این مطالعه با بررسی دو هزار و 589 بازمانده سرطان که در سنین 11 تا 21 سالگی و بین سال های 1970 تا 1986 میلادی به این بیماری مبتلا شده اند، نشان می دهد که این افراد در مقایسه با خواهر برادرهای خود و افراد دیگر، تمایل کمتری به ادامه تحصیل، ازدواج، مستقل شدن و شغل تمام وقت دارند.

این تحقیقات همچنین نشان می دهد که احتمال ابتلا به افسردگی و اختلالات اضطراب در نجات یافتگان سرطان نسبت به خواهرها و برادرها، دو برابر بیشتر است و این افراد به طور نامحسوس نیازمند کمک خانواده هستند. متخصان بر این باورند که باید تدابیر اجتماعی خاصی برای این افراد اتخاذ شود تا با حداکثر بهره وری از توانایی های ذهنی و جسمی به فعالیت خود ادامه دهند و در جهت پیشرفت قدم بردارند.
این افراد اغلب تمایل دارند درس خود را نیمه کاره رها کنند و به سختی پذیرای ازدواج، قبول مسئولیت های زندگی و استقلال هستند.
مشاوره گرفتن از یک مددکار اجتماعی که قابل قبول این افراد باشد، بهترین گزینه است. نتایج این تحقیقات در نشریه Clinical Oncology منتشر شده است.