اگر معلمی با لبخند وارد کلاس می شد، بچه ها را تنبیه نمی کرد و با دانش آموزان صمیمی و رفیق بود، آن سال تحصیلی برایمان به بهشت تبدیل می شد، ولی اگر از شانس بد، معلمی اخمو و بد اخلاق که دست بزن هم داشت به پستمان می خورد، دیگر آن سال تحصیلی جهنم می شد که زنگ آخر کلاس برایمان حکم کلید فرار از آن جهنم را بازی می کرد.
واقعیت این است که اگر به گذشته و حال نگاه کنیم، همواره اخلاق معلم در مدرسه، یکی از عوامل موثر در تعیین سرنوشت بزرگسالان بوده است. چه بسیار دانش آموزانی که به دلیل تشویق و پیگیری معلمی دلسوز تا عالی ترین سطوح تحصیل را طی کرده اند و چه بسیار دانش آموزانی که به دلیل معلم های بداخلاق، برای همیشه از درس و تحصیل بیزار شده اند.
حال این روزها شورای عالی آموزش و پرورش از تصویب اولیه طرحی با عنوان سوگندنامه معلمی خبر داده و قرار است که این سوگندنامه، اخلاق معلمی را ارتقا بخشد و بر تعداد معلمان خوش اخلاق بیفزاید. دبیر کل این شورا توضیح داده است که بر اساس این طرح پیشنهادی، تمام فارغ التحصیلان مراکز تربیت معلم، دانشگاه فرهنگیان، شهید رجایی و دیگر معلمان جدیدالورود آموزش و پرورش در یک مراسم رسمی نسبت به ادای سوگند معلمی و امضای سوگندنامه اقدام خواهند کرد. گرچه صرف حضور پدیده ای به اسم سوگندنامه معلمی، امر مبارکی است که باید آن را به فال نیک گرفت، ولی حقیقت این که اخلاق معلمی با ادای یک سوگند و امضای یک برگه به دست نمی آید. به طور مثال، مشابه همین سوگندنامه نیز در جامعه پزشکان وجود دارد، ولی چه کسی است نداند سوگند پزشکی یک رویداد نمادین است و ربطی هم به اخلاق و انصاف پزشک ندارد.
در موضوع سوگند معلمی هم دقیقا همین حکایت حکمفرماست و اگر همچنان آموزش های کاربردی به معلمان درباره نحوه تدریس علمی و اخلاقی و همچنین نظارت دقیق بر فعالیت دبیران مدارس دست کم گرفته شود، آن گاه ادای سوگند معلمی هم در بهترین حالت، فقط یک مراسم شیک و دهان پرکن خواهد بود.