اصطلاح «روان درمانگر» اصطلاحی کلّی است که به افراد مختلفی، با مدارج علمی متفاوت، اطلاق می‌گردد. متأسفانه به دلیل آن که شناخت عمومی نسبت به این که روان درمانگر باید دارای چه صلاحیت‌های علمی باشد در سطح مناسبی نیست، برخی افراد تنها با گذراندن یک یا دو دوره چند ماهه به این کار حساس می‌پردازند و سلامت روانی جامعه را با خطرات جدّی روبرو می‌سازند.
در این مقاله شما را باتخصص‌های مختلفی که در این رشته وجود دارد و حدود اختیارات درمانی هر یک آشنا می‌کنیم. •روان‌پزشک
◦دارای درجه دکتری پزشکی به اضافه دوره تخصصی روان‌پزشکی.
◦روان‌پزشک باید موفق به گذراندن امتحان بورد تخصصی در پایان دوره خود گردد.
◦روان‌پزشکان می‌توانند برای بیماران دارو تجویز کنند.

•روان‌شناس
◦دارای درجه کارشناسی ارشد روان‌شناسی با یک تا دو سال آموزش تکمیلی.
◦دارای درجه دکتری روان‌شناسی که معمولاً با 4 سال آموزش روان‌شناسی بعد از دوره کارشناسی همراه است.
◦در بسیاری از کشورها روان‌شناسان قبل از آن که اجازه کامل روان درمانی دریافت کنند باید یک تا دو سال زیر نظر یک روان‌شناس دیگر تجربه کاری کسب کنند.

•مشاور
◦دارای دو تا سه سال آموزش‌های دانشگاهی در روش‌های مشاوره.
◦حوزه‌های تخصصی شامل ازدواج، مشاوره خانواده، مشاوره تحصیلی و مشاوره اجتماعی می‌باشد.

•مددکار اجتماعی
◦دارای تقریباً 2 سال آموزش دانشگاهی به همراه تکمیل دوره دستیاری و تجربه کار زیر نظر روان‌شناس یا مددکار اجتماعی.
◦برخی مددکاران اجتماعی ممکن است دارای مدرک کارشناسی ارشد در امور اجتماعی بوده و یا تجربه کارهای بالینی زیر نظر روان‌شناسان و دیگر متخصصان را داشته باشند.

•سرپرستار روان‌پزشکی
◦دارای درجه کارشناسی ارشد یا بالاتر در پرستاری سلامت روانی یا روان‌پزشکی.
◦سرپرستار روان‌پزشکی می‌تواند به ارزیابی بیمار و تشخیص اختلال بپردازد و نتیجه را به روان‌پزشک گزارش کند. ◦روان‌پزشک می‌تواند برخی از روان درمانی‌ها را به سرپرستار روان پزشکی محوّل کند.
◦سرپرستار روان‌پزشکی به عنوان پرستار متخصص بالینی در مکان‌های مختلف نظیر بیمارستان‌ها، درمانگاه‌های خصوصی، اورژانس‌های روان‌پزشکی و مراکز درمان اعتیاد و سوء مصرف مواد کار می‌کند.


ترجمه: روان‌یار

منبع
"Who Can Provide Psychology?", Kendra Van Wagner,
http://psychology.about.com