مددکار اجتماعی دلقک یا بیمار افسرده!

مددکار اجتماعی گاهی لازم است همکاران را وجد در بیاورد فضای شاد و پویایی ایجاد کند و خنده بر لبان خستگیها و نامیدیها به ارمغان بیاورد. تصور نشود مددکار اجتماعی فردی سبک عقل و یا دلقک باشد اون نیز دارای مشکلات خودش همچون سایرین است اما شادی و نشاط دیگران را بر خود ترجیح می دهد.مددکار خودش را وقف دیگران کرده است.
تلاش برای تغییر و بقای دیگران. دستگیری و خدمت شرافتمندانه. چقدر زیباست کمک کردن به دیگران. کمک کردن به آسیب پذیرترین اعضای خانواده بانک. اما این مسرت و شادابی همیشه دوام نمی یابد و گاهی با فوت بیماری متوقف می شود. نکند که کوتاهی کرده ام؟ هر چند از کوچکترین خدمتی دریغ نکرده ام.بهترین و رویایی ترین دوران وقتی است که بیماری بهبود پیدا می کند.
یک سازمان و چندین خانواده شاد می شود. خوشحالی عجیبی تمام وجود مددکار را فرا می گیرد.او گاهی خسته و پریشان می شود گاهی نامید می شود دیدن مسایل و مشکلات بیماران، انس با آنها، تلاش برای یاریگری او را خسته نمی کند.
آنچه او را پریشان می کند مرگ بیماری است که سالها با او نشست و برخاست داشت.
از نزدیک در جریان امورات بودن با مددجو و بیمارش و انس محبت و مهربانی. اما حذف و فوت گاه به گاه بیماران همچون تیری بر قلب و خاطراتش فرود می آورد. دوست و همکار بیمارش که مدت زمانی رابطه خدمت و دستگیری داشت و ناخودآگاه دوستی و هم مشربی از کالبد این رابطه مستخرج شده بود به ناگاه همه معادلات از بین می رود.
مددکار اجتماعی بیمار روانی نیست.
اما گاهی رنجش جسمانی و فوت انها، کل کالبد وجودی مددکار را بر هم می زند. و متاثر می شود. و این درد و رنج و فقدان در محل کار نمی ماند بلکه وارد شخصیت و زندگی اش می شود. و این فرایند همیشه ادامه دارد. او افسرده و بیمار نمی شود. اما ممکن است در اذهان عموم چنین بینشی شکل بگیرد.
مددکار اجتماعی پزشک نیست.
بیماران را درمان نمی کند. ولی با جانفشانی و بازی کردن نقش صبور، برای بهبودی و سلامت کارکنان و خانواده اشان، گاهی نقش موثرتری از سایر درمانگران دارد. او نه دلقک است و نه بیمار روانی. مددکار کسی است که همیشه عم درد و رنج دیگران را بر سینه دارد. او خودش نیست و نمی تواند باشد.