میگنا: رایحه صنعتگر در گفت و گو با ایمنا درباره لزوم بررسی سلامت روان مدیران مؤسسات آموزشی، مربیان و معلمان پیش از ورود به عرصه آموزش اظهار کرد: برنامه کلی برای این موضوع تدوین نشده و مراکز آموزشی متناسب با ارزش‌های تعریف‌شده در هر موسسه سلامت روان مربیان و معلمان را بررسی می‌کنند.

وی ادامه داد: بسیاری از شاخص‌های تعریف شده برای بررسی سلامت روان معلمان و مربیان در موسسات آموزشی بر اساس سلیقه شخصی مدیر آن موسسه بوده و پایه نظری و علمی ندارد.

این روانشناس بالینی با بیان اینکه در هنگام صدور مجوز برای موسسات آموزشی اغلب به ارایه مدرک تحصیلی و آزمایش اعتیاد بسنده می‌شود، افزود: بررسی سلامت روان افراد در زمان واگذاری موسسات آموزشی جایگاهی ندارد.

وی با بیان اینکه بازرسان ناظر بر فعالیت مراکز آموزشی نیز بیشتر بر نحوه پوشش، کمیت وسایل آموزشی و کمک آموزشی نظارت دارند، اضافه کرد: این بازرسان بررسی و دیدار و گفت‌وگوی جدی با مربیان ندارند و فقط به آراستگی و پوشش ظاهری ایراداتی می‌گیرند. برای مثال به‌جای اینکه کیفیت آموزش را مورد توجه قرار دهند به تعداد بسته‌های مداد شمعی توجه می‌کنند.

صنعتگر با تاکید بر اینکه هنوز هیچ برنامه‌ای درباره سنجش سلامت روان مربیان و معلمان وجود ندارد، گفت: بارها بدرفتاری‌هایی را از سوی مربیان و معلمان شاهد بودیم که با آنها برخورد جدی نشده و همچنان به کار خود ادامه می‌دهند و این بی توجهی‌ها نتایج بدی در سرنوشت کودکان خواهد داشت.

وی در پاسخ به این سؤال که چرا نظارت و برخورد قاطع انجام نمی‌شود، تصریح کرد: اگر در این زمینه دقیق نظارت شود شمار قابل توجهی از مدیران و مربیان از کار محروم می‌شوند.

این روان‌شناس و بازی درمانگر با انتقاد از سیاست‌گذاری در سیستم آموزشی کشور در زمینه پرورش نیرو و استفاده از آنها در آموزش اظهار کرد: وقتی سیستم آموزش از پایه ایراد دارد توقع نظارت در زمینه مورد نظر کمی دور از انتظار است.

صنعتگر با استناد به تجربیات و مشاهدات خود از دستگاه‌های آموزشی کشورهای مختلف اظهار کرد: سیستم آموزشی ایران منسوخ ‌شده است در این سیستم این طور تعریف شده که عده‌ای باید دستور دهند وعده‌ای موظف به تبعیت هستند و در این سیستم تحکم معلم بر دانش‌آموزان هیچ اهمیتی ندارد.

وی با بیان اینکه سیستم آموزشی کشور دچار رفتارگرایی است، تصریح کرد: باید از سیستم رفتارگرایی فاصله بگیریم و از بیرون به این سیستم نگاه کنیم. سیستم آموزشی رفتارگرایی افرادی را پرورش می‌دهد که اعتراض نمی‌کنند، حق خود را نمی‌گیرند، چنانچه این سیستم تغییر کند انسان‌های متفاوت تربیت می‌شوند و نوع تعاملشان با جامعه و حکومت و دولت متفاوت خواهد بود.