برنا:  بسیاری از والدین تحت تاثیر جو عمومی تنبیه و تشویق قرار می گیرند. آنها بدنبال تشویق توانایی کودکان خود نیستند، بلکه به دنبال آن هستند که چه چیزی امروزه توانایی تلقی می شود. برای مثال کودکی که استعداد موسیقیایی ندارد و اصلاً دوست ندارد که موسیقی بنوازد؛ چون فلان کسک پسر یا دخترش نوازنده ویلون است، به زور به کلاس موسیقی فرستاده می شود. در چنین شرایطی والدین، فرزندان خود را ابزاری برای پوشش ضعف ها و ناتوانایی های شخصیتی خود قرار می دهند. ما بجای آنکه بدنبال توانایی هایی باشیم که مقبولیت عمومی دارند؛ بایستی بدنبال کشف توانایی های کودکمان باشیم. هر کودکی در زمینه ای موفق است و می تواند درباره آن احساس غرور کند. این مورد ممکن است فوتبال، نقاشی ، ساختن ساختمان و ماشین از روی الگو، بالا رفتن از درخت، داشتن اطلاعاتی راجع به حیوانات، دوچرخه سواری و مانند اینها باشد. ممکن است در مسائل فکری، از پیش برنامه ریزی کردن ویا سازماندهی خویش مهارت داشته باشد. ممکن است در یادگیری زبان های خارجی خوب باشد، یا در ریاضیات، علوم، تاریخ، ادبیات، کاپیوتر، به خوبی پیشرفت کند. چه بسا او مورد اطمینان، معتبر، مهربان یاخیال پرداز باشد، یا حس شوخ طبعی نیرومندی داشته باشد. بسیار عالی خواهد بود که در مدارس و خانواده ها خلاقیت، خرد و شوخ طبعی با ارزش شمرده شوند، زیرا بعدا تعیین کننده مسیر زندگی خواهند بود. یادمان باشد هرکودکی، یک موجود منحصر به فرد است و بایستی به توانایی هایش، از هر نوعی که باشد، احترام گذاشت. کودک بلند و بد قواره کوچه پس کوچه های کودکی، می تواند بخاطر قدش، یکی از بزرگترین بسکتبالیست دنیا شود و یا ممکن است به خاطر همین قد بلند، مسخره و منزوی شود.