کودکان بی سرپرست به آسانی احساس آزردگی می کنند، کمبود اعتماد به نفس دارند، هیجانات قوی برگشت پذیر دارند، بی درنگ بودن محبت از طرف آنها، بی ثباتی شخصیت و تزلزل در رفتار و تصمیم گیری، گریز از زندگی اجتماعی، ترس واضطراب دائمی، عصیان گری و سرکشی و شب ادراری از عوارض و علائم آسیب زای عدم توجه به محیط پرورشگاه ومراکز نگهداری به کودکان است.
رفتار ودلبستگی کودکان پرورشگاهی از کودکان خانواده دار دلهره آمیز تر است وترس آنان از غریبه ها بیشتر است چرا که تجربه آنها در مورد موضوع دلبستگی شگفت انگیز نیست واینها پایه های انتظار آینده او در مورد دسترسی و واکنش موضوع دلبستگی خود دارند که معمولا نیازهای عاطفی آنان را پاسخ می گویند در حالی که کودک پرورشگاهی در جهانی متفاوت زندگی می کند و نیازهای عاطفی او بر آورده نشده است و امیدی به بازگشت پدر و مادر خود ندارند.

وابستگی دلهره آور پس از یک دوره جدایی یا نگهداری روزانه توسط یک فرد جانشین پس از یک دوره جدایی به وجود می آید، مخصوصا اگر نگهداری از کودک برعهده افراد غریبه باشد که در مراکز نگهداری این کودکان به دلیل تغییر مداوم مربی پرورشگاه و به وجود آمدن وابستگی های کوتاه مدت و سرپرستی شدن توسط افراد متفاوت، از این کودکان یک شخصیت شکننده به وجود می آید که نمی تواند با مربی و اطرافیان خود احساس نزدیکی و احساس فهمیده شدن کند.

وابستگی دلهره آمیز باعث تاخیر در روند رشد تکاملی و ایجاد مشکل در برقراری ارتباط با همسالان، اعتماد به دیگران، صداقت و آموختن مهارتهای اجتماعی و درسی می شود و به نظر روانشناسان و جامعه شناسان بهترین محیط برای پرورش کودکان، محیط خانواده است. زیرا کودکان علاوه بر امکانات مادی نیازمند امکانات معنوی و محبت هستند پس جامعه و مسئولین نباید در بهبود وضع ای کودکان بی توجهی کنند.