به گزارش ايرنا، دکتر محمد صنعتی افزود: در آمریکا، انگلیس و کانادا این نسبت 12- 13 روانپزشک در 100 هزار نفر و همچنین در سوئد و نروژ نیز به 20- 30 در 100 هزار نفر می رسد.
وی اظهار کرد: تعداد روانپزشک در کشور در دهه 60 حدود 120 نفر برای جمعیتی حدود 50 میلیونی بود که در حال حاضر روانپزشکان ما بالای 1200 نفر هستند.
صنعتی ادامه داد: در سال 65 روانشناس بالینی در سطح دکترا به تعداد انگشتان دست بود و احتمالاً این تعداد به حدود 200 تا 300 نفر رسیده که در مقایسه با استاندارد کشورهای پیشرفته، نه از نظر تخت بیمارستانی و نه از نظر تعداد روانپزشک و روان درمانگر برای جمعیت 75 میلیونی به حد مطلوب نرسیده ایم.
وی بیان کرد که با در نظر گرفتن جنگ، تحریم ها و مشکلات اقتصادی و... نیاز به روانپزشک و درمانگران دوره دیده، روانشناس بالینی، مددکار اجتماعی، کار درمانگر روان و روان پرستار، علاوه بر تخت در بیمارستان های عمومی ضرورت مسلم خدمات سلامت روان است تا بتوان به همه جنبه های پزشکی و دارویی، روانشناختی، اجتماعی و اقتصادی بیماران توجه کرد و به جامعه ای سالم نزدیک شد.
این روانپزشک ادامه داد: با آماری که در دست داریم، حتی با در مقایسه با برخی کشورهای همسایه و جهان سومی، کمبودها و کاستی ها بسیار است و برای رسیدن به یک سیستم خدمات آموزشی، پژوهشی، درمانی و پیشگیری در روانپزشکی و فوق تخصص های مرتبط با آن، با استانداردهای توصیه شده فاصله زیادی داریم.
اولین کرسی روان پزشکی در ایران مربوط به سال 1319 در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران و متعلق به دکتر رضایی و اولین بیمارستان روانپزشکی، بیمارستان روزبه است که در سال 1329 توسط اساتیدی مانند مرحوم دکتر میرسپاسی و دکتر رضایی تأسیس شد.
آنان بنیان گذار روانپزشکی نوین در ایران بودند که تقریباً همه در فرانسه تحصیل کرده و مکتب نوروپسیکاتری فرانسه را به ایران آوردند و در بیمارستان روزبه آن را به دستیاران روان پزشکی آموزش می دادند و به همین دلیل تخصص روان پزشکی در ایران به عنوان تخصص «اعصاب و روان» مشهور است که ترجمه نورو پسیکاتری است.