ارتباط تاب آوری با بهبود سلامت برای افراد مسن مبتلا به دیابت نوع2

دیابت نوع ۲ یک بیماری مزمن است که می‌تواند منجر به مشکلات شدید سلامتی شود.
با بالا رفتن سن جمعیت، کارشناسان در حال کار برای درک عواملی هستند که بر پیری سالم تأثیر می‌گذارند و کیفیت زندگی بهتر را تشویق می‌کنند.
نتایج یک مطالعه جدید نشان داد که افراد مسن مبتلا به دیابت نوع۲ که دارای سطوح بالایی از انعطاف‌پذیری روانی هستند، به احتمال زیاد عملکرد فیزیکی بهتر، کیفیت زندگی بالاتر و احتمال ضعف و ناتوانی کمتری دارند.
تاب‌آوری روان‌شناختی، یا تاب‌آوری، به توانایی افراد برای پاسخ‌دهی و سازگاری با رویدادهای پیچیده مانند استرس یا ضربه بستگی دارد.
به گفته محققان، «تاب‌آوری توانایی فوق‌العاده ای است که هم می‌توان در برابر سختی‌ها مقاومت کرد و هم از آن عقب نشینی کرد. این زرهی است که برای گذر از مشکلات زندگی به تن می‌کنیم. ما اغلب در چرخه چرخش زندگی قرار می‌گیریم، اما انعطاف پذیری به ما این امکان را می‌دهد که آسیب نبینیم.»
هم عوامل داخلی و هم عوامل خارجی بر تاب آوری تأثیر می‌گذارند. افراد متفاوت هستند، بنابراین سطوح انعطاف پذیری آنها نیز متفاوت است. برای مثال، بزرگسالانی که سطح حمایت اجتماعی بیشتری دارند، به احتمال زیاد دارای سطوح قوی‌تری از تاب‌آوری هستند.
این مطالعه شامل بیش از ۳۰۰۰ شرکت کننده مسن مبتلا به دیابت نوع۲ بود. این شرکت به طور متوسط ۱۴.۵ سال تحت نظر بودند. آنها چند مؤلفه مختلف را در میان شرکت کنندگان اندازه گیری کردند:
• تاب آوری
• بستری شدن یک شبه در بیمارستان در سال گذشته
• عملکرد فیزیکی، از جمله سرعت راه رفتن و قدرت گرفتن اشیا
• کیفیت زندگی جسمی و روانی
• ضعف، که با کاهش وزن ناخواسته، عدم تحرک بدنی، انرژی کم، راه رفتن آهسته و کاهش قدرت گرفتن اندازه گیری شد.
• علائم افسردگی
به طور کلی، محققان دریافتند که سطوح بالاتر تاب آوری روانی با پیامدهای سلامتی بهتر، از جمله تعداد کمتر دفعات بستری شدن در بیمارستان، عملکرد فیزیکی و کیفیت زندگی بهتر، و علائم کمتر افسردگی مرتبط است.