به گزارش مهر، بر اساس مطالعه ای که طی ۱۲ سال بر روی ۲۰۰۰ کودک در ایالت کبک کانادا صورت گرفت، پژوهشگران دریافتند که بیش از یک سوم از کودکانی که در سنین پایین تر ترس از شب را تجربه کرده اند به میزان بیشتری با احتمال خوابگردی در آینده مواجه خواهند شد.
یافته های فوق از این جهت حائز اهمیت است که والدین را نسبت به رفتارهای کودکانشان محتاط ترمی کند. در صورتی که کودکی ترس از تاریکی داشته باشد یا آن را در سنین پایین تر تجربه کرده باشد، والدین متوجه خواهند شد که فرزندشان احتمالا بعدها یعنی در سن ۱۰ و ۱۳ سالگی دچار اختلال خوابگردی خواهد شد.
این پژوهش همچنین نشان می دهد که اگر والدین خود در کودکی دچار چنین اختلالی بوده اند، احتمال این که فرزند آنها نیز آن را تجربه کند بیشتر است.
مطالعه فوق که توسط مرکز تحقیقات پیشرفته مونترال صورت گرفته نشان می هد که ۴۷.۷ درصد کودکانی که یکی از والدینشان دچار عارضه خوابگردی بوده، بعدها راه رفتن در خواب را تجربه خواهند کرد. اگر هر دوی والدین سابقه خوابگردی داشته باشند رقم فوق به ۶۱.۵ درصد افزایش می یابد.

یکی از پژوهشگران معتقد است که اختلال فوق ژنتیکی است و پیشگیری در چنین شرایطی بهترین نوع درمان محسوب می شود. خوابگردی، قدم زدن و انجام دادن کارهایی است که به صورت نیمه‌خودکار در ضمن خواب صورت می گیرد بی‌آنکه شخص در بیداری آنچه را انجام داده به یاد آورد. اصولاً خوابگردی منشا خانوادگی دارد و ارثی است. احتمال وقوع این اختلال در مردان بسیار بیشتر از زنان است.