ميگنا: در بخشیدن لذتی است که در روابط انسانی کمتر مشابه آن لذت را می توان یافت. انسان وقتی بدون چشمداشت می بخشد خود را در مرحله دیگری از هستی قرار می دهد. مرحله یکی شدن با کائنات و بازگشت به اصل خود.
لمس کردن ریشه های تنومند وجود.
عبور از مجرای باریک و تاریک زمینی و پاگذاشتن به عرصه ای ورای منطق انسانی.
وفتی می بخشیم می دانیم که همزمان داریم قسمتی از وجودمان را صیقل می دهیم در حالیکه به دیگری جلا بخشیده ایم. دو تکه سنگ اگر به هم ساییده شوند هردو صیقل می خورند.

انسانهای بخشنده پارادایم ذهنی متفاوتی دارند. آنها بصورت صریح یا تلویحا می دانند که با بخشش به آنها افزوده می شود. می دانند که با بخشش خود را دگرباره می آفرینند. می دانند که در همان لحظه قسمتی از وجود خود را از درد مالکیت رهانیده اند.
آری درد مالکیت!
مالکیت و انحصار تنها به مادیات بر نمی گردد. بلکه احساسها و هیجانها را نیز می توان محصور کرد و فرمانده بی چون و چرای قلمرو آنان شد.
هر چیزی که جریان نداشته باشد می پوسد!
عشق و محبت اگر ابراز نشود گند می زند!
واژه اگر جاری نشود میمیرد!
هیجان اگر بدون عاطفه باشد سرکوب و در نهایت تعارض روانی را به دنبال دارد.
براستی فقیر و غنی بودن در "داشتن" نیست. فقیر کسی است که فکر می کند همیشه نیاز دارد. و برای به دست آوردن رضایت خود همواره چشم به بیرون دوخته است. چنین کسی همواره دریافت کننده است. هر چقدر به دست می آورد باز در اندیشه بیشتر است. غافل از اینکه آرامش از بیرون ارزانی نمی شود! و اما غنی نیز کسی نیست که از انبوه کالاها مالامال است.
غنی کسی است که می داند رضایت و آرامش از درون می جوشد. و چون این را می داند با قلبی باز می بخشد.
می داند که آرامش از به جریان افتادنها ناشی می شود نه از به دست اوردنها چشم به درون می گشاید.
به قلب خود گوش فرا می دهد و با به جریان انداختن عواطف و داشتنیهای خود آلودگیهای ذهن خود را می زداید. فقر تنها از تفکر فقیر سرچشمه می گیرد. فقر از سکون می آید. فقر از انباشتگی می آید.
هیجانهایت را به جریان بینداز.
ابراز کن . به حرکت درآور. لنگرهایت را رها کن تا باد به بادبانهایت بوزد. آن گاه رقص کشتی وجودت را بر اقیانوس هستی بنگر! 
-
نوشته: بابک رزمگیر (روانشناس بالینی)