بیست و دوم اکتبر روز جهانی آگاهی از لکنت است. در همین راستا به شیوه ارتباط با افرادی که دچار لکنت زبان هستند، می پردازیم.

هدف از گرامیداشت این روز جهانی جلب توجه‌ها نسبت به این اختلال و حمایت از کسانی است که با آن زندگی می‌کنند. لکنت یک اختلال گفتاری است که بر جریان گفتار تأثیر می‌گذارد و از مهم‌ترین و متداول‌ترین اختلالات تکلمی نیز است. لکنت می‌تواند برقراری ارتباط با دیگران را سخت کند و ممکن است باعث ایجاد ناامیدی در افراد مبتلا به آن شود. تخمین زده می‌شود که حدود یک درصد از جمعیت جهان لکنت دارند.

لکنت یک اختلال عصبی است که از دوران کودکی شروع می‌شود و در پسران نیز چهار برابر بیشتر از دختران است. علل مختلفی برای لکنت وجود دارد؛ با این حال علت دقیق آن اغلب ناشناخته است. اعتقاد بر این است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی منجر به این اختلال می‌شوند.

همچنین ممکن است این اختلال در افرادی که اعضای خانواده آنها نیز لکنت دارند، شایع‌تر باشد. لکنت زبان می‌تواند جنبه‌های زندگی اجتماعی افراد را به طور جدی تحت تاثیر قرار دهد؛ زیرا بسیاری از افرادی که از این عارضه رنج می‌برند تمایل دارند از موقعیت‌های اجتماعی که ممکن است مجبور شوند در مقابل دیگران صحبت کنند، اجتناب کنند و این انزوا نیز می‌تواند منجر به احساس تنهایی و اعتماد به نفس پایین در آن‌ها شود.
.
لکنت عمدتاً و به‌طور کلی جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شده و یک پدیده خاص دوران کودکی است و معمولاً از سنین دو تا چهار سالگی شروع می‌شود.

 

از تمسخر و صحبت کردنِ مانندِ آن‌ها خودداری کنید.

از تکمیل کردنِ جملاتِ آن‌ها بپرهیزید.

نگویید سریع‌تر یا آرام‌تر حرف بزنند.
به آن‌ها فرصت بدهید و به هیچ وجه وسطِ حرفِشان نپرید.

با آن‌ها ارتباطِ چشمی داشته و با علاقه صحبت‌هایِشان را پی‌گیری کنید.

پژوهشگران دانشگاه بوستون می گویند لکنت زبان به دلیل قطع شدن جریان عصبی مربوط به سخنوری اتفاق می‌افتد.