يكي از دغدغه‌هاي اصلي خانواده‌هايي كه بيش از يك فرزند دارند، جنگ و دعوا بين فرزندان است. والدين انتظار دارند به جاي رقابت، حسادت و مشاجره بين فرزندان‌شان شاهد رفاقت آنها با هم باشند. روانشناسان عقيده دارند كه منشاء جنگ و دعوا بين فرزندان از حسادت و رقابت آنها و تمايل شديدشان به عشق انحصاري والدين سرچشمه مي‌گيرد و از آنجا كه براي مورد توجه واقع شدن يا فرزند بهتر بودن، مجبورند با خواهر يا برادر خود سهيم شوند پس تعجبي ندارد كه فرزندان براي در اختيار داشتن همه توجه والدين، تلاش و مبارزه كنند. اما در اين زمينه والدين اكثرا واكنش‌هاي اشتباهي از خود نشان مي‌دهند مانند عدم توجه به احساسات و نظر فرزندان، تبعيض، تهديد كردن، عدم توجه به تفاوت‌هاي فردي، در بن بست قرار دادن، قضاوت و جانبداري كردن، امر و نهي‌هاي مكرر و... مشاوران كودك بر اين باورند كه به جاي استفاده والدين از شيوه‌هاي فوق بهتر است به پيشنهاداتي كه آنها ارايه داده‌اند، توجه كنند و به‌كار گيرند چراكه آثار آن در طولاني‌مدت نشان داده كه مشاجره و دعوا بين فرزندان كمرنگ شده است:
- والد چه پدر و چه مادر بهتر است قبل از هر چيز مهارت گوش دادن فعال را بياموزد به صورتي كه هنگام مشاجره وقتي فرزندان ساكت شدند، سعي كنند كه به حرف‌هايشان فعالانه گوش دهند و احساسات آنها را درك كنند.
- از مقايسه كردن فرزندان بپرهيزند، چه مقايسه خوشايند باشد چه ناخوشايند. از عباراتي چون ببين خواهرت چقدر زود مي‌خوابد يا از برادر بزرگ‌ترت ياد بگير يا... استفاده نكنند.
- براي فرزند آسيب‌زننده و آسيب‌ديده هنگام بحث و مشاجره اسم نگذارند. مثلا از لغاتي چون قلدر، بيچاره، بي‌عرضه و... استفاده نكنند چراكه ممكن است بچه‌ها را در چنين نام‌ها و نقش‌هايي محبوس كنند و به آنها بهانه‌اي براي دست انداختن يكديگر با همين برچسب‌ها داده شود.     شرق