زد و خوردهاي خواهر و برادري

والدين چگونه مي توانند دعواي فرزندان را ختم به خير کنند
از جمله هدف هاي والدين، تشکيل خانواده اي است که در آن صلح و آرامش ميان فرزندان حاکم باشد، در برخي موارد حتي يکي از انگيزه هاي تعدد فرزندآوري جلوگيري از تنها ماندن فرزندان و داشتن همدم و همراهي صميمي در سال هاي آتي است، اما اين منظور در تمامي خانواده ها محقق نمي شود و بسياري از والدين اغلب شاهد چالش، بحث و حتي برخوردهاي فيزيکي بين فرزندان هستند که احتمالا اين امر به شدت آن ها را آشفته مي سازد.
با اين حال، رعايت چند نکته دفعات و شدت چنين رفتارهايي را کاهش مي دهد:

علت دعواها را مشخص کنيد
توجه به دلايل زيربنايي دعواهاي فرزندان تا حد زيادي از بحث هاي بيشتر در آينده جلوگيري مي کند. به عنوان مثال گاهي اوقات اين دعواها بر سر اسباب بازي يا وسايلي است که هر دو به آن نياز دارند اما والدين به اندازه کافي آن وسيله خاص را تهيه نکرده اند، در اين شرايط مي توان امکانات لازم را فراهم کرد يا براي استفاده هر يک از بچه ها قوانيني وضع کرد. همچنين بسياري از دعواها نيز به علت بي برنامه بودن، کسل شدن و يا حتي گرسنگي بچه ها روي مي دهد به همين دليل بهتر است در حين بازي يا انجام فعاليت روزمره شان گاهي با فواصل منظم به آن ها سر بزنيد، ميان وعده اي برايشان ببريد يا کمي با آن ها صحبت کنيد.

کمبود توجه را جبران کنيد
«نياز به توجه» شايد يکي از دلايل شکل گيري دعوا ميان فرزندان باشد زيرا تا زماني که آن ها بدون دعوا مشغول کارهاي خود هستند، توجهي از سوي شما دريافت نمي کنند، اما با آغاز جر و بحث ها مسلما وقتي را به آن ها اختصاص خواهيد داد پس سعي کنيد وقتي مشغول کارهاي مطلوبي مثل نقاشي يا ساختن کاردستي هستند نيز به آن ها توجه کنيد. علاوه بر اين ضرورتي ندارد که در تمامي جر و بحث ها مداخله کنيد گاهي بهتر است خود کودکان مشکلات شان را حل کنند.

تبعيض قائل نشويد
در برخي موارد رفتار والدين يا برخي از آشنايان باعث اختلاف ميان فرزندان مي شود يکي از اين مشکلات مقايسه کردن کودکان با يکديگر يا سرزنش يکي از آن ها با به رخ کشيدن رفتار ديگري است. اين کار ضمن ايجاد احساس حسادت، روابط و همکاري صميمانه ميان آن ها را تخريب مي کند. بهتر است ويژگي هاي خوب هر فرزند را مورد توجه قرار دهيد تا هر يک از آن ها بداند که او را هم دوست داريد و نيازي به اثبات اين موضوع از طريق آزار کودک ديگر وجود ندارد.

گفت وگو را فراموش نکنيد
به ديگر نيازهاي عاطفي کودک نيز توجه کنيد، دقت کنيد که آيا آن روز (هنگام دعوا) کودک با تنش يا مشکل خاصي مواجه بوده است. بدين منظور زماني را براي گفت وگو درباره افکار و احساسات هر يک از فرزندان تان اختصاص دهيد با اين کار علاوه بر بهبود رابطه عاطفي ميان خود و فرزندان مي توانيد مشکلات را به صورت ريشه اي ارزيابي کنيد.
پاداش دهيد، جريمه کنيد
چند قانون کوچک را تعيين کنيد، به خصوص قوانيني درباره جلوگيري از برخوردهاي فيزيکي؛ اين قوانين را به هر دو کودک اعلام کنيد در صورتي که يکي از فرزندان به قوانين پايبند نبود و به کودک ديگر آسيب رساند جريمه اي در نظر بگيريد. همچنين در صورت روي ندادن بحث و دعوا در هر روز پاداش هايي را که براي آن ها تعيين کرده ايد در اختيارشان بگذاريد البته نسبت به اين تشويق ها نيز پايبند باشيد.

انفرادي...!
وقتي فرزندان به طور مکرر برخوردهاي فيزيکي دارند آن ها را موقتا به اتاق هاي مجزا بفرستيد. در اين مدت، آن ها اجازه ندارند از تلويزيون يا بازي هاي رايانه اي استفاده کنند و بايد به تنهايي خود را سرگرم کنند، اين کار باعث مي شود قدر لحظه هاي با هم بودن را بهتر بدانند.

هميشه حق با کتک خورده نيست
هميشه حق با کودک آسيب ديده، گريان يا کوچک تر نيست هر چند کتک زدن راه حل عاقلانه اي نبوده است اما والدين بايد نسبت به رفتارهاي قبل از دعوا نيز حساس باشند و بايد براي هر دو کودک براساس نوع رفتارشان برخورد ويژه اي تعيين شود.

رفتارهاي خود را اصلاح کنيد
گاهي کودکان اين رفتارها را از کارتون ها، بازي هاي رايانه اي، هم سالان و يا حتي والدين مي آموزند، در اين صورت بهتر است برنامه هاي ديگري را براي آن ها تهيه کنيد، محيط هاي مناسب تري را انتخاب کنيد و رفتارهاي خود را اصلاح کنيد.

شرايط سني را در نظر بگيريد
کودکان در سنين ۲ تا ۴ سالگي از نظر حس مالکيت و تماميت خواهي در اوج قرار دارند در نتيجه لجبازي بيشتري ممکن است نشان دهند و هم زمان والدين از فرزند بزرگ تر انتظار صبوري بيشتري دارند در نتيجه دايم به او تذکر مي دهند که تو بزرگ تر هستي و بايد رعايت حال خواهر يا برادر کوچک ترت را بکني حال آن که کودک بزرگ تر نيز ممکن است در سني باشد که هنوز به توجه و محبت بسياري نياز دارد.
بنابراين توجه به مراحل رشد و در نظر گرفتن مشکلات ويژه هر خانواده حائز اهميت است.در نهايت چنان چه پرخاشگري کودکان همراه با برخوردهاي فيزيکي و خشن تداوم يابد و آسيب هاي جدي روابط يا سلامت آن ها را تهديد کند ممکن است اين رفتار نشانه اي از يک اختلال يا مشکلي بزرگ تر باشد در اين صورت بهتر است مشکل خود را با يک روان شناس يا روانپزشک در ميان بگذاريد.