آیا واقعا شرط لازم و کافی برای شناخته شدن فرد به عنوان دانشمندی بزرگ، دارا بودن یک رزومه چند کیلویی پر از مقالات رنگ‌ و وارنگ است؟
لازم به یادآوری نیست که خانم میرزاخانی دو سال قبل از دستیابی به مدال فیلدز، با همین رزومه در دانشگاه استنفورد به درجه پرفسوری رسیده‌اند.

در شرایط کنونی ایران شاید هیچ ملاکی غیر از مقاله‌شماری نتواند در مواردی همچون ارتقای استادان دانشگاه مورد استفاده قرار گیرد. اما موجب تاسف است که امروزه برخی افراد، دانشگاهیان را با خط‌کش تعداد مقاله اندازه می‌گیرند و در کمال ناباوری پیش می‌آید که در هنگام جدل‌های علمی به جای استدلال و استنتاج بحث تعداد مقالات طرفین پیش کشیده می‌شود تا با سو استفاده از "مغالطه توسل به شخص"، حرف خود را بر کرسی بنشانند (نمونه).
البته افراط در مقاله‌گرایی نباید موجب تفریط از سوی دیگر شود. انتشار مقاله کار ارزشمندی است.
دانشجوی تحصیلات تکمیلی (خصوصا دکترا) که نتواند نتیجه پژوهش خود را (حتی در قالب یک مقاله) منتشر کند باید به بقیه حق دهد که نسبت به ارزشمند بودن کارش به دیده تردید نگاه کنند.

منبع: استادان عليه تقلب