پندارهایی درباره خودکشی
پندار یک. صحبت یا پرسش درباره خودکشی ممکن است به اقدام به خودکشی بینجامد.
واقعیت. اگر فردی دارای افکار خودکشی باشد، مهم است که به او اجازه ابراز دهیم. گوش کردن به افراد کمک میکند تا از احساس تنهایی و درماندگی آنها کاسته شود.
پندار دو. افرادی که درباره اقدام به خودکشی صحبت می‌کنند، خودکشی نمی‌کنند.
واقعیت. درصد بالایی از افرادی که درباره اقدام به خودکشی صحبت می‌کنند، خودکشی یا تلاش برای خودکشی کرده‌اند. جدی گرفتن هر تهدید به خودکشی حائز اهمیت است.
پندار سه. تلاش برای خودکشی، تکانشی است. افراد بدون فکر کردن به پیامدها اقدام به خودکشی می‌کنند.
واقعیت. ممکن است اقدام به خودکشی تکانشی باشد، اما فکر کردن به آن تکانشی نیست. علائم هشداردهنده‌ای وجود دارند که اگر نسبت به آنها حساس باشیم، متوجه‌شان می‌شویم.
پندار چهار. فکر کردن، تلاش کردن، یا اقدام به خودکشی عملی بزدلانه است.
واقعیت. افرادی که خودکشی را به عنوان گزینه جایگزین در نظر می‌گیرند، ممکن است در حال تجربه رنج و درماندگی طاقت‌فرسایی باشند.
پندار پنج. افرادی که فکر خودکشی دارند یا اقدام به خودکشی می‌کنند، دوست دارند بمیرند.
واقعیت. اغلب افرادی که به خودکشی فکر می‌کنند یا به آن اقدام می‌کنند، نسبت به مرگ دوسوگرایی دارند و بلکه بیشتر مایلند دردی که در آن هستند تسکین یابد.
پندار شش. افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند، مبتلا به بیماری روانی هستند.
واقعیت. خودکشی بیماری روانی نیست. خودکشی می‌تواند یک فکر یا رفتار باشد که افراد به دلایل مختلفی به آن رسیده‌اند. خودکشی تصمیمی است که پس از سفری دردناک و ناامیدکننده به آن رسیده‌اند.
پندار هفت. افکار خودکشی می‌توانند ارثی باشند.
واقعیت. افراد ممکن است بیماری روانی را به ارث برند، اما فکر خودکشی به طور مستقیم به ارث نمی‌رسد.
پندار هشت. بهبود افسردگی ریسک خودکشی را کاهش می‌دهد.
واقعیت. بهبود خلق به معنای کاهش ریسک خودکشی نیست. بلکه ممکن است فرد برای اقدام به خودکشی در عمل، انرژی لازم را به دست آورد.
واقعیت. اگر فردی دارای افکار خودکشی باشد، مهم است که به او اجازه ابراز دهیم. گوش کردن به افراد کمک میکند تا از احساس تنهایی و درماندگی آنها کاسته شود.
پندار دو. افرادی که درباره اقدام به خودکشی صحبت می‌کنند، خودکشی نمی‌کنند.
واقعیت. درصد بالایی از افرادی که درباره اقدام به خودکشی صحبت می‌کنند، خودکشی یا تلاش برای خودکشی کرده‌اند. جدی گرفتن هر تهدید به خودکشی حائز اهمیت است.
پندار سه. تلاش برای خودکشی، تکانشی است. افراد بدون فکر کردن به پیامدها اقدام به خودکشی می‌کنند.
واقعیت. ممکن است اقدام به خودکشی تکانشی باشد، اما فکر کردن به آن تکانشی نیست. علائم هشداردهنده‌ای وجود دارند که اگر نسبت به آنها حساس باشیم، متوجه‌شان می‌شویم.
پندار چهار. فکر کردن، تلاش کردن، یا اقدام به خودکشی عملی بزدلانه است.
واقعیت. افرادی که خودکشی را به عنوان گزینه جایگزین در نظر می‌گیرند، ممکن است در حال تجربه رنج و درماندگی طاقت‌فرسایی باشند.
پندار پنج. افرادی که فکر خودکشی دارند یا اقدام به خودکشی می‌کنند، دوست دارند بمیرند.
واقعیت. اغلب افرادی که به خودکشی فکر می‌کنند یا به آن اقدام می‌کنند، نسبت به مرگ دوسوگرایی دارند و بلکه بیشتر مایلند دردی که در آن هستند تسکین یابد.
پندار شش. افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند، مبتلا به بیماری روانی هستند.
واقعیت. خودکشی بیماری روانی نیست. خودکشی می‌تواند یک فکر یا رفتار باشد که افراد به دلایل مختلفی به آن رسیده‌اند. خودکشی تصمیمی است که پس از سفری دردناک و ناامیدکننده به آن رسیده‌اند.
پندار هفت. افکار خودکشی می‌توانند ارثی باشند.
واقعیت. افراد ممکن است بیماری روانی را به ارث برند، اما فکر خودکشی به طور مستقیم به ارث نمی‌رسد.
پندار هشت. بهبود افسردگی ریسک خودکشی را کاهش می‌دهد.
واقعیت. بهبود خلق به معنای کاهش ریسک خودکشی نیست. بلکه ممکن است فرد برای اقدام به خودکشی در عمل، انرژی لازم را به دست آورد.
مرجع : وب سایت دکتر نیما قربانی
