چرا خمیازه واگیردار است؟
یافته‌های یک مطالعه که پیش‌تر در نشریه علمی روانشناسی تکاملی منتشر شد، نشان می‌داد که خمیازه به خنک شدن مغز کمک می‌کند.
این اثر خنک‌کننده، هوشیاری و کارایی ذهنی فرد را افزایش می‌دهد و اگر خمیازه در میان اعضای یک گروه گسترش یابد، این می‌تواند سطح هوشیاری کلی گروه را افزایش دهد.
مطالعات جدیدتر نیز نشان داده‌اند که مشاهده خمیازه دیگران می‌تواند توانایی افراد را در تشخیص خطر افزایش دهد. امری که از فرضیه بالا پشتیبانی می‌کند.
هم‌زمان‌سازی گروهی از طریق خمیازه
فرضیه دیگری نیز در این خصوص مطرح است که می‌گوید خمیازه واگیردار برای هم‌زمان‌سازی فعالیت‌های گروهی تکامل یافته است.
از آن‌جا که خمیازه معمولا بخشی از چرخه‌های طبیعی شبانه‌روزی است و انتقال بین حالت‌های فعالیت را نشان می‌دهد، گسترش آن در گروه ممکن است به هماهنگی رفتاری و زمانی میان اعضا کمک کند.
مطالعه‌ای بر شیرهای وحشی آفریقایی نشان داد شیرهایی که خمیازه سایر شیرها را تقلید می‌کردند، ۱۱ برابر بیشتر رفتار آن‌ها را تقلید کردند نسبت به شیرهایی که خمیازه نکشیده بودند.
آیا همه به یک اندازه خمیازه واگیردار را تجربه می‌کنند؟
پاسخ به این سوال منفی است. در مطالعات انجام‌گرفته، حدود ۴۰ تا ۶۰ درصد از افراد با دیدن خمیازه دیگران خودشان نیز خمیازه می‌کشند.
این در حالی است که نتایج تکان‌دهنده دیگری نیز در این باره وجود دارد. یکی از یافته‌های نسبتا ثابت این است که افراد دارای امتیاز‌های بالا در ویژگی‌های روان‌پریش‌گونه (مثل خودمحوری، بی‌احساسی و سوءاستفاده از دیگران) دارند، کمتر تحت‌تأثیر خمیازه مُسری قرار می‌گیرند.
با این حال دکتر سویت می‌گوید: «در نهایت، خمیازه واگیردار کمتر مربوط به خستگی است و بیشتر به اتصالات اجتماعی مربوط می‌شود. این نوعی هم‌زمان‌سازی بی‌سروصدا در مغز ما با اطرافیان و حتی حیوانات خانگی‌مان است.»
این اثر خنک‌کننده، هوشیاری و کارایی ذهنی فرد را افزایش می‌دهد و اگر خمیازه در میان اعضای یک گروه گسترش یابد، این می‌تواند سطح هوشیاری کلی گروه را افزایش دهد.
مطالعات جدیدتر نیز نشان داده‌اند که مشاهده خمیازه دیگران می‌تواند توانایی افراد را در تشخیص خطر افزایش دهد. امری که از فرضیه بالا پشتیبانی می‌کند.
هم‌زمان‌سازی گروهی از طریق خمیازه
فرضیه دیگری نیز در این خصوص مطرح است که می‌گوید خمیازه واگیردار برای هم‌زمان‌سازی فعالیت‌های گروهی تکامل یافته است.
از آن‌جا که خمیازه معمولا بخشی از چرخه‌های طبیعی شبانه‌روزی است و انتقال بین حالت‌های فعالیت را نشان می‌دهد، گسترش آن در گروه ممکن است به هماهنگی رفتاری و زمانی میان اعضا کمک کند.
مطالعه‌ای بر شیرهای وحشی آفریقایی نشان داد شیرهایی که خمیازه سایر شیرها را تقلید می‌کردند، ۱۱ برابر بیشتر رفتار آن‌ها را تقلید کردند نسبت به شیرهایی که خمیازه نکشیده بودند.
آیا همه به یک اندازه خمیازه واگیردار را تجربه می‌کنند؟
پاسخ به این سوال منفی است. در مطالعات انجام‌گرفته، حدود ۴۰ تا ۶۰ درصد از افراد با دیدن خمیازه دیگران خودشان نیز خمیازه می‌کشند.
این در حالی است که نتایج تکان‌دهنده دیگری نیز در این باره وجود دارد. یکی از یافته‌های نسبتا ثابت این است که افراد دارای امتیاز‌های بالا در ویژگی‌های روان‌پریش‌گونه (مثل خودمحوری، بی‌احساسی و سوءاستفاده از دیگران) دارند، کمتر تحت‌تأثیر خمیازه مُسری قرار می‌گیرند.
با این حال دکتر سویت می‌گوید: «در نهایت، خمیازه واگیردار کمتر مربوط به خستگی است و بیشتر به اتصالات اجتماعی مربوط می‌شود. این نوعی هم‌زمان‌سازی بی‌سروصدا در مغز ما با اطرافیان و حتی حیوانات خانگی‌مان است.»
