بخشنامه‌های آقای وزیر جلوی "درِ مدارس" متوقف می‌مانند
از ستاد تا صف چه اتفاقی روی می‌دهد که بخشنامه‌ها پشت درِ برخی مدارس جاخوش می‌کنند و گاهی اوقات هیچگاه به درون مدرسه نمی‌آیند؛ چرا وقتی بالاترین مقام اجرایی وزارت آموزش و پرورش بخشنامه‌ای را صادر می‌کند، این بخشنامه در برخی مدارس اجرا نمی‌شود؟به گزارش فارس ، گاهی اوقات وقتی به عنوان رسانه پیگیر مسائل آموزش و پرورش هستیم با علامت سوالی مواجه می‌شویم؛ علامت سؤال در برابر یک ابهام! چرا وقتی بالاترین مقام اجرایی وزارت آموزش و پرورش بخشنامه‌ای را صادر می‌کند، این بخشنامه در برخی مدارس اجرا نمی‌شود؟ از ستاد تا صف چه اتفاقی روی می‌دهد که بخشنامه‌ها پشت درِ برخی مدارس جاخوش می‌کنند و گاهی اوقات هیچگاه به درون مدرسه نمی‌آیند؛ البته منظور از نیامدن به مدرسه، اجرا نشدن در مدارس است. نخستین مثال بر این ادعا، بخشنامه عدم اخذ اجباری وجه توسط مسئولان مدرسه است؛ بخشنامه‌ای که پیش از آغاز فصل ثبت‌نام توسط وزیر آموزش و پرورش به ادارات کل آموزش و پرورش استان‌های کشور ابلاغ شد اما گله‌های والدین در زمان ثبت‌نام حکایت از بی‌توجهی برخی مدارس نسبت به این بخشنامه داشت. دومین مثال، بخشنامه «استفاده از وسایل گرمایشی استاندارد در مدارس برای تأمین آسایش و سلامت دانش‌آموزان» است؛ بخشنامه‌ای که وزیر آموزش و پرورش به ادارات کل آموزش و پرورش استان‌های کشور ابلاغ کرده است اما برخی مدارس انگار نه انگار که سیستم‌های گرمایشی باید بازبینی شوند. * دغدغه‌های مدیران مدارس زیاد است یکی از مدیران مدارس در شهر تهران به خبرنگار اجتماعی باشگاه خبری فارس «توانا» می‌گوید: اینگونه نیست که به بخشنامه‌های وزیر آموزش و پرورش بی توجه باشیم بلکه گاهی اوقات بخشنامه‌ها قابلیت اجرایی در مدرسه را ندارند. وی ادامه می‌دهد: خانواده‌ها این استناد را دارند که آموزش و پرورش دولتی است و نباید هیچ هزینه‌ای را بپردازند سپس فرزندشان را حداقل یک نصف روز به مدرسه می‌سپارند؛ این دانش‌آموزان جدا از موضوع آموزش، نیازهایی دارند که ما باید در مدرسه برآورده کنیم و گاهی به ظاهر هزینه‌ای ندارد. این مدیر مدرسه اضافه می‌کند: بنده حتی از حقوق خود نیز برای مدرسه هزینه می‌کنم و امیدوارم خانواده‌ها نیز این موضوع را درک کنند که ما از هزینه‌هایی که آنها به عنوان کمک به مدرسه می‌کنند برای فرزندانشان هزینه می‌کنیم. وی می‌افزاید: یک مدیر مدرسه دغدغه‌های زیادی دارد و حجم بخشنامه‌هایی که به ما می‌رسد کم نیست؛ همه هم انتظار اجرا دارند و باید گزارش عملکرد به اداره بفرستیم. * وقتی برخی بخشنامه‌ها قابلیت اجرایی ندارند مدیر مدرسه‌ای در استان فارس اظهار می‌دارد: دنیای مدرسه از ادارات جداست؛ مسلماً این را مسئولان هم می‌دانند. وی اضافه می‌کند: گاهی اوقات بخشنامه‌ای که صادر می‌شود در مدارس نمی‌توان اجرا کرد چرا که فضای هر مدرسه با مدرسه دیگر متفاوت است و گاهی حتی مشکلات مدارس نیز متفاوت است. این مدیر مدرسه می‌گوید: اکثریت فرهنگیان در تلاش هستند که دانش‌آموزان مشکلی نداشته باشند و با آرامش بتوانند در سر کلاس‌های درس حضور یابند و این بی انصافی است که گاهی اوقات ما را متهم به اخذ اجباری وجه از والدین می‌کنند؛ گویی از مردم به زور پول می‌گیریم تا زندگی خود را بسازیم. * عباسی: در جایی ضعف مدیریتی و در جایی عدم هماهنگی وجود دارد اسدالله عباسی، رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی باشگاه خبری فارس «توانا» در این خصوص می‌گوید: مدارس بعضا محدودیت‌هایی دارند؛ مثلا مدارسی مشکلات مالی دارند که در آنها بخشنامه عدم اخذ اجباری وجه اجرا نمی‌شود یا فضای فیزیکی مدارس بگونه‌ای است که نمی‌توان آنطور که خواسته می‌شود، بخشنامه سیستم گرمایشی اجرا شود. وی ادامه می‌دهد: البته بعضی جاها نیز ضعف‌های مدیریتی وجود دارد و باعث می‌شود بخشنامه‌ها به خوبی اجرا نشود؛ ما در کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس این موارد را مطرح می‌کنیم. عباسی اظهار می‌دارد: بخشنامه‌هایی که از ستاد به صف می‌آید به صورت کلی است و درصد زیادی در مدارس قابلیت اجرا وچود دارد ولی در مدارسی که قابلیت اجرا وجود ندارد باید شورای آموزش و پرورش مناطق یا استان، این موانع را برطرف کنند. وی می‌افزاید: اینطور نیست که بگویند صدرصد همه زمینه‌ها فراهم است و هر دستورالعمل که آمد باید اجرا شود بلکه یک جاهایی ضعف در سیستم مدیریتی وجود دارد که باید اصلاح شود و یک جاهایی هم هماهنگی با ادارات و سازمان‌ها می خواهد؛ در مجموع اینها باید رعایت شود تا دستورالعملی که از ستاد به صف می‌آید، اجرایی شود. * تنها با صدور بخشنامه مشکلات حل نمی‌شود/باید فکری کرد به نظر می‌آید که وزیر آموزش و پرورش و مدیران وی باید در جهت اجرایی شدن بخشنامه‌ها گام بر دارند و نمی‌توان به صرف صدور بخشنامه، مشکلات ایجاد شده برای دانش‌آموزان و خانواده‌ها را بر گردن دیگری انداخت. شاید نظارت، نخستین راه‌حل برای این مشکل به نظر آید اما تفاوت‌های مدارس را چگونه باید توجیه کرد و آیا دیگر زمان آن نرسیده است که برای بخشنامه‌های بی‌رویه‌ای که از ستاد به صف می‌آید، اندیشه‌ای کرد؟
