بسیاری از شما پدر و مادرها از خود می پرسید که فرزندتان از چه سنی می تواند تنها بخوابد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ یکی از مسائل مهمی که ذهن بیشتر والدین جوان را مشغول می‌کند، این است که باید فرزندشان را در اتاق خودشان بخوابانند یا اینکه او را از همان ابتدا به خوابیدن در اتاقش عادت دهند.
به طور كلي در يك سال اول بهتر است شيرخواران در معرض ديد والدين باشند. به همين دليل توصيه مي‌كنيم حتي اگر اتاق جدايي براي فرزند در نظر گرفته مي‌شود، در معرض ديد والدين باشد. حضور كودك در كنار والدين، به مادر و پدر امكان مي‌دهد كه تنفس و وضعيت خوابيدنش را هنگام خواب بررسي كنند.
بعد از يك سال، به خصوص در مورد كودكاني كه شير مادر نمي‌خورند، بهتر است جاي خواب آنها را جدا كرد.
بهترين راه اين است كه فرزندمان را عادت دهيم خودش در تختش تنها بخوابد. اينكه او را بخوابانيم و بعد در تخت بگذاريم، كار صحيحي نيست. بايد از ابتدا فرزند را به‌طوري بار بياوريم كه بداند در مورد اين مساله جدي و قاطع هستيم.
مادر نبايد به تخت كودك برود يا در اتاق او روي زمين بخوابد زيرا اين كارها هم تفاوتي با خوابيدن كودك در اتاق والدين ندارد. بايد كودك حس كند مادر حضور دارد ولي اين حضور به معني خوابيدن كنار او نيست.
نکته: جداكردن كودك از والدين و خواباندن مستقل او در اتاقش كمي زحمت دارد و گاهي يكي، دو ماه طول مي‌كشد. اگر شب تا صبح كودك چند بار بلند شد، بايد والدين به نوبت، او را به اتاق خودش ببرند و اجازه ندهند بينشان بخوابد. مشكل برخي خانواده‌ها اين است كه يك هفته، 10 روز و حتي يك ماه اين روش را ادامه مي‌دهند اما يك شب كه كودك وارد اتاق والدين مي‌شود، به دليل بي‌حوصلگي او را به تخت خودش بازنمي‌گردانند. همين كار باعث مي‌شود تمامي زحماتشان هدر برود و مادر مجبور شود اين مسير را دوباره طي كند.
دریافت صفحه با کد QR