به گزارش ميگنا، علیرضا جعفری در گفت‌وگو با فارس، بازی‌ها را به عنوان ابزاری برای درمان رفتاری، برخی اختلالات به ویژه در کودکان کمرو عنوان کرد و اظهار داشت: کودکان کمرو قادر به برقراری ارتباط با اطرافیان خود نیستند. بنابراین برای درمان این رفتار آنها می‌توان از بازی‌های نمایشی استفاده کرد زیرا آنها از طریق نمایش‌های عروسکی و انگشتی می‌توانند ابزار وجود کنند.

وی افزود: افراد کمرو اعتماد به نفس پائینی دارند، بنابراین از طریق نمایش می‌توان نوعی بازی را برنامه‌ریزی کرد که طی آن 2 کودک در حال بازی کردن با یکدیگر هستند و کودکی دیگر آن طرف تنها ایستاده است. تنها نکته این بازی‌ها دادن نقش به کودک کمرو است. کودک کمرو در این بازی‌ها نقش کودک اجتماعی را بازی می‌کند.

این روانشناس تصریح کرد: وقتی می‌خواهیم از نوع رابطه معلم با دانش‌آموز یا والدین او مطلع شویم، نقش طرف مقابل را به کودک می‌دهیم تا متوجه اشکالات رابطه شویم همچنین برای اصلاح رفتار از نقش سوم استفاده می‌کنیم.

وی ادامه داد: نقش سوم معمولاً فردی منطقی است که خواسته‌ها و علایق طرفین در نظر گرفته و بهترین تصمیم را می‌گیرد. تغییر رفتار از این طریق با تغییر نگرش و بینش اتفاق می‌افتد.

این روانشناس ریشه کم‌رویی کودکان را ‌آموزش‌های اولیه دانست و افزود: کمرویی ریشه در بازخوردهایی دارد که کودک از اطرافیانش دریافت می‌کند. مثلاً پدر و مادری ناشنوا نمی‌توانند به بچه‌های خود که «غان و غون» می‌کنند بازخورد دهند به همین دلیل ممکن است آنها کمرو شوند و تکلم خوبی نیز نخواهند داشت.

وی با تأکید به والدین گفت: اجازه دهید فرزندانتان ابراز وجود کنند. بهتر است نظر کودکان را در موضوعاتی که مربوط به آنها است بدانیم. مثلاً می‌توان نظر آنها راجع به رنگ، وسایل مورد علاقه‌شان یا اسباب‌بازی و لباس دانست. پرسیدن سؤالاتی درباره پخت نوع غذا می‌تواند عزت نفس و خودکفایتی آنها را بالا ببرد.

وی ادامه داد: همچنین دادن مسئولیت برای چیدن سفره با نظارت والدین این حس را در کودک تقویت می‌کند.

جعفری خاطرنشان کرد: شخصیت در 6 سال اول زندگی شکل می‌گیرد که والدین و محیط خانواده در شکل‌گیری آن تأثیر بسزایی دارد. کمرویی در برخی موارد نشانه سبک فرزندپروری والدین و شیوه‌های تربیتی آنها است هر چند که گاهی نیز به دلیل مسائل فرهنگی و هنجارهای جامعه است.