گزارش پژوهش
سبک دلبستگی و تماشای تلویزیون
افراد مضطرب اجتنابی، قوی ترین ارتباط را با شخصیت‌های نمایش های تلویزیونی داشتند.
تحقیقات پژوهشگران نشان می‌دهد: افرادی که با شخصیت های تخیلی برنامه‌های تلویزیونی ارتباط قوی دارند، بیشتر در معرض مشکلات روابط خانودگی هستند. در این رابطه توصیه می شود تماشای تلویزیون و فیلم های سینمایی را مدیریت کرده و در آن افراط نکنید.
تماشای سریال و فیلم های تلویزیونی می تواند یک سرگرمی محبوب باشد و همذات پنداری با شخصیت های موجود در این برنامه ها افراد ممکن است فضای امن روانی برای خود فراهم کنند.
به طور کلی افراد با فکر کردن به شخصیت مورد علاقه خود، می توانند تصور کنند که در همان موقعیت چه کاری ممکن است انجام دهند. یافته های محققان نشان می دهد: افرادی که دارای ویژگی های شخصیتی مضطرب اجتنابی هستند، تمایل به صمیمیت با سایرین را داشته اما رفتار اجتنابی از خود نشان می دهند که این موضوع به رابطه آن ها آسیب می رساند.
افراد مضطرب اجتنابی، قوی ترین ارتباط را با شخصیت‌های نمایش های تلویزیونی داشتند.
نمونه های کلاسیک رفتارهای اجتنابی شامل عدم پاسخگویی به تماس ها، عدم ابراز علاقه، تمسخر تلاش های شریک برای صمیمیت و فراموش کردن برنامه ها است.
دکتر ناتان سیلور، نویسنده اول این مطالعه، در رابطه با موضوع فوق گفت: ما می توانیم با غرق شدن در سریال ها و داستان ها از مشکلات فرار کنیم. برای افرادی که مشکلات دلبستگی دارند، فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی می توانند راهی برای درک مشکلات یا رفع نیازهایشان برای صمیمیت به گونه ای ببوده که ممکن است در زندگی واقعی برایشان دشوار باشد. این موضوع نهایتا منجر به فرار افراد به فضای مجازی شده و بر روابط خانوادگی تاثیری مخرب دارد.
محققان برای انجام این مطالعه، از ۱۰۳۹ آمریکایی در مورد مشکلات روابط و عادات تماشای تلویزیونی سؤال پرسیدند. نتایج نشان داد: افراد مضطرب اجتنابی، قوی ترین ارتباط را با شخصیت‌های نمایش های تلویزیونی داشتند.
آنها احتمال بیشتری داشتند که در داستان منتقل یا جذب می شوند، انتخاب های متفاوتی برای شخصیت تصور کرده و حتی تصور کنند که یک شخصیت خیالی را در دنیای واقعی می شناسند.
دکتر سیلور مشکلی را که افراد مضطرب اجتنابی در روابط خود با آن روبرو هستند به این شکل توضیح داد: آن ها واقعاً به دنبال حمایت و رابطه صمیمانه هستند اما در عین حال تمایل دارند این رابطه را خراب کنند، زیرا دچار رفتارهای اجتنابی هستند.
در این شرایط تماشای زیاد تلویزیون و آنچه دنیای داستان برای این افراد فراهم می کند، مکانی امن برای مقابله با این دوگانگی است. به همین دلیل است که معتقدم آنها بیشتر درگیر دنیای داستانی و غیر واقعی هستند.
متأسفانه، این مطالعه به ما نمی گوید که آیا تماشای برنامه های تلویزیونی و فیلم ها به این روش برای افرادی که مشکلات دلبستگی دارند مفید است یا خیر. با این حال، تحقیقات دیگر نشان داده است که افراد دارای سبک های دلبستگی نا ایمن، بیشتر از تلویزیون به عنوان راهی برای اجتناب از تجربیات عاطفی خود استفاده می کنند، که این اقدام بسته به شرایط می تواند مضر باشد.
از طرف دیگر، برخی از فیلم ها ممکن است برای افرادی با سبک های دلبستگی نا ایمن، که ممکن است برای ایجاد روابط سالم و ایمن در زندگی خود تلاش کنند، احساس ارتباط عاطفی جانشین ایجاد کند.
برای برخی از افراد، تلویزیون ممکن است به عنوان یک وسیله منحرف کردن حواس از مشکلات واقعی رابطه ویا به عنوان روشی برای پر کردن خلاء عمل کند.
تماشای سریال و فیلم های تلویزیونی می تواند یک سرگرمی محبوب باشد و همذات پنداری با شخصیت های موجود در این برنامه ها افراد ممکن است فضای امن روانی برای خود فراهم کنند.
به طور کلی افراد با فکر کردن به شخصیت مورد علاقه خود، می توانند تصور کنند که در همان موقعیت چه کاری ممکن است انجام دهند. یافته های محققان نشان می دهد: افرادی که دارای ویژگی های شخصیتی مضطرب اجتنابی هستند، تمایل به صمیمیت با سایرین را داشته اما رفتار اجتنابی از خود نشان می دهند که این موضوع به رابطه آن ها آسیب می رساند.
افراد مضطرب اجتنابی، قوی ترین ارتباط را با شخصیت‌های نمایش های تلویزیونی داشتند.
نمونه های کلاسیک رفتارهای اجتنابی شامل عدم پاسخگویی به تماس ها، عدم ابراز علاقه، تمسخر تلاش های شریک برای صمیمیت و فراموش کردن برنامه ها است.
دکتر ناتان سیلور، نویسنده اول این مطالعه، در رابطه با موضوع فوق گفت: ما می توانیم با غرق شدن در سریال ها و داستان ها از مشکلات فرار کنیم. برای افرادی که مشکلات دلبستگی دارند، فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی می توانند راهی برای درک مشکلات یا رفع نیازهایشان برای صمیمیت به گونه ای ببوده که ممکن است در زندگی واقعی برایشان دشوار باشد. این موضوع نهایتا منجر به فرار افراد به فضای مجازی شده و بر روابط خانوادگی تاثیری مخرب دارد.
محققان برای انجام این مطالعه، از ۱۰۳۹ آمریکایی در مورد مشکلات روابط و عادات تماشای تلویزیونی سؤال پرسیدند. نتایج نشان داد: افراد مضطرب اجتنابی، قوی ترین ارتباط را با شخصیت‌های نمایش های تلویزیونی داشتند.
آنها احتمال بیشتری داشتند که در داستان منتقل یا جذب می شوند، انتخاب های متفاوتی برای شخصیت تصور کرده و حتی تصور کنند که یک شخصیت خیالی را در دنیای واقعی می شناسند.
دکتر سیلور مشکلی را که افراد مضطرب اجتنابی در روابط خود با آن روبرو هستند به این شکل توضیح داد: آن ها واقعاً به دنبال حمایت و رابطه صمیمانه هستند اما در عین حال تمایل دارند این رابطه را خراب کنند، زیرا دچار رفتارهای اجتنابی هستند.
در این شرایط تماشای زیاد تلویزیون و آنچه دنیای داستان برای این افراد فراهم می کند، مکانی امن برای مقابله با این دوگانگی است. به همین دلیل است که معتقدم آنها بیشتر درگیر دنیای داستانی و غیر واقعی هستند.
متأسفانه، این مطالعه به ما نمی گوید که آیا تماشای برنامه های تلویزیونی و فیلم ها به این روش برای افرادی که مشکلات دلبستگی دارند مفید است یا خیر. با این حال، تحقیقات دیگر نشان داده است که افراد دارای سبک های دلبستگی نا ایمن، بیشتر از تلویزیون به عنوان راهی برای اجتناب از تجربیات عاطفی خود استفاده می کنند، که این اقدام بسته به شرایط می تواند مضر باشد.
از طرف دیگر، برخی از فیلم ها ممکن است برای افرادی با سبک های دلبستگی نا ایمن، که ممکن است برای ایجاد روابط سالم و ایمن در زندگی خود تلاش کنند، احساس ارتباط عاطفی جانشین ایجاد کند.
برای برخی از افراد، تلویزیون ممکن است به عنوان یک وسیله منحرف کردن حواس از مشکلات واقعی رابطه ویا به عنوان روشی برای پر کردن خلاء عمل کند.
مرجع : خبرگزاری علم و فرهنگ
