رشد قوه استدلال در کودک از ۳ تا ۴ سالگي آغاز مي شود و والدين مي توانند با آموزش همدلي، وجدان و خويشتن داري به کودک، به وي کمک کنند که در اين مراحل تثبيت نشود. در غير اين صورت کودک با همان شيوه استدلال وارد دنياي بزرگسالي و زندگي مشترک شده و دچار مشکلات زيادي مي شود. مسعود هنربخش، کارشناس ارشد روان شناسي باليني با بيان اين مطلب، به خراسان مي گويد: وقتي مي گوييم همسران کودکانه با هم رفتارمي کنند در واقع منظورمان اين است که از نظر رواني رشد نکرده اند و نتوانسته اند قدرت استدلال خود را بالا ببرند.

هنربخش ادامه مي دهد: استدلال يک کودک ۳ تا ۴ ساله خودمحورانه است يعني وقتي چيزي مي خواهد فقط به خواسته اش فکر مي کند و قادر نيست بپذيرد که چيزي ممکن است مانع برآورده شدن خواسته اش شود. در دوران قبل از دبستان اين گونه استدلال مي کند که بايد برخي کارها را به دليل تنبيه نشدن انجام داد. کودک در اين سن به هنگام انجام کار نادرست با خود مي انديشد که آيا انجام آن کار به دردسرش مي ارزد يا خير. سپس در سال هاي اوليه دبستان زماني کار درستي انجام مي دهد که نفعي برايش داشته باشد و نيازهايش برطرف شود. به عنوان مثال مداد خود را به دوستش قرض مي دهد به شرط اين که خودکاري از وي بگيرد. نکته اين جاست که اگر کودک در اين مراحل تثبيت شود، همين قوه استدلال را با خود به زندگي مشترک مي آورد و همين گونه استدلال مي کند. توقع دارد همسرش فقط به خدمت کردن او بينديشد و استدلال هايش خودمحورانه است يا برخي کارها را به دليل اين که به دردسر مي افتد انجام نمي دهد و يا پس از هر کاري، عوض آن را از همسرش مطالبه مي کند. تمامي اين رفتارها که متاسفانه در بين همسران جوان شيوع زيادي دارد، ناشي از همين نکته است که قوه استدلال فرد به بلوغ نرسيده و رشد نکرده است. در واقع والدين بايد با پرورش فضايل اخلاقي و همدلي و خويشتن داري کودکان را از مراحل استدلال خودمحورانه عبور دهند و آن ها را به سمت انجام کارهاي خوب هدايت کنند. در نوجواني، رفتار خوب براي دريافت تاييد ديگران صورت مي گيرد و پس از آن تبعيت از قانون و آگاهي از اصول و ارزش هاي اخلاقي باعث مي شود فرد کار درست و اخلاقي را انجام دهد.