موضوع فرار دختران از خانه، چندان موضوع جدیدی نیست و متاسفانه چندین سال است که این مساله به عنوان یکی از آسیبهای اجتماعی مطرح میشود. آنچه مهم است خانواده ها به آن توجه کنند این است که این افراد معمولا نشانه های رفتاری از خود بروز میدهند که میتوان با شناسایی آنها از بروز چنین اتفاقی پیشگیری کرد.
وقتی دختری در خانه مدام به این اشاره میکند که شاد نیست، راضی نیست، محدودیت دارد و نمیتواند آنچه خودش میخواهد باشد و به اهدافش دست یابد، نشانه ای است از این که به دنبال یک فرصت میگردد که بتواند در محیطی غیر از محیط خانه به آنچه در ذهنش میگذرد جامه عمل بپوشاند و فرد دیگری شود.

در چنین شرایطی خانواده ها به جای نادیده گرفتن این فرد و یا پرخاشگری و ایجاد محدودیت های بیشتر، بهتر است پای حرفهای او بنشینند و تا حدی با او همراهی کرده و در موارد دیگری نیز با توضیحات قانع کننده و استدلالهایی که در ذهن دارند او را قانع کرده و با خود و خانواده هم مسیر و هم جهت کنند.

مساله ای که در این میان معمولا مورد کم توجهی قرار میگیرد این است که در بسیاری از موارد، چنین دخترانی دچار شرایط روحی نامناسب بوده و در حد زیادی دچار افسردگی هستند. این در حالی است که افسردگی آنها شناخته نمیشود و خانواده ها متوجه نیستند که این فرد نیاز به کمک روانشناس و مشاور دارد نه این که یاغی و سرکش شده باشد.
جدا شدن ناگهانی از خانه و خانواده و کنار گذاشتن همه وابستگی ها و دلبستگی ها کار آسانی نیست که یک شخص عادی بتواند به آن دست بزند. وقتی کسی تا مرز جدا شدن از همه چیز و حتی فرار از خانه میرود، باید دانست که دچار مشکلات عدیده ای است که سر جای خودشان درمان نشده اند.
در مواردی مشاهده میشود که دختران یا پسران برای بار چندم از خانه فرار میکنند، حتی در چنین شرایطی به جای این که تنها فرد را مقصر بدانند باید محیط خانوادگی و نوع رفتارهایی که صورت میگیرد را مورد بازبینی قرار دهند تا از فرار بیشتر آن نوجوان و جوان و حتی خواهر و برادرهای او پیشگیری صورت بگیرد.
خانواده ها و افراد جامعه به جای این که سریعا به چنین اشخاصی انگ زده و آنها را از خود برانند و فکر کنند منحرف شده، باید به او توجه کرده، با او صحبت کرده، نیازسنجی کنند و کمک گرفتن از متخصص و مشاور را یک کار ضروری بدانند.

سیما فردوسی