلب، حرکات سر و چشم شرکت کنندگان را در طول جلسه ردیابی کردند. همه شرکت‌کنندگان گفتند که از صحبت کردن با ربات لذت می‌برند و برخی اطلاعاتی را که نه حضوری و نه در پرسشنامه آنلاین با ربات به اشتراک گذاشته بودند، با ربات به اشتراک گذاشته بودند.
ندا عترت عباسی(Nida Itrat Abbasi) نویسنده ارشد این مطالعه گفت: از آنجایی که رباتی که ما از آن استفاده می‌کنیم، هم اندازه کودکان است و چهره‌ای تهدید کننده ندارد، کودکان ممکن است ربات را به عنوان یک دوست ببینند. آنها احساس می‌کنند که اگر اسرار خود را به اشتراک بگذارند، دچار مشکل نخواهند شد. محققان دیگر دریافته‌اند که کودکان بیشتر احتمال دارد اطلاعات خصوصی خود را به جای بزرگسالان در اختیار ربات‌ها قرار دهند. نتایج نشان می‌دهد که ربات‌ها می‌توانند ابزار مفیدی برای ارزیابی روانشناختی کودکان باشند، البته آنها جایگزینی برای تعامل انسانی نیستند.
دکتر "میکول اسپیتیل"(Micol Spitale) یکی از نویسندگان این مقاله گفت: ما قصد نداریم روانشناسان یا سایر متخصصان سلامت روان را با ربات‌ها جایگزین کنیم، زیرا تخصص آنها بسیار فراتر از هر کاری است که یک ربات می‌تواند انجام دهد. با این حال، کار ما نشان می‌دهد که ربات‌ها می‌توانند ابزار مفیدی برای کمک به کودکان برای آغاز گفتگو درباره مسائل و به اشتراک گذاشتن چیزهایی باشند که ممکن است در ابتدا برای اشتراک‌گذاری راحت نباشند.
در مطالعات قبلی، ربات‌های اجتماعی، پتانسیل ایجاد رابطه و اتحاد کاری خوبی با کاربران را از خود نشان داده بودند. در یک مطالعه جدید، گروهی متشکل از متخصصان رباتیک، دانشمندان کامپیوتر و روانپزشکان دانشگاه کمبریج با استفاده از یک مربی ربات اجتماعی، نحوه تاثیر مداخلات روانشناسی مثبت به دانش اموزان ساکن در خوابگاه‌های کالج‌ها را مورد بررسی قرار دادند.
این مطالعه شامل ۲۸ کودک بین هشت تا ۱۳ سال بود. یک ربات انسان نما به اندازه کودک برای اجرای یک سری پرسشنامه استاندارد روانشناختی برای ارزیابی بهزیستی روانی هر شرکت کننده استفاده شد.
کودکان مایل بودند به ربات اعتماد کنند و گاهی اطلاعاتی را که هنوز از طریق روش ارزیابی استاندارد پرسشنامه‌های آنلاین یا حضوری نگفته بودند را با ربات به اشتراک بگذارند. این اولین بار است که از ربات‌ها برای ارزیابی سلامت روانی کودکان استفاده میشود.
به گفته دانشمندان، اگرچه قرار نیست ربات‌ها جایگزین مشاوران سلامت روان باشند اما می‌توانند مکمل مفیدی برای روشهای سنتی ارزیابی سلامت روان باشند.
دانشمندان سپس آزمایشی را برای تعیین اینکه آیا ربات‌ها می‌توانند ابزار مفیدی برای ارزیابی سلامت ذهنی کودکان باشند یا خیر طراحی کردند. گاهی اوقات، روش‌ها و پرسشنامه‌های سنتی نمی‌توانند نقص‌های سلامت روانی را در کودکان تشخیص دهند. دانشمندان می‌خواستند ببینند آیا ربات‌ها می‌توانند به این فرآیند کمک کنند یا خیر.
در این مطالعه از یک ربات انسان‌نما به نام Nao که حدود ۶۰ سانتی متر قد دارد استفاده شد و سپس ۲۸ شرکت کننده بین هشت تا سیزده سال برای یک جلسه ۴۵ دقیقه‌ای با آن ربات ملاقات کردند. محققان این مطالعه و والدین کودکان از اتاق مجاور آنها را تماشا می‌کردند. کودکان و والدین یا سرپرست آنها یک پرسشنامه استاندارد آنلاین را قبل از هر جلسه تکمیل کردند تا سلامت روانی هر کودک ارزیابی شود.
در طول هر جلسه، ربات چهار کار مختلف را انجام داد:
درباره خاطرات شاد و غمگین کودکان در هفته‌ای که سپری کردند، سؤالاتی پرسیده شد.
یک پرسشنامه خلق و خو و احساسات کوتاه(SMFQ) انجام شد.
یک کار تصویری با الهام از تست درک کودکان(CAT) انجام شد که در آن از کودکان خواسته میشود به سوالات مربوط به تصاویر نشان داده شده پاسخ دهند.
در انتها نیز مقیاس بازبینی شده اضطراب و افسردگی کودکان(RCADS) برای اضطراب فراگیر، اختلال هراس و خلق و خوی پایین انجام شد.
کودکان براساس پرسشنامه خلق و خو و احساسات کوتاه به سه گروه تقسیم شدند تا محققان دریابند چقدر احتمال دارد آنها با مشکلات ذهنی دست و پنجه نرم کنند. شرکت کنندگان در طول جلسه با صحبت کردن یا لمس حسگرهای روی دست و پای ربات با ربات تعامل داشتند. حسگرهای اضافی ضربان قلب، حرکات سر و چشم شرکت کنندگان را در طول جلسه ردیابی کردند. همه شرکت‌کنندگان گفتند که از صحبت کردن با ربات لذت می‌برند و برخی اطلاعاتی را که نه حضوری و نه در پرسشنامه آنلاین با ربات به اشتراک گذاشته بودند، با ربات به اشتراک گذاشته بودند.
ندا عترت عباسی(Nida Itrat Abbasi) نویسنده ارشد این مطالعه گفت: از آنجایی که رباتی که ما از آن استفاده می‌کنیم، هم اندازه کودکان است و چهره‌ای تهدید کننده ندارد، کودکان ممکن است ربات را به عنوان یک دوست ببینند. آنها احساس می‌کنند که اگر اسرار خود را به اشتراک بگذارند، دچار مشکل نخواهند شد. محققان دیگر دریافته‌اند که کودکان بیشتر احتمال دارد اطلاعات خصوصی خود را به جای بزرگسالان در اختیار ربات‌ها قرار دهند. نتایج نشان می‌دهد که ربات‌ها می‌توانند ابزار مفیدی برای ارزیابی روانشناختی کودکان باشند، البته آنها جایگزینی برای تعامل انسانی نیستند.
دکتر "میکول اسپیتیل"(Micol Spitale) یکی از نویسندگان این مقاله گفت: ما قصد نداریم روانشناسان یا سایر متخصصان سلامت روان را با ربات‌ها جایگزین کنیم، زیرا تخصص آنها بسیار فراتر از هر کاری است که یک ربات می‌تواند انجام دهد. با این حال، کار ما نشان می‌دهد که ربات‌ها می‌توانند ابزار مفیدی برای کمک به کودکان برای آغاز گفتگو درباره مسائل و به اشتراک گذاشتن چیزهایی باشند که ممکن است در ابتدا برای اشتراک‌گذاری راحت نباشند.
